Καταρχάς, αν ένας αγώνας ταιριάζει στον χαρακτήρα, την κουλτούρα, την αισθητική της Θεσσαλονίκης, τότε σίγουρα αυτός πρέπει να είναι νυχτερινός. Θεσσαλονίκη και νύχτα είναι έννοιες ταυτόσημες και δεν εννοώ μόνον ή τόσο πολύ την διασκέδαση, όσο αυτή την αίσθηση πως η πόλη είναι πάντα ζωντανή, πως δεν κοιμάται ποτέ.
Έπειτα είναι η διαδρομή του αγώνα τέτοια που αγκαλιάζει μαεστρικά το κέντρο της πόλης. Ξεκινά από το λιμάνι, την τελευταία ίσως μεγάλη ελπίδα οικονομικής ανάπτυξης της Θεσσαλονίκης και τόπο με ιστορία και ενέργεια αιώνων. Συνεχίζει στην παλιά και τη νέα παραλία, που τα τελευταία χρόνια έχουν μετατραπεί σε ένα πραγματικό ταρτάν άθλησης δρομέων δημιουργώντας μια εικόνα συνεχούς κίνησης και ευζωίας και καταλήγει στην κεντρικότατη Τσιμισκή, καρδιά του εμπορικού κόσμου, στα δικαστήρια, στη δυτική είσοδο και μετά ξανά πίσω για μια δεύτερη γύρα, λες και ο εμπνευστής του αγώνα επιδιώκει την… εμπέδωση.
Τη λατρεύω την διαδρομή του Νυχτερινού Ημιμαραθωνίου της Θεσσαλονίκης. Στην αρχή, ο συνωστισμός στην Κουντουριώτου με φέρνει σε επαφή με μια απίστευτη, τρελή ανθρωπογεωγραφία: από ψωνισμένους σωματαράδες που επιδεικνύουν τα υπέροχα ρούχα τους μέχρι ταπεινούς μεσήλικες με συνηθισμένα μπλουζάκια και χαμηλωμένο βλέμμα. Περιττό να σας πω ότι προτιμώ τους δεύτερους.
Μετά, όταν ξεκινήσει ο αγώνας, με «καταπίνει» η λεωφόρος Νίκης και χαζεύω τον κόσμο που πίνει αμέριμνος τον καφέ του στα μπαράκια. Αυτό το κοντράστ της δικής τους ακινησίας και της κίνησης των αθλητών δημιουργεί μια εικόνα έκπληξης στα ανυποψίαστα βλέμματα των πρώτων. Στη Μεγάλου Αλεξάνδρου αντιλαμβάνομαι πόσο ευεργετικά είναι τα πλατάνια που ενώθηκαν πια στις δύο πλευρές του δρόμου. Στο Μακεδονία Παλλάς μετράω τα αναμμένα φώτα στα πίσω δωμάτια. Είναι η στιγμή που οι ενδορφίνες χαρίζουν στο σώμα μια αίσθηση ευεξίας και χαράς.
Εκεί που ανατριχιάζω, ωστόσο, και τελικά εισπράττω τα πιο ουσιαστικά μαθήματα ζωής είναι όταν λίγο πριν την Μπότσαρη, η διαδρομή κάνει αναστροφή και γυρίζει πίσω από την άλλη πλευρά της Μεγάλου Αλεξάνδρου με αντίθετη πια φορά. Τότε είναι που συναντιέται το βλέμμα μου με αυτό των υπολοίπων δρομέων. Τότε αντιλαμβάνομαι πως υπάρχουν εκατοντάδες αθλητές οι οποίοι είναι καλύτεροι από μένα, πιο προετοιμασμένοι, πιο έμπειροι κι έτσι «προσγειώνομαι» και αφήνομαι να τους θαυμάσω. Παρακάτω, βέβαια, γίνομαι εγώ το θέαμα για τους υπόλοιπους δρομείς στην ουρά. Γιατί υπάρχουν άλλοι τόσοι που ακόμα δεν με φτάσανε, δεν έχουν τις δικές μου δυνάμεις κι αυτό με κάνει να καταλάβω πως «κι εδώ που έφτασα, λίγο δεν είναι».
