Parallax View

Κανείς δεν μαγειρεύει όπως η μανούλα

Η Ελένη Χοντολίδου θυμάται γεύσεις, μυρωδιές και καταγράφει μέσα από τα «Σκόρπια» αυτό που όλοι λατρεύουμε, τα φαγητά της μαμάς

Ελένη Χοντολίδου
κανείς-δεν-μαγειρεύει-όπως-η-μανούλα-923839
Ελένη Χοντολίδου

Kάθε Δευτέρα θα μοιράζομαι μαζί σας ένα μικρό κείμενο που θεωρητικά θα μπορούσε να είναι από το ημερολόγιό μου. 

Τίτλος της στήλης: «Τα σκόρπια» γιατί τα κείμενα δεν θα έχουν χρονολογική σειρά, θα δημοσιεύονται «σκόρπια». Με χιούμορ αλλά και σοβαρότητα θα γράφω για θέματα που με ή μας απασχολούν, λίγο πριν τα γενέθλια των 65. Άλλοτε ο λόγος θα είναι δημόσιος-πολιτικός, άλλοτε θα διαβάζετε μία προσωπική εξομολόγηση, ελπίζω χωρίς να δυσανασχετείτε.

Τη στήλη συνοδεύει το έργο της ζωγράφου Xριστίνας Φοίτου, «Το όνειρο», Μικτή τεχνική σε καμβά, 150x100cm, 2017

khontolidoy-skitso.png

Κανείς δεν μαγειρεύει όπως η μανούλα μου

Η σχέση μου με τη μαγειρική είναι πολύ στενή: είναι η σχέση με τη μάνα μου, την αδελφή μου και τις φίλες μου. Αγαπώ να βλέπω τις φίλες μου (ενίοτε και τους φίλους μου) να μαγειρεύουν, τιμώ τα φαγητά τους και μπορώ να μην πεθάνω της πείνας εγώ και οι καλεσμένοι μου (κάτι μαγειρεύω κι εγώ). 

Εκεί η σχέση μου τελειώνει! Αποφάσισα, λοιπόν, να μαζέψω τις αγαπημένες συνταγές σας, με φωτογραφία ει δυνατόν, και τα διάφορα «μυστικά» που τις κάνουν ακατανίκητες και τόσο εύγευστες στο blog Ευτυχώς μαγείρεψαν οι φίλες και οι φίλοι μου. Ο επιτυχής τίτλος οφείλεται στη φίλη Ελένη Γιαννακοπούλου.

img-6461.jpg
Φυσικά και δεν μαγείρεψα εγώ το ψάρι. Καλεσμένη στην κας Τασούλας είδα αυτή την εμφάνιση (η γεύση εγγυημένη, βεβαίως) και την παρακάλεσα να φωτογραφηθώ (πού τέτοια ευκαιρία άλλη φορά;). Δείτε χαμόγελο επιτυχίας, θαυμάστε σιγουριά, Βέφα στη θέση της Βέφας

Στο μεταξύ κανείς δεν μαγειρεύει όπως η μανούλα μου, η οποία άρχισε την ενασχόληση με τη μαγειρική όταν έμεινε έγκυος. 

Η κυρία που έμενε σε διαμέρισμα πάνω από τους γονείς μου, της πήγαινε ό,τι μαγείρευε (μην της μυρίσει και γίνει δεν ξέρω τι) και η μανούλα μου της ζητούσε να της μάθει το συγκεκριμένο φαγητό. 

Τα προηγούμενα χρόνια δούλευε ως μοδίστρα και ίσως επειδή είδε πόσο εύκολα τα έμαθε όλα δεν μας έμαθε τίποτε όσο ήμασταν μαθήτριες και φοιτήτριες. «Αυτά μπορείτε να τα μάθετε μετά»! Αμ δε, τίποτε δεν έμαθα…

img-6462.jpg

Της τηλεφωνούσα πρωί πρωί και έκανα παραγγελία μία πίτα (με φύλλο που άνοιγε η ίδια, όχι τα σημερινά έτοιμα φύλλα). Με ρωτούσε: «διπλή;» (δηλαδή τυρόπιτα και σπανακόπιτα). Όταν πήγαινα να πάρω την πίτα έλειπε ένα κομμάτι. –Πού είναι το κομμάτι, μαμά; –Το Φ.Π.Α.!

