Και σου λέω πως φοβάμαι τις μέρες που θα έρθουν
Λίγα λόγια για την μέρα που με πλήγωσε.
Τις τελευταίες τρεις μέρες, νιώθω έναν φόβο, μία απογοήτευση, μία απελπισία, μία αίσθηση ότι βυθιζόμαστε στο σκοτάδι. Η Ελλάδα λένε είναι η χώρα του φωτός, μα τα γεγονότα δεν την αφήνουν να το αποδείξει. Είμαι 20 χρόνων και για πρώτη φορά φοβάμαι.
Μέσα σε ένα ψυχρό και επιθετικό 24ωρο, η Ελληνική Αστυνομία ξυλοκόπησε και εξεφτέλισε μία οικογένεια, σύμφωνα με τα δικά τους δεδομένα, όχι επειδή έτυχε να είναι γείτονες σε μία κατάληψη που ήταν, αλλά επειδή ήταν ένοχοι για κάποιο έγκλημα, που δεν ήταν. Τουλάχιστον οι αποτρόπαιες πράξεις της αστυνομίας έγιναν γνωστές, αφού βιοπράγησαν εις βάρος δημοσίου προσώπου, την Τετάρτη ήταν ο σκηνοθέτης Δημήτρης Ινδαρές, αύριο μπορεί να είμαι εγώ, εσύ και όποιος. Τα βίντεο και οι μαρτυρίες της γειτονιάς σοκάρουν. Απογυμνώνουν κάθε προσπάθεια της κυβέρνησης να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Μια μέρα πριν, η εισαγγελέας κ. Οικονόμου στην δίκη της βίαιης, ακροδεξιάς, δολοφονικής οργάνωσης, γνωμοδότησε, πως η δολοφονία Φύσσα, οι επιθέσεις στους Αιγυπτίους, η επίθεση στο ΠΑΜΕ δεν ήταν οργανωμένες, αλλά μεμονωμένες πρωτοβουλίες. Έτσι η εισαγγελέας προτείνει στην αγόρευσή της, μεταξύ άλλων, την απαλλαγή όλων των κατηγορουμένων και πρώην βουλευτών της Χρυσής Αυγής από τις κατηγορίες της ένταξης και διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης.
Η ατάκα της Μάγδας Φύσσα ήταν για μένα η αρχή του φόβου και το συμπέρασμα της δίκης «Με συγχωρείτε, κυρία πρόεδρε, θα ήθελα να κάνω μία ερώτηση στην κυρία εισαγγελέα και να μου απαντήσει. Σήμερα ο Παύλος κλείνει 75 μήνες νεκρός, τον ξαναμαχαιρώσατε;»
Μια μέρα μετά ξανά, η πόλη μου λυπάται, η πόλη μου πονάει, η πόλη μου κλαίει την ιστορία της. Μετά από μία πολύωρη συνάντηση του ΚΑΣ από ένα σύστημα πολιτευτών, δημάρχων, μηχανικών, εργολάβων, καθηγητών και δημοσιογράφων, παίρνεται η απόφαση υπέρ της απόσπασης των αρχαίων του μετρό της Βενιζέλου.
Και εδώ μιλάμε πλέον για έγκλημα, διότι αγαπάμε τα αρχαία και θέλουμε να τα φέρουμε πίσω από τις ξένες χώρες αλλά θέλουμε να τα ξεριζώσουμε από εκεί που υπάρχουν. Διότι όπου υπάρχουν συμφέροντα και χρήμα, η ιστορία είναι λίγη! Διότι θα πρέπει να τεμαχιστούν αριστουργήματα και να βγουν από μία μικρή τρύπα, να μπουν σε αποθήκες μέχρι να βρουν ξανά το σπίτι τους (αν δεν διαλυθούν δηλαδή), διότι η γνώμη των πολιτών είναι απλά αδύναμη και δεν υπάρχει για εκείνους.
Έτσι με τρεις στιγμές, τρία σκληρά γεγονότα, τρεις απειλές κατά της καθημερινότητας. Η χώρα μου με κάνει να φοβάμαι για τις μέρες που θα έρθουν, με απογοητεύει, μου δημιουργεί ανασφάλειες, με πληγώνει, και δεν με αφήνει να βρω λόγους να παραμείνω σε αυτήν! Η ατμόσφαιρα έχει αλλάξει, όλες οι φλόγες έσβησαν, η άποψη σου δεν έχει δύναμη, κι εσύ παραμένεις παρατηρητής σε σκηνικά που θα ρημάξουν την ζωή σου στο μέλλον…