Στον Νυχτερινό Ημιμαραθώνιο της Θεσσαλονίκης θα συμμετάσχω φέτος με μεγάλη χαρά και λαχτάρα. Κι ας έχω μόλις γυρίσει από την Αθήνα με την κόπωση των 42 χιλιομέτρων από τον Μαραθώνα ως το Καλλιμάρμαρο. Ο αγώνας που θα φιλοξενήσει η πόλη μας, μαζί, φυσικά, με τον Μαραθώνιο «Μέγας Αλέξανδρος» που θα γίνει το ίδιο πρωινό με αφετηρία την Πέλλα, είναι η τρανταχτή απόδειξη ότι σιγά σιγά παίρνουμε τη ζωή μας πίσω. Η ανάγκη να βρεθούμε, να νιώσουμε υγιείς, να γελάσουμε και να χαρούμε, είναι τόσο σημαντική που είμαι σίγουρος πως θα φέρει ευεργετικά αποτελέσματα στις ψυχές των ανθρώπων. Και πρέπει να το καταλάβουμε καλά: Τα δύο χρόνια της πανδημίας έχουν αφήσει σημάδια εξίσου και στο σώμα αλλά και στην ψυχή των ανθρώπων. Αν φροντίσουμε μόνο το σώμα δε θα γιατρευτούμε εντελώς. Πρέπει να γιατρευτούν και οι ψυχές που δοκιμάστηκαν, τρόμαξαν, συνεθλίβησαν στις πέτρες της αβεβαιότητας και του φόβου.
Ο Ουαλός καθηγητής φιλοσοφίας και συγγραφέας, Μαρκ Ρόουλαντς, έχει πει κάτι που θα ήθελα να το έχω γράψει εγώ: «Τις πιο σοβαρές σκέψεις μου τα τελευταία 20 χρόνια τις έκανα την ώρα που έτρεχα». Διότι το τρέξιμο είναι «παύση χρόνου». Είναι έτσι οι ζωές μας και οι ρυθμοί μας που δυσκολευόμαστε ακόμα και για λίγα λεπτά της ώρας να απομονωθούμε από το περιβάλλον, να σκεφτούμε, να ενδοσκοπήσουμε. Δείτε τι γίνεται γύρω μας. Συνεργάτες και φίλοι στέλνουν μηνύματα στο μέσεντζερ και νιώθουμε πως οφείλουμε να απαντήσουμε αμέσως, ό,τι ώρα κι αν είναι. Τα σόσιαλ μίντια καταγράφουν τις ώρες που φαινόμαστε «ενεργοί», τα τηλέφωνα είναι ανοιχτά 24/7, η κοινωνία απαιτεί από μας να είμαστε διαθέσιμοι πάντα. Το τρέξιμο είναι για μένα η ιδανική συνθήκη να τα αφήσω όλα αυτά στην άκρη και να ακούσω μόνον τον χτύπο της καρδιάς μου και τις σκέψεις μου.
«Γιατί τρέχετε», ρωτάνε πολλοί. Οι κλασικές αναμενόμενες απαντήσεις είναι «για να χάσω κιλά, να νιώσω ευεξία, να δείχνω πιο ωραίος, να κάνω ρεκόρ…» Προσωπικά, κανένας από αυτούς τους λόγους δε με καλύπτει και ο αγαπημένος μου Ρόουλαντς έχει και πάλι την εξήγηση. «Το τρέξιμο δεν είναι αξία. Είναι αυταξία», λέει. Σε μια σύγχρονη δυτικού τύπου κοινωνία με ενισχυμένη την κουλτούρα του «κάνω κάτι για να κερδίσω», το να βάλει κάποιος κοντό παντελονάκι και σπορτέξ παπούτσια και να χαθεί για μια ώρα στους δρόμους της πόλης, μπορεί και να συμβαίνει «για κανέναν απολύτως λόγο». Μπορεί και να συμβαίνει απλώς και μόνον γιατί το δοκίμασες, σου άρεσε και θέλεις να το ξανακάνεις.
«Τις πιο σοβαρές σκέψεις μου τα τελευταία 20 χρόνια τις έκανα την ώρα που έτρεχα». Αυτό θα επιδιώξω μαζί με χιλιάδες ακόμη αθλητές το βράδυ της Κυριακής 21 Νοεμβρίου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Θα έχω 21 χιλιόμετρα μπροστά μου να τα καλύψω βλέποντας υπέροχους ανθρώπους, φωτισμένες βιτρίνες, τη θάλασσα, την Ανω πόλη. Είναι ένας τρόπος κι αυτός να ρυθμιστεί το «εσωτερικό gps» και να συνειδητοποιήσω ακόμα μια φορά «πού» ακριβώς ζούμε. Ισως και «γιατί».
