Καμία παραίτηση δεν λύνει το πρόβλημα

Λέξεις: Χάρης Χεϊζάνογλου

Δεν συμφωνώ με την παραιτησιολογία όταν υπάρχουν σε εξέλιξη επιχειρήσεις. Αφενός καμία παραίτηση δεν μπορεί να αλλάξει τον επιχειρησιακό σχεδιασμό αυτή τη στιγμή. Αυτός έγινε όπως έγινε, το να μπει ένας άλλος τώρα να διαχειριστεί αυτό που σχεδίασαν άλλοι δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα είναι καλύτερο. Αφετέρου, η ευθύνη δεν αφορά μόνο την διαχειριστική αποτυχία, αλλά βρίσκεται ένα επίπεδο πάνω, είναι και στον σχεδιασμό και βεβαίως κυρίως στις πολιτικές αποφάσεις που προηγήθηκαν αυτού και τον διαμόρφωσαν.

Πιο απλά, δεν είναι αποκλειστικά μια σχεδιαστική και διαχειριστική αποτυχία των Χαρδαλιά και Χρυσοχοΐδη όλο αυτό. Πάει αρκετά πιο πίσω χρονικά και πιο πάνω διοικητικά. Είναι μία αποτυχία ενός πολιτικού και επικοινωνιακού συστήματος συνολικά, ενός μοντέλου σκέψης που δεν θέλει απλά λιγότερο κράτος αλλά καθόλου κράτος, ενός μοντέλου οικιστικής ανάπτυξης στο οποίο αντί να σχεδιάζουμε νομοθετούμε, και μιας κοινωνίας η οποία από τις φωτιές στην Ηλεία, το Μάτι μέχρι σήμερα, αναλώνεται αποκλειστικά στην κοντόφθαλμη ευθυνολογία και την παραιτησιολογία χωρίς να κατανοεί ότι πρέπει να διεκδικήσει βαθιές δομικές αλλαγές και εξορθολογισμό σε μια σειρά από πράγματα.

Να το πω απλά, δεν αρκεί να φωνάζει κάποιος για παραίτηση του Χαρδαλιά, αυτό είναι εύκολο. Κανείς πρέπει να απαιτεί να προχωρήσουν οι δασικοί χάρτες, να αλλάξει το πλαίσιο της περιβαλλοντικής νομοθεσίας, να αλλάξει η πολεοδομική νομοθεσία, να ενισχυθεί ο χωρικός σχεδιασμός σε όλες τις κλίμακες του και να πέσουν χρήματα για σχεδιασμό, πρόληψη, παθητική και ενεργητική πυροπροστασία, αντιπλημμυρικά κλπ. Το ένα φυσικά δεν αναιρεί το άλλο, αλλά δυστυχώς διαχρονικά στην Ελλάδα η κοινή γνώμη (και η πολιτική ρητορική) εστιάζει στην απόδοση ευθύνης σε πρόσωπα χωρίς να επιχειρεί να αποδομήσει και να κατανοήσει τα αίτια και να προτείνει λύσεις.

Αν δεν γίνει κατανοητό αυτό, και αν δεν αποτελέσει αίτημα, αλλά μείνουμε στις παραιτήσεις, θα παραμείνουμε καταδικασμένοι να ζούμε και να ξαναζούμε τα ίδια, αναζητώντας κάθε φορά (ή και κατασκευάζοντας) εξιλαστήρια θύματα, δικαιολογίες, αερολογίες και αυτοπαραμύθιασμα… Αυτό ακριβώς είναι που πληρώνει σήμερα και η ΝΔ, το τότε εύκολο και εύπεπτο παραμύθιασμα (που πίστεψαν και οι ίδιοι) ότι αν φορτωθούν τα πάντα και χωρίς ελαφρυντικά οι κακοί Ζαίοι και φύγουν από την εξουσία, τότε το επιχειρησιακό φιάσκο του Ματιού δεν θα επαναληφθεί. Γιατί; γιατί έτσι… Γιατί αυτοί είναι άριστοι και οι άλλοι αγράμματοι και άπλυτοι και ένα σύμπαν από abstractions και αναιτιολόγητους χαρακτηρισμούς. Και έτσι ακριβώς η ΝΔ πήρε ένα μεγάλο, ευρύ, πολυπαραγοντικό και σύνθετο πρόβλημα για το οποίο μίλησε πολύ (έπαιξε τα ρέστα της) αλλά δεν προσπάθησε να κατανοήσει, και μετονομάζοντας το βολικά, αλλά εσφαλμένα σε “μη εκκένωση” το φορτώθηκε στην δική της καμπούρα ολόκληρο.

Νομίζω ότι αντί να απαιτούμε παραιτήσεις, ή πιο σωστά μόνο παραιτήσεις, είναι σωστό να απαιτούμε παραδοχές, κατανόηση του προβλήματος συνολικά και όχι αποσπασματικά και ευκαιριακά, και λύσεις πολιτικές και όχι επικοινωνιακές. Γιατί οι παραιτήσεις και οι συγγνώμες είναι επικοινωνία. Είναι κατανοητό ότι πρέπει να ζητούνται και παραιτήσεις γιατί η οργή ξεχειλίζει, αλλά το ουσιαστικό είναι να ζητάμε λύσεις και όχι απλά αλλαγές προσώπων.

Διαβάστε επίσης: