Και τώρα τι; Σκέψεις για την επόμενη μέρα

Ζητήσαμε από τρεις γνωστούς δημοσιογράφους τις σκέψεις τους για το τι μέλλει γενέσθαι από δω και μπρος μετά τα συγκλονιστικά συλλαλητήρια της Παρασκευής.

Οξυγόνο όχι δακρυγόνο

Λέξεις: Δημήτρης Μανιάτης/ Δημοσιογράφος Τα Νέα- συγγραφέας

Τι κρατώ; Την συγκινητική ανάκτηση του δημόσιου χώρου από το συγκεντρωμένο πλήθος και δη στο Σύνταγμα με πείσμα και πάρα την καταστολή. Για την μαζικότητα, το αποκεντρωμένο ποτάμι σε όλη την Αττική, την Ελλάδα, τον παλμό της νεολαίας τα ξέρετε ήδη. Τα βιώσατε. Τα είδατε.

Τα νιώσατε. Όπως και την -σε ζωντανή σύνδεση- απονομιμοποίηση του Μητσοτάκη. Την πύκνωση του ιστορικού και πολιτικού χρόνου. Μία δυσαρέσκεια που ξεκινάει από το στοιχειώδες, την ομαλή μετακίνηση και μεταφορά του πολίτη, και φτάνει να απαιτεί συντεταγμένες θεσμική ανασυγκρότηση. Αύριο; Σήμερα; Τι; Μητσοτάκης μέχρι να σβήσει ο επιτελικός ήλιος;

Ή ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού – όχι απαραίτητα με προοδευτικό καρπωτή; Στο χέρι μας είναι. Οξυγόνο έχουμε. Αγάπη στους γονείς.

Το πρωτοφανές μέγεθος…

Λέξεις: Τζίνα Μοσχολιού/δημοσιογράφος Mega, Τα Νέα 

Το μέγεθος της κινητοποίησης της Παρασκευής ήταν, τελικά, ακόμη μεγαλύτερο κι από όσο φανταζόμασταν. Και το πιο συγκλονιστικό στοιχείο του ήταν η σύνθεση αυτού του πλήθους, ανθρώπων που κατέβηκαν ίσως και για πρώτη φορά σε διαδήλωση με ένα αίσθημα κοινωνικού χρέους, γιατί ένιωθαν ότι οφείλουν να προσμετρηθούν κι αυτοί. Οι χώρες είναι οι λαο τους και ο λαός χθες, ναι, τίμησε την πατρίδα του.

Αυτό το πρωτοφανές κίνημα δεν μπορούν να το αμαυρώσει ούτε μια χούφτα προβοκατόρων, πολιτικά ασήμαντων κι ελάχιστων μπροστά στο μεγαλειώδες ρεύμα.

Το ερώτημα όλων είναι ένα: Τι ακολουθεί; Η πρώτη αντίδραση της «παγωμένης» κυβέρνησης ήταν να πει ότι «έλαβε το μήνυμα», να επιχειρήσει να δηλώσει συμμετοχή στο συλλογικό πένθος και να επαινέσει την Ελληνική Αστυνομία. Δυστυχώς γι’ αυτήν, δεν κατανοεί ότι αυτό το βέρτιγκο δεν πείθει πια ούτε καν αρκετούς από τους ανθρώπους που την ψηφίζουν. Ειδικά ο πρωθυπουργός θα πρέπει, επιτέλους, να σταματήσει να ακουει τους θαυμαστές του που βρίζουν και λοιδορούν το λαό. Δεν του προσφέρουν καλή υπηρεσία.

Ας δείξουμε λίγη καλή θέληση εμείς, έτσι, προς τιμήν του ηθικού αναστήματος που έδειξαν οι Έλληνες πολίτες. Κι ας δώσουμε στην κυβέρνηση μερικές ώρες, μήπως συνειδητοποιήσουν τι συνέβη. Η συζήτηση που θα ξεκινήσει στη Βουλή από την Τρίτη, για την προανακριτική επιτροπή και, έπειτα, την πρόταση δυσπιστίας, θα είναι αποκαλυπτική.

