Καρδιά σε ξένο σώμα

Μια αλλιώτικη αφήγηση για ένα θέμα, που χτυπάει μέσα μας: καρδιά. Η συνάντησή μας με τον Ι. έγινε- πάνε χρόνια κι εποχές- στην κλινική όπου πήγαινε για το καθιερωμένο του τσεκ-απ. Είχαν περάσει 9μιση χρόνια από την επέμβαση που του έσωσε-άλλαξε τη ζωή: μεταμόσχευση καρδιάς. Το ρεζουμέ δεν είναι μόνο η δίψα για ζωή, αλλά η επιστροφή στη ζωή. Ας ακούσουμε τον Ι. Παλιότερα δεν αισθανόμουνα τόσο την καρδιά μου, τώρα την ακούω καθαρά, ακόμα και στον ύπνο μου. Ο νους μου είναι συνέχεια εκεί, μάλλον επειδή είναι ξένη. Βάζω συνέχεια το χέρι μου στο στήθος, να νιώθω τους χτύπους της. Έκανα τη μεταμόσχευση πριν από 9μιση χρόνια- είχε φτάσει στα όρια της η καρδιά μου, έχω σπάσει κάθε ρεκόρ στις ανακοπές. Έφτασα τις εφτά. Κάποια στιγμή έσπασα… ήμουν για 16 μέρες κλινικά νεκρός στο ΑΧΕΠΑ. Δεν θυμάμαι τίποτα από εκείνες τις μέρες. Όταν επανήλθα στη ζωή είχα πάθει κάτι σαν μερική αμνησία, ξύπνησα κι ήμουνα παιδί 12 ετών. Ούτε το γάμο μου θυμόμουν, ούτε το γιο μας. Τη γυναίκα μου την έβλεπα όπως τον καιρό που ήμασταν ακόμα ελεύθεροι… Πώς συνηθίζεις το φαγητό; Έτσι είχα συνηθίσει κι εγώ τις ανακοπές. Η χειρότερη απ΄ όλες ήταν η τέταρτη…είχε αδειάσει το κεφάλι μου, ένιωθα το σώμα μου να πετάει, να φεύγει από το δωμάτιο και τους ανθρώπους γύρω μου να μικραίνουν. Έφευγα σαν πύραυλος προς ένα λευκό φως και ξαφνικά όλοι όσοι ήταν γύρω μου μεγάλωσαν και ξαναπήραν το κανονικό τους μέγεθος. Είμαι πολύ τυχερός- ξέρεις τι είναι να είσαι στα τελευταία σου και να μη βρίσκεται πουθενά μόσχευμα συμβατό με τον οργανισμό σου; Η ατυχία είναι που πήρα την καρδιά ενός παιδιού 16 ετών. Με τους γονείς του δεν μιλήσαμε ποτέ, δεν το άντεχα. Πήγαινα βεβαίως στα μνήματα συχνά και μια φορά η μητέρα του έτρεξε ξοπίσω μου, αλλά έφυγα…δεν μπορούσα. Τι να της έλεγα; «Ευχαριστώ»; Καλύτερα να έπεφτα από τον Λευκό Πύργο. Για πολύ καιρό μετά την επέμβαση, χτυπούσε το τηλέφωνο κάθε νύχτα στις 3, όχι ότι κοιμόμουν, αλλά στην αρχή είχα εκνευριστεί. Ύστερα από λίγο καιρό κατάλαβα ότι αυτός που μου τηλεφωνούσε και δεν μιλούσε ήταν η μάνα του παιδιού, του Πέτρου, έτσι τον έλεγαν…της μιλούσα, της έλεγα πως ήμουν καλά κι αυτή μ’ άκουγε σιωπηλή. Πέθανε, όπως έμαθα, πριν από 3 χρόνια. Φυσικά αισθάνομαι πιο νέος. Και μόνο η σκέψη ότι έχεις μέσα σου την καρδιά ενός 16χρονου σε κάνει να αισθάνεσαι έφηβος. Είμαι άλλος άνθρωπος τώρα, πιο ήρεμος, πιο τρυφερός. «Ήσουν κέρβερος κι έγινες αρνάκι» μου λέει η γυναίκα μου. Δεν είναι και λίγο πράγμα να πας στον άλλον κόσμο και να γυρίσεις. Μετά τη μεταμόσχευση άρχισα να βλέπω τις γυναίκες διαφορετικά, με καινούργια όρεξη. Να σκεφθείς, ήθελα να κάνω έρωτα με τη γυναίκα μου μέσα στο νοσοκομείο. Δε νομίζω ότι έχει μνήμη η καρδιά, δεν μου έρχονται δηλαδή περίεργες εικόνες στο μυαλό… Βλέπω όμως περίεργα όνειρα. Βλέπω μια χαμογελαστή μορφή και είμαι σίγουρος πως είναι ο Πέτρος. Συχνά ονειρεύομαι πως με φωνάζουν Πέτρο. Και τον γιο μου καμιά φορά τον φωνάζω Πέτρο. Πέτρο έχω βαφτίσει και το σκυλί μας, ένα ήσυχο πιτ μπουλ. Έκανα και ψυχοθεραπεία μετά την επέμβαση, είχα τρομερές ενοχές, προτιμούσα να πέθαινα εγώ παρά το παιδί. Πρέπει κάθε τόσο να περνάω από το νοσοκομείο για εξετάσεις, αλλά εγώ το αμελώ και γι’ αυτό με κρατάνε τώρα μέρες εδώ μέσα. Όταν αισθανόμαστε καλά συνήθως αμελούμε την υγεία μας. Έχω μάθει να ζητάω συγγνώμη, συγχωρώ πολύ πιο εύκολα… Και τώρα ξέρω πως δεν είναι ανάγκη να περάσεις τόσα, για να γίνεις άνθρωπος, με όλη τη σημασία της λέξης.