Καμιά Παραλία για τους Μελλοθάνατους (σκύλους)

του Δημήτρη Τσουκαλά

Τώρα θα αναρωτηθεί κάποιος τι σχέση μπορεί να έχει –έστω και παραφρασμένο- το κλασικό βιβλίο του Κόρμακ ΜακΚάρθυ, που μετέφεραν στο κινηματογραφικό πανί οι αδελφοί Κοέν με οσκαρική επιτυχία, με παραλίες, σκύλους και άλλα τέτοια ταπεινά κι εκτός σόουμπιζ «πράγματα». Ας πούμε ότι έχει ή μάλλον ας πούμε μια ιστορία που βιβλίο μπορεί να μην έγινε, ντοκιμαντέρ όμως για τη σύγχρονη Ελλάδα θα γινόταν κάλλιστα.

Είναι Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου του σωτηρίου (που λένε) έτους 2013. Στη Θεσσαλονίκη βρέχει ή μάλλον καλύτερα ρίχνει αυτό το ενοχλητικό ψιλόβροχο που είναι σαν να φτύνει την πόλη και τους κατοίκους της –ορθώς και δικαιολογημένα- μια ανώτερη ουράνια δύναμη, πιθανόν όχι από αυτές που συνεργάζεται και διαφημίζει ο Άνθιμος. Ένας από τους εκατοντάδες παροικούντες της παραλίας «σκυλοπατέρες» (των οποίων περήφανο μέλος είμαι κι εγώ) έχει την ατυχή, όπως αποδείχτηκε τελικά, έμπνευση να βολτάρει με το τετράποδο παιδί του στην αναμορφωμένη/ανακαινισμένη/ενθύμιον Παπαγεωργόπουλου Νέα Παραλία. Τα πρώτα πέντε πάρκα είχαν παραδοθεί ήδη μετά βαϊων, κλάδων, φιλαρμονικών, παρκούρ και παρουσία του ακόμα τότε μη ισοβίτη φτερωτού γιατρού.

Στο πλακόστρωτο της παραλίας έχει συγκεντρωθεί λίγο νερό (έτσι κι αλλιώς όταν έχεις τη θάλασσα και τη Νύμφη του Θερμαϊκού φάτσα, γιατί να ασχοληθείς με αποστραγγιστικά και τρίχες στο σχεδιασμό του έργου) και ο τετράποδος ήρωας της ιστορίας μας πάει –όπως κάθε σκύλος που σέβεται τον εαυτό του- να μυρίσει κάποιο από τα δέντρα της Παραλίας (κουκουναριές για το δημοτικό κανάλι TV100, πεύκα για όλο τον υπόλοιπο πλανήτη). Έλα όμως που η σωστή η κουκουναριά για να δείξει θέλει τον επιδαπέδιο κρυφό φωτισμό της. Η συνέχεια της ιστορίας όπως αποτυπώθηκε στις εφημερίδες της εποχής έχει ως εξής:

«Σκύλος που άνηκε σε νεαρό, ο οποίος τον είχε βγάλει βόλτα πέθανε κεραυνοβολημενος από ηλεκτρικό ρεύμα μόλις  ακούμπησε μια  επιδαπέδια λάμπα στο πλακόστρωτο εκεί που συναντιούνται η Ανθέων με τη Μαρία Κάλλας. Φυσικά, μόλις ο ιδιοκτήτης είδε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με το ζώο πήγε να το πιάσει με αποτέλεσμα να τον χτυπήσει και αυτόν το ηλεκτρικό ρεύμα και να παραλύσει το χέρι και το πόδι του.”

 Ακολουθεί χαμός στα social media για μερικές ημέρες και μετά η υπόθεση και η ιστορία μπαίνει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας που έλεγε κι ο Ανδρέας (ένας είναι ο –δικαιωματικά- Ανδρέας σκέτο και όχι δεν είναι ο Μικρούτσικος). Φυσικά για αναζήτηση ευθυνών ούτε λόγος ενώ η λύση που δόθηκε ήταν να αποσυνδεθεί ο –παχυλά κοστολογημένος και πληρωμένος- επιδαπέδιος φωτισμός από εκείνη τη μέρα μέχρι και σήμερα.