Το βιβλίο μαγειρικής που ακολουθούσε η μητέρα μου ήταν της Χρύσας Παραδείση καθώς και ένα μπλοκάκι με συνταγές (με τα μη διαβάσιμα γράμματά της) με τις ονομασίες: μπακλαβάς Αλεξάνδρας…

img-6459.jpg

Καθώς το σπίτι μας ήταν πολύ φιλόξενο, οι φίλοι μου μετά από τις ατυχείς ερωτικές ιστορίες τους ερχόντουσαν στο σπίτι και της έλεγαν: «Κυρία Θεανώ, φάγαμε μόλις μία χυλόπιτα, κάνε μας μία μηλόπιτα να γλυκαθούμε»… και η μηλόπιτα γίνονταν στο πι και φι.

Το άλλο θαυμάσιο γλυκό της μανούλας μου ήταν το μιλφέιγ (millefeuille=χίλια φύλλα). 

Έψηνε τα φύλλα (καλά όχι χίλια, αλλά δεκάδες) ένα ένα! Όταν ως ενήλικη πήγαινα να φάω μαζί της η παραγγελία μου ήταν λαδερά ή μυδοπίλαφο που έμαθα να το κάνω κι εγώ σχεδόν τόσο νόστιμο όσο το δικό της.

img-6458.jpg

Λόγω της παραμονής της οικογένειας για κάποια χρόνια στη Ρωσία είχαμε την τύχη να τρώμε συχνά πυκνά τη ρωσική σούπα μπορς. Η σούπα αυτή τα είχε όλα από κρέας μέχρι σέλινο.

Τα τυροπιτάκια, τα πιροσκί, το ιμάμ, το παστίτσιο της, τα γιουβαρλάκια (όπως έλεγε ο θείος Χαρίκος «το φαγητό της τεμπέλας»), η έξοχη ψαρόσπουπα, τα παπουτσάκια, τα κεφτεδάκια (με τα μυρωδικά που ξετρέλαναν τους Σουηδούς φίλους στη Στοκχόλμη) η ταραμοσαλάτα, ως και τα μακαρόνια της ήταν διαφορετικά. Τις μελιτζάνες τις έψηνε στο μάτι της κουζίνας και έφτιαχνε μία χοντροκομένη και υπέροχη μελιτζανοσαλάτα.

Επειδή ήταν ζωηρή και κεφάτη ενίοτε μας άφηνε και πήγαινε ημερήσιες εκδρομές. Βρίσκαμε ένα σημείωμα: «βράστε πατάτες και αυγά, πήγα εκδρομή».

img-6455.jpg

Διασκέδαζα απίστευτα τα γλυκά της όταν τα έφτιαχνε και εγώ έγλυφα τα απομεινάρια (καλά και κάτι παραπάνω…). Η ζαβολιά γινόταν κυρίως στο αφράτο της κέικ και στην άσπρη ζύμη και στο κακάο (γιαμ!). Η μανούλα μου έφτιαχνε υπέροχα σοκολατάκια, κάτι περίεργα γλυκά με φλούδα πορτοκάλι που είχαν το σχήμα των χεριών της καθώς έκλεινε την ύλη στο χέρι της για τους δώσει σχήμα. Τσουρέκια, κουραμπιέδες, μπακλαβάς και κανταΐφι ήταν μνημειώδη. 

Ως έμπειρη μαγείρισσα δοκίμαζε με άνεση καινούριες συνταγές και έτσι χαιρόμασταν την «τούρτα της Κικής» και πολλά άλλα.

img-6453.jpg

  Αυτό το φαγητό της που πραγματικά μου έχει λείψει (θα γελάσετε) είναι οι πατάτες γιαχνί. 

Δεν τις έχω ξαναφάει όπως τις έκανε η μανούλα μου. Δεν έχουν την ίδια μυρωδιά, η σάλτσα δεν είναι η ίδια, η Θεανώ δεν είναι στο τραπέζι.

*Η Ελένη Χοντολίδου εργάζεται στο ΑΠΘ από το 1981. Διετέλεσε Κοινοτική Σύμβουλος (και για κάποια χρόνια Πρόεδρος) της Α΄ Κοινότητας του Δήμου Θεσσαλονίκης από το 2006-2018.

Σχετικά Αρθρα
Σχετικά Αρθρα