Καλωσορίσατε!

Η πρώτη φορά που μπήκα στο ίντερνετ, στη δεκαετία του ΄90 ήταν σοκαριστική εμπειρία. Και η πρώτη σύνδεση που είχα ήταν με ένα εξωτερικό ρούτερ που σήκωνε τον κόσμο κάθε φορά που συνδεόταν. Μάλιστα κοβόταν τρεις την ώρα η σύνδεση, πάνω στο καλύτερο και έμενες μετέωρος. Αν πω ότι μπορούσα να φανταστώ τι ρόλο θα έπαιζε στη ζωή μου, στη ζωή σας, το διαδίκτυο τότε θα έλεγα παραμύθια. Η έλλειψη του δημιουργεί ένα αίσθημα αναπηρίας, η υπερβολική χρήση του με κάνει ώρες ώρες να νιώθω εξαρτημένος. Σε μέρη και μέρες που απουσιάζει το κενό μοιάζει δυσαναπλήρωτο. Καλό δεν το λες πάντα αυτό, αλλά από την άλλη η δημοκρατία της πρόσβασης σε όσα προσφέρει αντισταθμίζει τα δεινά της εξάρτησης.

Για τη δουλειά μας τα πράγματα μοιάζουν πια ευκολότερα, αν και ελλοχεύουν διαρκώς οι Ερινύες που κρύβονται στις παρυφές της ανωνυμίας του και δηλητηριάζουν τη δημοκρατία του. Τα πρώτα κείμενα της Parallaxi στο τέλος των 80΄s τα γράφαμε στο χέρι και κάποιος αναλάμβανε να τα δακτυλογραφήσει, να τα φυλακίσει σε δισκέτες για να γίνουν μετά σελίδες, φιλμ και να φτάσουν στο τυπογραφείο. Διαδικασία βδομάδων. Το κείμενο που διαβάζετε εδώ μπορεί να το γράψω στο κινητό μου μέσα σε ένα ταξί και σε δέκα λεπτά να είναι στα μάτια σας. Και μετά ποικιλοτρόπως να το περιποιηθείτε όπως του αξίζει. Το νέο site της Parallaxi είναι από σήμερα στον αέρα. Φυσική συνέχεια εικοσιενός χρόνων στο χαρτί και μια απόπειρα συσπείρωσης εδώ μιας μεγάλης ομάδας ανθρώπων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μιλάμε την ίδια γλώσσα χρόνια τώρα στη Θεσσαλονίκη.

Ένα ακόμα site λοιπόν στον αέρα ή η απόπειρα μιας πόλης να βγάλει προς τα έξω τις σκέψεις της για όσα ζούμε ή όσα έρχονται. Να μιλήσει γενναία και άφοβα και κυρίως να προτείνει. Μιας πόλης που πέρασε μια δεκαετία παραίτησης και εφησυχασμού. Ο καιρός θα δείξει αν όσα σκεφτόμασταν όταν το σχεδιάζαμε ήταν και μια ανάγκη δική σας. Στα κλικ θα παιχτεί η έγκριση. Καλώς ορίσατε.