 Φτάνουμε λοιπόν στις αρχές Δεκέμβρη, όπου για κάποιο λόγο που δεν έχω καταλάβει ακόμα θυμάμαι την ιστορία και αποφασίζω να την “ερευνήσω”. Μετά από 40 μέρες ερευνών και τηλεφωνημάτων στο Δήμο Θεσσαλονίκης, αναρτήσεων στο facebook, tweets στο twitter και άλλων τέτοιων κοπιαστικών μεθόδων έρευνας έμαθα ότι ο εργολάβος που έκανε το έργο απάντησε στο Δήμο ότι το περιστατικό ηλεκτροπληξίας συνέβη σε εργοταξιακό χώρο στον οποίο ο άτυχος σκύλος μπήκε αφού «παραβίασε» (!) την περίφραξη.

Δηλαδή, για να το κάνουμε έτσι λίγο πιο λιανά και kinky, ο εργολάβος που πήρε κάπου μεταξύ 20-40 εκατομμυρίων ευρώ για να κάνει το έργο απάντησε ότι ο σκύλος αφού παραβίασε την περίφραξη σε εργοταξιακό χώρο (χωρίς βέβαια να υπάρχει στο σημείο εργοτάξιο μιας και τα συγκεκριμένα πάρκα είχαν παραδοθεί χρόνια πριν), μάσησε με τις 3 σειρές δόντια που έχουν τα σκυλιά το τσιμέντο του δαπέδου και λογικό κι επόμενο ήταν μετά να πάθει ηλεκτροπληξία από τα καλώδια υψηλής τάσης που περνούν από το σημείο. Και όχι, εξωγήινοι, ελοχίμ και νεφελίμ δεν αναφέρθηκαν. Ακόμα. Η απάντηση του Δήμου (που έδωσε τα 20-40 εκατομμύρια μπλα μπλα μπλα) σε αυτή την καθ’ όλα φυσιολογική και πιστευτή ιστορία ήταν φυσικά η δέουσα και αναμενόμενη. «Οκ, ευχαριστούμε για τον χρόνο σας, προφανώς το σκυλί πήγαινε γυρεύοντας, καλές γιορτές και συγγνώμη για την ενόχληση».

Και ζήσαν αυτοί καλά, με τα νέα τους πάρκα, τις ομπρέλες του Ζογγολόπουλου, τους κάδους που έχουν επιτέλους και σταχτοδοχεία, το ένα ακόμα πάρκο σκύλων (γιατί είμαστε και φιλόζωοι διάολε σαν Δήμος) που χωράει μπορεί και δυο μιση –μικρόσωμα πάντα- σκυλιά, το πλακόστρωτο που περνάνε αυτοκίνητα για να πάνε στα τρέντι μαγαζιά των «ναυταθλητικών ομίλων», κι εμείς χειρότερα.

Και βέβαια κάποιοι, όπως ο σκυλάκος της ιστορίας, καθόλου.

Στη φωτογραφία του κ. Τσουκαλά φαίνεται ότι ο επιδαπέδιος φωτισμός της Παραλίας (στο κομμάτι μεταξύ Ομίλου και Μεγάρου) παραμένει σβηστός από την ημέρα του ατυχήματος ένα χρόνο πριν, χωρίς να έχει γίνει καμιά προσπάθεια επιδιόρθωσης της κακοτεχνίας.

Ολοφάνερη η υγρασία που έχει περάσει μέσα στον φωτισμό.

*Ο Δημήτρης Τσουκαλάς είναι κτηνίατρος

*H αρχική εικόνα είναι του Θόδωρου Καρανίκα και τραβήχτηκε στις 7 Φεβρουαρίου του 2013, στην περιοχή που συνέβη τότε το ατύχημα και απομονώθηκε με κορδέλα για να γίνει έρευνα για τα αίτια.