Καλό Ιούλιο… Να το κρατήσουμε το ονοματάκι ή ενοχλεί;

Καλό Ιούλιο – προς τιμήν του Ιούλιου Καίσαρα για να μην ξεχνιόμαστε, αλλά σσστ! μην το ακούσουν οι καλοί και απαιτήσουν την αλλαγή των κακών και αιρετικών λατινικών ονομασιών των μηνών. Διότι οφείλουμε να κρατήσουμε την αδιάσπαστη συνέχεια του ελληνοχριστιανισμού ή της ελληνορθοδοξίας – μη λησμονήσω την κτητική «μας» – ανεξάρτητα αν αυτό έρχεται σε αντίφαση με την οικουμενικότητα του χριστιανισμού. Όχι, δεν παίζω με τις λέξεις.

Θα μπορούσαν οι καλοί να προτείνουν λόγου χάρη, το όνομα του προφήτη Ηλία, μεταφορά του αντίστοιχου εβραϊκού ονόματος Ελιγιαχού, το οποίο σημαίνει «Ο Θεός μου είναι ο Γιαχβέ» οπότε σήμερα θα λέγαμε καλό Αηλιάτη ή Αηλιά. Δηλαδή:

Μετά το θάνατο του βασιλιά του Ισραήλ Σολομώντα, γύρω στο 926 π.Χ., το ενωμένο βασίλειο έσπασε σε δύο αλληλομισούμενα τεμάχια, έκαστο των οποίων επί αιώνες παλινδρομεί ανάμεσα στην αβρααμική λατρεία του Γιαχβέ και στη λατρεία διαφόρων άλλων θεών: το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ, με πρωτεύουσα τη Σαμάρεια, και τό νότιο του Ιούδα, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Ο βασιλιάς του βασιλείου του  Ισραήλ, ο Αχαάβ, γύρω στο 852 π.Χ., υποστηρίζει την ειδωλολατρία (λέξη που εμφανίζεται με την Καινή) και καταδιώκει τη λατρεία του Γιαχβέ, αλλά τον πήρε και τον σήκωσε ο  πιστός στον Γιαχβέ προφήτης και θαυματοποιός Ηλίας. Ο Ηλίας προκαλεί ένα διαγωνισμό θαύματος ή σχεδόν μαγείας – μια  αποστολή φωτιάς εξ ουρανού όλο κι όλο – μεταξύ του ιδίου και τετρακοσίων πενήντα ιερέων του Βάαλ. Το ζητούμενο: ποίος θεός ο ισχυρότερος; Οι του Βάαλ χάνουν. Άρα ο λαός πιστεύει στο Γιαχβέ, άρα, όσον αφορά τους ηττημένους, ο Ηλίας παραγγέλνει:

«μηδεὶς σωθήτω ἐξ αὐτῶν· καὶ συνέλαβον αὐτούς, καὶ κατάγει αὐτοὺς ᾿Ηλιοὺ εἰς τὸν χειμάρρουν Κισσῶν καὶ ἔσφαξεν αὐτοὺς ἐκεῖ.»  (Α΄ Βασ ή Γ΄ Βασ 18,40)

Ας μην κάνουμε το λάθος να υποτιμούμε την Παλαιά, διότι Καινή άνευ Παλαιάς δεν στέκει. Δια του λόγου το αληθές: ο  Μωυσής και ο  Ηλίας στη σκηνή της Μεταμόρφωσης του Ιησού, συνομιλούν μαζί του (Μτ 17, 1–9).

Συγκριτικόν: τον επόμενο μετά τον  προφήτη Ηλία αιώνα θα καταργηθεί η βασιλεία και θα εγκατασταθεί το αριστοκρατικό πολίτευμα στην Αθήνα,  θα διαθέτουμε τις πρώτες  μέχρι στιγμής γνωστές επιγραφές στο νέο ελληνικό αλφάβητο (από τα δεξιά προς τα αριστερά). Η Οινοχόη Διπύλου:

«Όποιος τώρα από τους χορευτές χορεύει πιο ελαφρά…»

και το Ποτήριον Νέστορος:

«Είμαι το γλυκόπιοτο ποτήρι του Νέστορα. Όποιος λοιπόν πιει από αυτό το ποτήρι, αυτόν αμέσως θα τον κυριέψει ο πόθος της Αφροδίτης με το όμορφο στεφάνι».

Κάπου εδώ γύρω θα ιδρυθεί η Ρώμη. Έτσι θα περάσουμε γλυκά γλυκά από την προϊστορία στην ιστορία και θα ξέρουμε λίγο καλύτερα πού πατάμε, πλήν μύθων και θρύλων.