Κακοκεφιά

Η τηλεόραση λέει με περηφάνια πως πετύχαμε το 2017 ανάπτυξη πάνω από 3,5% ενώ είχαμε ως στόχο το 1,7%. Μοιάζει αληθινά σουρεαλιστική αυτή η ευφορία της είδησης σε αντίθεση με τη συλλογική κατάθλιψη τριγύρω. Σαν παραμορφωτικός καθρέφτης μιας πραγματικότητας που όταν δεις το πραγματικό της είδωλο είναι εντελώς διαφορετικό από αυτή την γεμάτη δόξα επιτυχία.

Τριγύρω μου δεν είναι κανείς χαρούμενος, κανείς σίγουρος, κανείς βέβαιος ότι θα τη βγάλει καθαρή από αυτό το διαρκές στροβίλισμα της δεκαετούς δύνης. Οι δείκτες της ανάπτυξης που περιχαρής αναφέρει η παρουσιάστρια δεν ανταποκρίνονται στα ζόρια των ανθρώπων. Είναι εξωπραγματικοί. Οι στεγνές τσέπες, τα στεγνά σπίτια και τα στεγνά όνειρα για άλλα πράγματα μαρτυρούν. Τριγύρω υπάρχει συλλογική κακοκεφιά. Απόλυτα δικαιολογημένη.

Που τη συμπληρώνουν πια και άλλα πιο επικίνδυνα πράγματα. Οργή, που εκδηλώνεται με κάθε τρόπο. Από ένα καυγά σε λεωφορείο μέχρι την εικόνα ενός κακοποιημένου αδέσποτου. Από το γράπωμα πάνω σε φωνές των άκρων, που δεν κρύβεται πια. Το βλέπεις στα social media μέχρι τις κουβέντες σε παρέες. Ακούς να μιλάνε για φυλετική υπεροχή, για ανεπιθύμητους ξένους, για ανώμαλους που δεν τους θέλει ο Θεός. Και όλα αυτά είναι πια αποδεκτά στο δημόσιο και τον ιδιωτικό λόγο. Είναι απότοκα της Κρίσης. Οι άνθρωποι δεν είναι πια ανεκτικοί. Γλιστρούν στο σκοτάδι. Και μεγαλώνουν και τα παιδιά τους δυστυχώς έτσι. Τους δίνουν πλαστικά όπλα να κρατούν σε παρελάσεις, τους μαθαίνουν να γίνονται γενναία έναντι των αδυνάτων για να επιβιώσουν.

Αν φύγεις τώρα από τη μικρή εικόνα του χάρτη αυτής της χώρας και εστιάσεις πιο μακριά, στο μεγάλο κάδρο πάλι τα ίδια θα εισπράξεις. Πόσες δεκαετίες ο πλανήτης είχε τόσους παρανοϊκούς στα τιμόνια χωρών; Που ο λόγος τους να ακροβατεί ανάμεσα στο μίσος και την γελοιότητα, το ρατσισμό και την αλαζονεία; Ψυχροί πόλεμοι, κατάσκοποι, αλυτρωτισμός, νέα σύνορα σε χάρτες, επεμβάσεις χωρίς διεθνή έλεγχο, όπλα, τυφλή εκδίκηση, ακραία κινήματα σε πόλεις, ριζοσπαστικοποίηση, αίμα και φόβος. Όχι μόνο στο Ιράκ και τη Συρία. Στο κέντρο της Μασσαλίας ή του Λονδίνου.

Δεν ξέρω αν είναι μόνο δική μου αίσθηση αλλά τριγύρω ξημερώνει κάτι παράξενο, κάτι που μας γυρίζει πίσω δεκαετίες. Κάτι που έχει περιορίσει τα συναισθήματα μας στο εξής ένα: Κακοκεφιά.

Ακόμα και οι ταινίες που βλέπουμε τελευταία, οι σειρές, οι κουβέντες στις παρέες, δεν έχουν ίχνος χαράς. Παράξενη άνοιξη η φετινή. Μέχρι και ο ουρανός της δεν λέει να μας χαμογελάσει.