Κακοήθεις διαπλοκές

Λέξεις: Μαρία Μυρτώ Γρίβα Εικόνα: Θανάσης Σταθόπουλος

Σε ένα αμφιθέατρο τόσοι παράλληλοι κόσμοι… Από την μια τα Μπλε παιδιά, με τις σημαίες του Βυζαντίου στο ένα χέρι και κάτι μπουκάλια ουίσκι στο άλλο. Από την άλλη τα Κόκκινα παιδιά, που είχαν κάνει copyright την λέξη “σύντροφε”. Υπερασπίζοντας την “απέραντη ευτυχία του υπαρκτού σοσιαλισμού” από εκείνη την πλευρά του παραπετάσματος, που είχαν το δικαίωμα να έχουν φωνή φυσικά. Κάτι Πρασινόπαιδα είχαν την ατυχία να παραλάβουν τα σκήπτρα του Παπανδρεικού Σοσιαλισμού στην δύση του Πράσινου Ήλιου. Αυτοαποκαλούμενοι ακροαριστεροί σε ένα ακατάληπτο ιδεολογικό μονόλογο. Μέσα σε αυτό το μπουμπουνητό της βλακείας και της αμετροέπειας, κάποιοι μάλλον μετριοπαθείς προσπαθούσαμε να καταλάβουμε σε τι έργο παίζουμε….

Το καταλάβαμε μάλλον αρκετά χρόνια αργότερα, όταν συναντούσαμε παλιούς γνώριμους σε θέσεις εξουσίας, σε προνομιούχες εργασιακές θέσεις, στα συνδικαλιστικά όργανα των επαγγελματικών μας συλλόγων. Αυτοί που σηκώνανε ως αρσιβαρίστες της δεκάρας τα λάβαρα των προσωπικών τους φιλοδοξιών και διαπλοκών, εξάντλησαν όλα τα όρια των δυνατοτήτων τους, προκειμένου να γίνουν οι καλοαμοιβόμενοι “κύριοι τίποτα” της σύγχρονης ελληνικής ιλαροτραγωδίας.

Οι αιωνίως διαπλεκόμενοι, ανίκανοι να επιβιώσουν από μόνοι τους, με επίκτητο αντανακλαστικό τα σηκωμένα χέρια και τις σκυφτές πλάτες. Με πλαστά πτυχία, πλαστά προσόντα να καταλαμβάνουν υψηλές θέσεις στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, στα νοσοκομεία, στα υπουργεία. Ενίοτε ψελλίζουν ο ένας στον άλλο κάτι απειλές για απονομή δικαιοσύνης, κάτι ξεχαρβαλωμένα λογύδρια περί τάξης και ηθικής, παραμένοντας αιώνιοι συνδαιτυμόνες στο φαγοπότι του εκμαυλισμού και της διαφθοράς.

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες το ίδιο σκηνικό. Γκλομπ σε κεφάλια φοιτητών, γνωστοί-άγνωστοι και αιωνίως ασύλληπτοι που σπάνε και καίνε. Μια επικίνδυνη και ανερμάτιστη κατάχρηση εξουσίας που βρίσκει άλλοθι σε μια ανερμάτιστη απόπειρα διαμαρτυρίας, η οποία αδυνατεί εδώ και χρόνια να προασπίσει τον εαυτό της και να ωριμάσει. Μια οργή που αδυνατεί να εκφράσει την εποχή της. Μια επικίνδυνη ένστολη κατάχρηση εξουσίας να γιγαντώνεται από την απόλυτη αδυναμία μιας ολόκληρης κοινωνίας να αντιληφθεί ότι η προάσπιση του δημόσιου χώρου είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη για την δημιουργία μιας καλύτερης κοινωνίας.

Ζούμε στην εποχή που ένα θρασίμι με άλλα ομοειδή του θρασίμια, υπερτροφικά παράσιτα του δικού μας κόπου, νομιμοποιήθηκαν να διαχειρίζονται την μοίρα αυτού του τόπου. Σημαίες και ιδεολογίες που “ξεπλύθηκαν” μαζί με μίζες και κλοπή δημόσιου χρήματος δημιούργησαν αυτό το σύγχρονο κακόηθες μόρφωμα.

Και αν μέχρι αύριο δεν αντιληφθούμε -σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο- ότι κάθε άρνηση, χωρίς αντιπρόταση είναι στείρα και εξίσου επικίνδυνη… Αν μέχρι αύριο δεν αντιληφθούμε ότι καθετί δημόσιο δεν είναι αυτονόητο προνόμιο αλλά και ατομική μας ευθύνη…. «Μέσα στο μπουμπουνητό της βλακείας, θα βουβαίνεται η λογική»… Συνεπώς, «πάρτε μαζί σας νερό’ το μέλλον έχει πολλή ξηρασία».