«Καμίαν κι ανασπάλω σε»
102 χρόνια μετά δεν μπορώ ποτέ να ξεχάσω τη Γενοκτονία και τον ξεριζωμό των προγόνων μας. 102 χρόνια μετά δεν ξεχνάω ότι η Ποντιακή Γενοκτονία δεν έχει αναγνωριστεί παγκοσμίως.
102 χρόνια μετά δεν μπορώ ποτέ να ξεχάσω τη Γενοκτονία και τον ξεριζωμό των προγόνων μας. 102 χρόνια μετά δεν ξεχνάω ότι η Ποντιακή Γενοκτονία δεν έχει αναγνωριστεί παγκοσμίως. 102 χρόνια μετά η ανάγκη για την αναζήτηση των αιτιών που οδηγούν σε γενοκτονίες, ξεριζωμούς και προσφυγιά είναι επιτακτική όσο ποτέ άλλοτε.
Έτσι δεν μπορώ να ξεχάσω ότι οι προπαππούδες μου ως Πόντιοι εργάτες και αγρότες δεν αντιμετωπίστηκαν το ίδιο με τους Πόντιους κεφαλαιοκράτες από τον τουρκικό εθνικισμό. Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι οι πρόγονοί μας είτε στα παράλια του Πόντου, είτε στον Καύκασο είτε στη Μικρά Ασία είχαν απέναντι τους την αστική τάξη της Τουρκίας αλλά και την ελληνική αστική τάξη που χάριν εξυπηρέτησης των σχεδίων της, τους χρησιμοποίησε και την κρίσιμη στιγμή τους εγκατέλειψε ως βορά στη μανία των διωκτών τους.
102 χρόνια μετά δεν μπορώ να ξεχάσω ότι ο ποντιακός ελληνισμός έζησε στο πετσί του την προσφυγιά, την εξαθλίωση, τις αρρώστιες, τον ρατσισμό, τον πόλεμο. Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι οι προπαππούδες μου κατά την άφιξή τους στην Ελλάδα, πέρα από την φτώχεια τους, είχαν να αντιμετωπίσουν και την απαξίωση του ελληνικού κράτους και πολιτικών χώρων (φιλελεύθεροι, κεντρώοι, δεξιοί), που τους στοίβαξαν σε παράγκες/γκέτο και τους παρέδωσαν προς εκμετάλλευση στους Έλληνες καπιταλιστές για ένα κομμάτι ψωμί.
102 χρόνια μετά δεν μπορώ να ξεχάσω ότι οι προπαππούδες μου είχαν να αντιμετωπίσουν την περιφρόνηση και το μίσος των πατριδοκάπηλων φασιστών της εποχής των λεγόμενων «εθνικοφρόνων γηγενών», που τους αποκαλούσαν τουρκόσπορους, απαιτώντας τον “εξαγνισμό” της χώρας από την παρουσία τους, ενώ οργάνωναν δολοφονικά πογκρόμ στους συνοικισμούς/γκέτο στους οποίους διέμεναν.
Οι σημερινοί απόγονοι αυτών των «εθνικοφρόνων» είναι οι φασίστες της Χρυσής Αυγής, κάθε φασιστική/ακροδεξιά οργάνωση και κάθε άλλο κόμμα που προσπαθεί να καπηλευθεί σήμερα τα γνήσια αισθήματα του ποντιακού ελληνισμού. Είναι αυτοί που σπέρνουν το ρατσιστικό/φασιστικό δηλητήριο για τους σημερινούς πρόσφυγες. Γι’ αυτό το σύνολο του ποντιακού πληθυσμού πρέπει να τους απομονώσει.
102 χρόνια μετά δεν μπορώ να ξεχάσω ότι όπως και τότε έτσι και τώρα το αστικό κράτος θέλει να επιβάλει με κάθε τρόπο το διαχωρισμό των εργαζομένων στη λογική του διαίρει και βασίλευε. Όπως διαχώριζε τους εργαζόμενους σε πρόσφυγες και γηγενείς τώρα τους διαχωρίζει, σε Έλληνες και ξένους, χριστιανούς και αλλόδοξους, νόμιμους και παράνομους με σκοπό πάντα τον ίδιο, την εκμετάλλευση τους χωρίς καμία αντίσταση.
102 χρόνια μετά δεν μπορώ να μην δω την υποκρισία ενός κράτους που από τη μια πλευρά κάνει λόγο για τη γενοκτονία των Ποντίων και από την άλλη κόβει τις συντάξεις των Ποντίων που ήρθανε μετά το 1991 από την πρώην Σοβιετική Ένωση.
102 χρόνια μετά η ιστορία ξαναγράφεται και αναθεωρείται από πολλούς πρόθυμους και επιτήδειους. Μια ιστορία που εμφανίζεται ξεκομμένη από τις ιστορικές συνθήκες της εποχής και φυσικά χωρίς καμία αναφορά στους ανταγωνισμούς μεταξύ των εθνικών αστικών τάξεων και φυσικά στις ταξικές διαιρέσεις των πληθυσμών.
102 χρόνια μετά το οργανωμένο ποντιακό κίνημα μέσα από τους συλλόγους του επιβάλλεται να βάλει φρένο σε όσους κάνουν επάγγελμα και μάλιστα προσοδοφόρο την καταγωγή τους αξιοποιώντας τα προσφυγικά αισθήματα.
102 χρόνια μετά όπως και τότε έτσι και σήμερα η Ελλάδα δεν διαιρείται σε ντόπιους και πρόσφυγες αλλά σε πλούσιους και φτωχούς. Διαιρείται σε αυτούς που παράγουν τα πάντα και σε αυτούς που καρπώνονται τον κόπο τους. Μια διαίρεση που υπάρχει σε κάθε χώρα του κόσμου και που γεννά την αδικία, την εκμετάλλευση, την προσφυγιά, τους πολέμους.
102 χρόνια μετά οι λαοί πρέπει να θυμούνται και να μην δέχονται το άδικο. 102 χρόνια μετά η καλύτερη τιμή για την μνήμη και την ιστορία του ποντιακού λαού είναι η πάλη για να μην ζήσει ξανά κανείς λαός αυτά που υπέστη ο ποντιακός και μικρασιάτικος ελληνισμός, ο αγώνας ενάντια στους φορείς και τα γενεσιουργά αίτια των πολέμων και της προσφυγιάς, ενάντια στο δηλητήριο του σοβινισμού, του εθνικισμού και του φασισμού.
