« Καμίαν κι ανασπάλω σε »

19.05.2022

103 χρόνια μετά την τρίτη και πιο σκληρή φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας δεν μπορώ να ξεχάσω αυτούς που δολοφονήθηκαν και χάθηκαν στις πορείες θανάτου. 

103 χρόνια μετά δεν μπορώ να ξεχάσω ότι ο ξεριζωμός και η Ποντιακή Γενοκτονία δεν έχουν αναγνωριστεί από την παγκόσμια κοινότητα. 

103 χρόνια μετά η ανάγκη για την αναζήτηση των αιτιών που οδηγούν σε γενοκτονίες, ξεριζωμούς και προσφυγιά είναι επιτακτική όσο ποτέ άλλοτε. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία και οι τραγικές του συνέπειες για τους λαούς, μας το υπενθυμίζουν κάθε μέρα.

Για το λόγο αυτό, 100 χρόνια μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και 103 από την Ποντιακή Γενοκτονία δεν μπορώ να ξεχάσω ότι οι προπαππούδες μου ως Πόντιοι εργάτες και αγρότες δεν είχα την ίδια τύχη με τους Πόντιους μεγαλέμπορους, τραπεζίτες ή βιομήχανους.

Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι οι πρόγονοί μας, είτε στα παράλια του Πόντου, είτε στον Καύκασο είτε στη Μικρά Ασία είχαν απέναντι τους, τον εθνικισμό της τουρκικής αστικής τάξης αλλά και την ελληνική αστική τάξη που χάριν εξυπηρέτησης των σχεδίων της, τους χρησιμοποίησε και την κρίσιμη στιγμή τους εγκατέλειψε ως βορά στη μανία των διωκτών τους. Ήταν αυτές τις «μεγάλες ιδέες» και τους εθνικισμούς των κεφαλαιοκρατών της εποχής αλλά και το άδειασμα των ιμπεριαλιστών «συμμάχων» που πλήρωσαν βαριά οι πρόγονοί μου. Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι η καταστροφή, η προσφυγιά και ο ξεριζωμός χιλιάδων Ποντίων και Μικρασιατών Ελλήνων ήταν το αντίτιμο της συμμετοχής του Ελληνικού κράτους στον ΑΠΠ πόλεμο και στην ουκρανική εκστρατεία.

Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι ο Ποντιακός Ελληνισμός έζησε στο πετσί του την προσφυγιά, την εξαθλίωση, τις αρρώστιες, τον ρατσισμό, τον πόλεμο. Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι οι προπαππούδες μου κατά την άφιξή τους στην Ελλάδα, εκτός από την φτώχεια τους, είχαν να αντιμετωπίσουν και την απαξίωση του ελληνικού κράτους και πολιτικών χώρων (φιλελεύθεροι, κεντρώοι, δεξιοί), που τους στοίβαξαν σε παράγκες/γκέτο και τους παρέδωσαν προς εκμετάλλευση στους Έλληνες καπιταλιστές για ένα κομμάτι ψωμί.

Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι οι προπαππούδες μου είχαν να αντιμετωπίσουν την περιφρόνηση και το μίσος των πατριδοκάπηλων φασιστών της εποχής των λεγόμενων «εθνικοφρόνων γηγενών», που τους αποκαλούσαν τουρκόσπορους, απαιτώντας τον «εξαγνισμό» της χώρας από την παρουσία τους, ενώ οργάνωναν δολοφονικά πογκρόμ στους συνοικισμούς/γκέτο στους οποίους διέμεναν. Οι σημερινοί απόγονοι αυτών των «εθνικοφρόνων» είναι οι κάθε λογής φασίστες και ακροδεξιοί κάποιοι στη φυλακή και κάποιοι στο κοινοβούλιο και προσπαθούν να καπηλευθούν σήμερα τα γνήσια αισθήματα του Ποντιακού Ελληνισμού. Είναι αυτοί που σπέρνουν το ρατσιστικό/φασιστικό δηλητήριο για τους σημερινούς πρόσφυγες. Γι’ αυτό και είναι ανάγκη να τους απομονώσει το σύνολο του ποντιακού πληθυσμού.

Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι όπως και τότε έτσι και τώρα το αστικό κράτος θέλει να επιβάλει με κάθε τρόπο το διαχωρισμό των εργαζομένων στη λογική του διαίρει και βασίλευε. Όπως διαχώριζε τους εργαζόμενους σε πρόσφυγες και γηγενείς τώρα τους διαχωρίζει, σε Έλληνες και ξένους, χριστιανούς και αλλόδοξους, νόμιμους και παράνομους με σκοπό πάντα τον ίδιο, την εκμετάλλευση τους χωρίς καμία αντίσταση.

Δεν μπορώ να μην δω την υποκρισία ενός κράτους που από τη μια πλευρά κάνει λόγο για τη γενοκτονία των Ποντίων και από την άλλη κόβει τις συντάξεις των Ποντίων που ήρθανε μετά το 1991 από την πρώην Σοβιετική Ένωση. Την ίδια στιγμή υπάρχει ανάγκη το οργανωμένο ποντιακό κίνημα μέσα από τους συλλόγους του να βάλει φρένο σε όσους κάνουν επάγγελμα και μάλιστα προσοδοφόρο την ποντιακή τους καταγωγή αξιοποιώντας τα προσφυγικά αισθήματα του ελληνικού λαού.

103 χρόνια μετά η ιστορία ξαναγράφεται και αναθεωρείται από πολλούς πρόθυμους και επιτήδειους. Μια ιστορία που εμφανίζεται ξεκομμένη από τις ιστορικές συνθήκες της εποχής και φυσικά χωρίς καμία αναφορά στους εθνικισμούς και τους ανταγωνισμούς μεταξύ των εθνικών αστικών τάξεων και φυσικά στις ταξικές διαιρέσεις των πληθυσμών. Όπως και τότε έτσι και σήμερα η Ελλάδα δεν διαιρείται σε ντόπιους και πρόσφυγες αλλά σε πλούσιους και φτωχούς. Διαιρείται σε αυτούς που παράγουν τα πάντα και σε αυτούς που καρπώνονται τον κόπο τους. Μια διαίρεση που υπάρχει σε κάθε χώρα του κόσμου και που γεννά την αδικία, την εκμετάλλευση, την προσφυγιά, τους πολέμους.

103 χρόνια μετά ο Ποντιακός και κάθε λαός πρέπει να θυμάται και να μην δέχεται το άδικο. 103 χρόνια μετά η καλύτερη τιμή για την μνήμη και την ιστορία του Ποντιακού λαού είναι η πάλη για να μην ζήσει ξανά κανείς λαός αυτά που υπέστη ο ποντιακός και μικρασιάτικος ελληνισμός. Δηλαδή, η πάλη ενάντια στη συμμετοχή της χώρας μας σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους που γεννούν ξεριζωμό και προσφυγιά. Είναι ο αγώνας ενάντια στους φορείς και τα γενεσιουργά αίτια των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της προσφυγιάς, ενάντια στο δηλητήριο του σοβινισμού, του εθνικισμού και του φασισμού.