Ο καρκίνος της πόλης

Λέξεις: Κωνσταντίνος Τσορμπατζίδης

Αυτή τη φορά ήρθα στην Θεσσαλονίκη για έναν τελείως διαφορετικό λόγο. Δεν ήταν για διακοπές στα νησιά. Ούτε για κάποια βαφτίσια. Ο πατέρας μου μπήκε στο νοσοκομείο για να αφαιρέσει έναν καρκίνο. Έμεινα στο δωμάτιο του γιατί χρειαζόταν επίβλεψη όλο το 24ωρο. Με την μητέρα μου χτυπούσαμε βάρδιες. Έτσι βρέθηκα στο ίδιο δωμάτιο με άλλες δυο οικογένειες. Άλλες δυο παρόμοιες καταστάσεις και έτσι ο κόσμος ανοίχτηκε και παρουσίασε τον πραγματικό του εαυτό.

Το ταξίδι μου με βοήθησε να βιώσω μια άλλη Θεσσαλονίκη. Μεταφορικά είδα τον καρκίνο στην κοινωνία της πόλης. Δεν τρόμαξα. Δεν φοβήθηκα. Προσπάθησα να καταλάβω. Προσπάθησα να δω μέσα από τα μάτια του καρκίνου, να καταλάβω γιατί αυτός μεγαλώνει κάθε μέρα και περισσότερο σαν κακοήθης όγκος. Εάν αυτό είναι μέρος της κοινωνίας μας, σκέφτηκα, τι ελπίδα υπάρχει στη πόλη μας – πως η κοινωνία μας θα μπορούσε να βελτιωθεί μαθαίνοντας από τα λάθη της προηγούμενης; Κάνουμε αυτοκριτική; Θέλουμε ένα καλύτερο αύριο ή είμαστε κλεισμένοι στο αυγό μας και φοβόμαστε την σκιά μας;

Έμαθαν λοιπόν ότι μένω Λονδίνο και ανοίχτηκαν. Ήταν νέα παιδιά – απόφοιτοι πανεπιστημίου και αυτό με στεναχώρησε. Η κουβέντα άρχισε με μια ερώτηση που άμεσα και καθαρά ήταν ανοικτή δήλωση άγνοιας και ρατσισμού. Με ρώτησαν: το Λονδίνο έχει γεμίσει μουσουλμάνους. Πώς ζεις εκεί; Δεν φοβάστε; Δεν το πίστεψα ότι μιλούσαν σοβαρά. Το πέρασα για αστείο στην αρχή. Όταν κατάλαβα ότι το εννοούσαν τους εξήγησα ότι οι μουσουλμάνοι στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι 3 εκατομμύρια σε έναν πληθυσμό από 65 εκατομμύρια. Στο Λονδίνο το 5% είναι μουσουλμάνοι.

Όποτε το Λονδίνο δεν έχει γεμίσει – τους ρώτησα από πού ακούνε αυτές τις ανοησίες; Μα πώς!, μου είπαν. Αφού ο δήμαρχος σας είναι μουσουλμάνος! Κατάλαβα ότι είχα μπροστά μου άσχετους και ακραίους και κείνοι αναδιπλώθηκαν. Τους εξήγησα ότι το γεγονός ο δήμαρχος είναι από την μειονότητα σε βοηθάει να καταλάβεις το μήνυμα που ήθελαν να δώσουν οι κάτοικοι της, μιας πόλης ανοικτής που μπορείς να αναπτυχθείς κοινωνικά και οικονομικά ανεξάρτητα από την θρησκεία ή το χρώμα της σάρκα σου.

Το θέμα άλλαξε μέσα σε δευτερόλεπτα. Μα αυτοί θέλουν να φύγουν από την Ευρώπη και η ΕΟΚ δεν τους αφήνει, είπαν μετά. Εδώ η ερώτηση τους πέρα από άγνοια έδειξε μια επικινδυνότητα των άκρων. Προσπάθησα λοιπόν να τους εξηγήσω ότι πριν από δυο χρόνια ένα μερίδιο των πολιτικών που είχαν συμφέροντα από το Βασίλειο να φύγει, πέρασαν την ιδέα ότι εάν έμεναν στην Ένωση όλοι οι Τούρκοι, που μέσα σε δυο χρόνια θα ενώνονταν με την Ευρωπαϊκή Ένωση (αυτό βέβαια δεν έγινε,) θα έρθουν να ζήσουν στο νησί τους.

Είπαν στον κόσμο ότι να βγεις είναι πολύ εύκολο (που βέβαια δεν είναι) και δεν τους ανέφεραν τίποτε για την κατάσταση στην Ιρλανδία και το πρόβλημα με τα σύνορα εκεί. Όποτε δεν είναι η Ευρώπη που δεν τους αφήνει να φύγουν, αλλά το Βασίλειο που δεν μπορεί να βρει την λύση. Με μεγάλη μου χαρά, τους εξήγησα  ότι θα ήθελα να ξαναγίνει δημοψήφισμα για να μείνουν εντός. Είμαι υπέρ της Ένωσης, τους εξήγησα ότι η Ένωση έχει βοηθήσει στα δικαιώματα των εργαζόμενων και πολιτών και στην προστασία του περιβάλλοντος.

Είχαν φουντώσει. Μας πώς η Ένωση βοηθάει τον πολίτη; Αφού μας ξεπούλησαν με το Μακεδονικό. Εκεί κατάλαβα ότι η κουβέντα μπαίνει σε βρώμικα νερά. Το φίδι που έχω μπροστά μου είναι επικίνδυνο και το καρκίνωμα μεγαλώνει. Μέσα σε πέντε λεπτά είχα μπροστά μου τους καλύτερους πατριώτες της χώρας. Μου έλεγαν ποσό πολύ αγαπούν την Ελλάδα και είναι οι καλύτεροι πατριώτες και πως η Ελλάδα δεν είναι για πούλημα. Επίσης είχαν απογόνους από τον Μακεδονικό αγώνα (!!!!). Γνήσιους πατριώτες που η πατρίδα εάν γνώριζε πόσο πατριώτες ήταν, θα τους έδινε μετάλλια τιμής. Δεν συνέχισα την κουβέντα. Βρισκόμουν σε εκείνο το δωμάτιο για να βοηθήσω τον πατέρα μου όχι για να ασχοληθώ με την επικίνδυνη άγνοια τους.

Αλλά με πείραξε και στεναχωρήθηκα που η νέα Ελλάδα, ή τουλάχιστον αυτό το μικρό δείγμα της στο δωμάτιο του νοσοκομείου, έχει έναν τύπο καρκίνου που όχι μόνο δεν θεραπεύεται αλλά μεγαλώνει μέσα από τις εύκολες απαντήσεις της άγνοιας και τον άδειο – χωρίς αληθινή βάση – πατριωτισμό. Υπάρχει ελπίδα;

*Ο Κωνσταντίνος Τσορμπατζίδης κατάγεται από την Θεσσαλονίκη και ζει και εργάζεται στο Λονδίνο τα τελευταία είκοσι χρόνια.