Λέξεις: Θοδωρής Χονδρόγιαννος / δημοσιογράφος Reporters United 

Και τώρα, λαός.

Το ερώτημα «και τώρα τι;» ανοίγει κατά τη γνώμη μου δύο δρόμους. Ο ένας είναι ο από τα πάνω, ο κυβερνητικά παγιωμένος κι αδιέξοδος: Το Μαξίμου δεν πρόκειται ν’ αλλάξει ρότα και θα συνεχίσει να συγκαλύπτει τις ευθύνες του στο έγκλημα των Τεμπών, όπως ακριβώς κάνει τα τελευταία χρόνια απέναντι σε κάθε μεγάλο σκάνδαλο ή κακώς κείμενο που βαραίνει τον βίο και την πολιτεία του. Πρόκειται για την κυβέρνηση που αλλοίωσε τον τόπο του μαρτυρίου στα Τέμπη κι επιτίθεται στους συγγενείς των θυμάτων μόνο και μόνο επειδή απαιτούν δικαιοσύνη για τον χαμό των ανθρώπων τους. Πρόκειται, για να εισφέρω ένα παράδειγμα από το ρεπορτάζ, για την κυβέρνηση που αντικατέστησε παράνομα -με παραβίαση της αυξημένης πλειοψηφίας των 3/5 στη Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής- μέλη της ΑΔΑΕ την ώρα που η Ανεξάρτητη Αρχή ετοιμαζόταν να επιβάλει πρόστιμο 100.000 σε βάρος της (υπό πρωθυπουργικό έλεγχο) ΕΥΠ λόγω μη παροχής στοιχείων και μη συνεργασίας της στη διαλεύκανση των υποκλοπών. Πρόκειται για την κυβέρνηση που παραβιάζει συστηματικά τις πιο ιερές διατάξεις του Συντάγματος, αρνούμενη να συμμορφωθεί ακόμα και με την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) η οποία έκρινε αντισυνταγματικό τον νόμο Μητσοτάκη για καθολική απαγόρευση ενημέρωσης των πολιτών σχετικά με πραγματοποιηθείσα παρακολούθησή τους για λόγους εθνικής ασφάλειας, μια διάταξη που, πέραν του Συντάγματος, αντίκειται και στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), καθώς και στον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ.

Ο άλλος δρόμος, ωστόσο, είναι αυτός που άνοιξε μαζικά ο κόσμος. Ο από τα κάτω, ο αισιόδοξος και διόλου αδιέξοδος. Είναι ο λαός που, διαψεύδοντας το κυρίαρχο μήνυμα των φιλοκυβερνητικών μέσων ενημέρωσης, καταλαβαίνει και από Τέμπη και από υποκλοπές και από όποια άλλη υπόθεση δημοσίου συμφέροντος κάνει κακό στη ζωή του συνανθρώπου του σαν να έκανε κακό στη δική του. Είναι ο λαός που δεν νοιάζεται μόνο για την τσέπη του, καταπώς τον λοιδορούν συγκεκριμένα μίντια με κρατική χρηματοδότηση, αλλά θυσιάζει το μεροκάματό του και κατεβαίνει με τα παιδιά του στους δρόμους, για να κλάψει και να διαμαρτυρηθεί σαν να έχασε τα δικά του παιδιά, αναζητώντας μετουσίωση πολιτική στο κοινωνικό του αίτημα την ώρα που το πολιτικό σύστημα δυσκολεύεται κι αναζητά πώς να τον πείσει ότι έχει γι’ αυτόν μια κάποια λύση. Είναι ο λαός που απαιτεί θεσμική λύτρωση, που απέναντι στην αλαζονεία και την αισχύνη της εξουσίας που (αυτο)περνιέται για ανεξέλεγκτη, παίρνει την κατάσταση στα χέρια του και διεκδικεί αυτό που του στέρησαν μα πέρα για πέρα αξίζει: Το δίκιο το δικό του και του διπλανού του. Το οποίο τελικά είναι ένα και το αυτό. Κάπως έτσι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, στο «και τώρα τι;», μάλλον η απάντηση είναι «και τώρα ο λαός κι η δικαιοσύνη του».