Καμία μέριμνα για τους ανάπηρους και μη καπνίζοντες πλην καπνισμένους

Συνδέω δύο θέματα κατ’ αρχήν άσχετα αλλά ανήκοντα και τα δύο στον χώρο των δικαιωμάτων του ανθρώπου.

Έχω μία δυσανεξία στο δεξί γόνατο εδώ και 15 χρόνια και, αναγκαστικά, παρακολουθώ συστηματικά τους χώρους στους οποίους κινούμαι (πολυκατοικίες, δημόσια κτήρια, Πανεπιστήμιο) και ανθρώπους. Μετρώ τον βαθμό έγνοιας προς τα άτομα με κινητικές αναπηρίες. Στάσιμοι όλοι. Ελάχιστη μέριμνα. Ξενοδοχεία, λεωφορεία και λεωφορειάκια, σχολεία κ.λ.π, είναι σχεδιασμένα για απολύτως υγιή άτομα.

Με καλούν σε επιμόρφωση σε σχολείο χωρίς ασανσέρ. Η επιμόρφωση γίνεται στον τρίτο όροφο, κρατάει 3 ώρες και η τουαλέτα είναι στον δεύτερο!

Ξενοδοχείο μικρό στη Γερμανία δεν έχει κεκλιμένο επίπεδο για τις βαλίτσες και επιπλέον έχει σκαλιά. Όπως σκαλιά έχουν οι είσοδοι πολλών πολυκατοικιών στην Ελλάδα για να γλυτώσουν οι εργολάβοι σε μέτρα και εμφάνιση.

Στη Σχολή μου, για να χρησιμοποιήσω τον ανελκυστήρα πρέπει να συνεννοηθώ με τον θυρωρό που καλύπτει τρία κτήρια! Το λεωφορείο του ΟΑΣΘ είναι για γίγαντες. Ο τρόπος να ταξιδέψεις από και προς το αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης είναι παντελώς αναξιοπρεπής. Ανεβαίνεις εσύ και το καρότσι με τα… σάντουιτς.

Πάμε τώρα στο κάπνισμα. Οι θεριακλήδες Έλληνες, σε αντίθεση με όλους τους άλλους Ευρωπαίους και Βαλκάνιους, ακόμη και τους κατοίκους της χώρας χωρίς όνομα, καπνίζουν αρειμανίως παντού. Μιλώ για τους δημόσιους χώρους: στα ξενοδοχεία, στα δημαρχεία, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια (στη Φιλοσοφική οι γόπες των θεριακλήδων σβήνουν πάνω στα αφρικάνικα ξύλα του πατώματος!).

Καπνίζουν στα μικρά εστιατόρια, στις μεγάλες ταβέρνες και φυσικά στα μπαρ, στους χώρους μουσικής αλλά και στα σπίτια…

Έχω χάσει δύο φίλες από καρκίνο πνευμόνων και έχω σοβαρό αναπνευστικό πρόβλημα. Πέρασα έναν χειμώνα στο σπίτι μου αποκλεισμένη από τους δημόσιους χώρους.

Υπάρχει ελπίδα να αλλάξει κάτι από αυτά;

Ελένη Χοντολίδου – ελαφρώς ανάπηρη και μη καπνίστρια σε χώρα καπνιζόντων