Καλλιμάρμαρο Γουέμπλεϊ Ελλάδα 2.0

Σκεφτόμουν προχτές, τη χαρά εκείνων των παιδιών μες στο Γουέμπλεϊ, που κέρδισαν την εθνική Αγγλίας 2-1 και τους πανηγυρισμούς χιλιάδων νέων, Ελλήνων που σπουδάζουν και δουλεύουν εκεί, πέρα από μας τους εντόπιους…

Κι ύστερα, την επόμενη είδα το μεγαλείο του Καλλιμάρμαρου με επίσης χιλιάδες νέους, γέρους κάθε ηλικίας συμπολίτες κι εκατομμύρια ακόμη από το live- streaming να διατρανώνουν την ανάγκη για δικαιοσύνη για το έγκλημα των Τεμπών, ζώντας μοναδικές, συγκλονιστικές στιγμές με τους καλλιτέχνες της βραδιάς… 

Δυο από πρώτη ματιά, διαφορετικές, αντίθετες βραδιές  όμως για μένα με πολλά κοινά τα σημαινόμενα για το τι συνεπαίρνει πια το Θυμικό αυτού του λαού, του κάθε λαού…

Γιατί κανένα πολιτικό θεώρημα δεν μπορεί να νικήσει συναυλίες και αγώνες που συνεγείρουν συναισθήματα. (Κι αν το κερδίσει σ’ αυτό ο ακροδεξιός Λαϊκισμός, κακό του κεφαλιού μας…)

Για τη συναυλία γράφτηκαν ήδη πολλά. Τι να πω… Τα ζήσατε, τα ζήσαμε.

Επιτρέψτε μου να γράψω κάτι όμως, για τον «αποδιοπομπαίο τράγο» της Διανόησης, το Ποδόσφαιρο. 

 Άλλωστε απόψε η εθνική ομάδα δίνει ακόμη έναν αγώνα κόντρα στην Ιρλανδία.

Αγγλία- Ελλάδα 1-2 έγραψαν την Πέμπτη τελικό σκορ στους φωτεινούς πίνακες του Γουέμπλεϊ κι άναψαν φωτιές ενθουσιασμού και χαράς σε εκατομμύρια συμπολίτες…

Εμείς του… «πολιτισμού», δεν ζήσαμε και τρελό ενθουσιασμό, δεν ασχολούμαστε και πολύ με αυτά, τα θεωρούμε συνακόλουθα της παρακμής της χώρας, της κάθε χώρας, της διαπλοκής πολιτικής, επιχειρηματιών, εφοπλιστών με τους συλλόγους, τους αγώνες των διαφόρων κατηγοριών, από Champions League ως ερασιτεχνική του χωριού μας… Δικαιολογημένα αλλά…

Το ίδιο όμως μπορείς να πεις για κάθε θέαμα, κάθε τέχνη, κάθε άθλημα, όταν  γίνεται προϊόν κι εμπόρευμα. Δεν ασχολούμαστε π.χ. με τα παγκόσμια παιχνίδια στην κινηματογραφική βιομηχανία, το λυσσαλέο σε ανταγωνισμούς εμπόριο έργων ζωγραφικής, γλυπτικής, αρχαίων θησαυρών, τους «πολέμους» Μουσείων και Οίκων δημοπρασιών για την απόκτηση  και έκθεσή τους… 

Μας είναι πολύ πιο εύκολο να καταδικάζουμε χαμογελώντας συγκαταβατικά, το χαμηλό επίπεδο, τις «βαρβαρότητες» του ποδοσφαίρου.

Έτσι κάπως αφήνουμε τις λαϊκές αγάπες στις διαθέσεις του ακροδεξιού λόγου.

Αλλά ας το πάρουμε από κάτω προς τα πάνω κι όχι έτσι όπως το κάνουμε, αδικώντας τα πρωτογενή στοιχεία.

Ποια είναι αυτά παιδιά που παίζουν ποδόσφαιρο, ποια είναι η καταγωγή τους, ακόμη κι αν σήμερα βρίσκονται από κοντά τους οι ακαδημίες; 

Πώς, πού και γιατί ξεκινά το ποδόσφαιρο; 

Πώς κάποια παιδιά που στήνουν παιχνίδι κλωτσώντας μια μπάλα (ο …Θεός να την κάνει μπάλα καθώς εμείς πιτσιρικάδες κλωτσούσαμε μέχρι και κουκουνάρες, εκεί στον περασμένο αιώνα, στα σκληρά χώματα της Τούμπας…) φτάνουν να γίνουν παγκόσμιοι σταρ (κάποιοι) αλλά κυρίως να αγαπούν με τέτοιο πάθος τη συλλογικότητα και την ομαδική νίκη;

Το μεγαλείο του παιχνιδιού και όσων αφοσιώθηκαν σ’ αυτό, βασίζεται στη φτώχια.

Στο μηδενικό εξοπλισμό, σε καμιά ιδιαίτερη οικονομική υπεροχή, σε κανένα ταξικό αποκλεισμό. Στη δυνατότητα να παίζουν ποδόσφαιρο οι «Γαβριάδες» του κόσμου όλου, από τις φαβέλες της Βραζιλίας, ως τις στέπες της Ρωσίας κι από τις Εβρίδες της Σκωτίας ως την έρημο Καλαχάρι στη Μποτσουάνα.

Κλωτσώντας τη «στρόγγυλη θεά» (τυχαίο που ο κύκλος είναι το τέλειο σχήμα;;;) 

Η περιφρόνησή μας προς όποιους παίζουν μπάλα και γίνονται πολλοί από αυτούς τεράστιοι τεχνίτες, μοιάζει να είναι βαθύτατα ελιτίστικη, έως και ρατσιστική…

Ειδικά προς τα παιδιά των εθνικών ομάδων.

Καθώς, εδώ, δεν πρόκειται για συλλόγους, με πλούσιους προέδρους. Με συμφέροντα, με ακριβοπληρωμένα συμβόλαια..

Πρόκειται για κάποια παιδιά που πήραν μια τεράστια νίκη με την εμφάνισή τους μέσα στο ιστορικό Γουέμπλεϊ.

Με 2 γκολ (κι ακόμη 2, στα λίγα εκατοστά για οφ σάιντ!)

Οπότε, όπως χαιρόμαστε τις εμφανίσεις στο μπάσκετ, στη γυμναστική, στην κολύμβηση, στον στίβο, στους παραολυμπιακούς, έτσι το οφείλουμε και σ’ αυτό το πιο αγαπημένο, το πιο λαϊκό άθλημα και των πιο φτωχών της κάθε γειτονιάς…