Κασσελάκης ή Αχτσιόγλου;

«Τι λες εσύ για την επικράτηση Κασσελάκη στις εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ;» με ρωτούν πολλοί φίλοι εν μέσω προεκλογικού αγώνα για τις δημοτικές εκλογές.

Ένα σύντομο, λοιπόν, σχόλιο.

Το πολύ ψηλό ποσοστό που έλαβε ο Κασσελάκης είναι το αποτέλεσμα, η συνισταμένη δύο διαφορετικών ποιοτικών χαρακτηριστικών των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.

Καταρχάς ψήφισαν Κασσελάκη, όσοι επιζητούν μια ριζική ανανέωση του πολιτικού προσωπικού στην ηγεσία του κόμματος.

Όσοι δηλαδή θεωρούν ότι για τη συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις εθνικές εκλογές του 2023, αλλά και του 2019 ευθύνεται όχι μόνον ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά όλος ο κομματικός μηχανισμός, που δεν κατάφερε να ανοιχτεί στην κοινωνία και να επικοινωνήσει τις θέσεις του.

Δεύτερον, ψήφισαν Κασσελάκη, όσοι είτε έπεσαν θύματα της εικόνας, είτε συνειδητά θεωρούν ότι στην εποχή της μετα-πολιτικής αυτό που έχει σημασία δεν είναι τα προγράμματα, οι θέσεις ενός κόμματος, αλλά η επικοινωνιακή στρατηγική.

Το φαίνεσθαι και όχι το είναι.

Δεδομένου ότι το υψηλό ποσοστό της συμμετοχής στις εσωκομματικές εκλογές σηματοδοτεί αναμφισβήτητα την αγωνία του κόσμου της Αριστεράς να υπάρξει τα επόμενα χρόνια ουσιαστική αντιπαράθεση με την πολιτική της Δεξιάς του Μητσοτάκη, το ερώτημα που τίθεται είναι ποιος, -ά εκ των δύο (Κασσελάκης, Αχτσιόγλου) μπορεί να το πετύχει καλύτερα.

Εάν πιστεύει κάποιος ότι η εικόνα, η επικοινωνιακή στρατηγική καλώς ή κακώς δεν έχει σημασία, κυριαρχεί επί της πολιτικής, εάν εκτιμά ότι ένας αντισυστημικός έστω άγνωστος νέος, με άριστη γνώση της  αγγλικής γλώσσας και διασυνδέσεις στις ΗΠΑ, μπορεί να αντιπαρατεθεί καλύτερα στο επιτελικό κράτος του Μητσοτάκη, που κι αυτό είναι προϊόν επικοινωνιολόγων, γιατί είδαμε τι συνέβη στον Έβρο και στη Θεσσαλία, τότε ψηφίζει Κασσελάκη, έστω κι αν δεν γνωρίζουμε τις θέσεις του σε μια σειρά θεμάτων (εξωτερική πολιτική, παιδεία, υγεία, κλπ.).

Αυτά, άλλωστε, πολύ εύκολα και σύντομα μπορούν να διατυπωθούν με βάση το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Για να μην πω ότι η πλειοψηφία του κόσμου δεν διαβάζει σήμερα προγράμματα και οι ηγεσίες συχνά υποχρεώνονται από τις συνθήκες να τα ξεχάσουν (θυμηθείτε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που είχε εξαγγείλει ο Τσίπρας)

Εάν, τώρα, πιστεύει κάποιος ότι κόντρα στο ρεύμα των καιρών πρέπει να επιμείνει  στην ουσία των πραγμάτων, δηλαδή στις θέσεις που εκφράζει ο κάθε υποψήφιος πρόεδρος (θυμηθείτε τι έλεγε σωστά κατά τη γνώμη μου ο Τεμπονέρας «πρώτα οι θέσεις και μετά τα πρόσωπα»), τότε ψηφίζει Αχτσιόγλου.

Μπορεί ο λόγος της να είναι στρογγυλεμένος και να μην ξεσηκώνει τον κόσμο, μπορεί και εύλογα να διαφωνεί κάποιος με την προσβλητική της δήλωση το βράδυ της Κυριακής, μπορεί να μην έχει τη διεισδυτική σκέψη του Τσακαλώτου και να είναι μέρος της ηγεσίας που ευθύνεται για την ήττα του κόμματος, αλλά έχει δώσει δείγμα γραφής και στο κίνημα και στο πώς βλέπει την αριστερή διακυβέρνηση.

Στο δια ταύτα και στο ερώτημα «ρήξη ή συνέχεια;», και οι δύο υποψήφιοι έχουν τα συν και τα πλην.

Πέραν τούτου, μετά τη στήριξη του Νίκου Παππά στον Στέφανο Κασσελάκη, η πιθανολογούμενη επικράτηση του τελευταίου στο δεύτερο γύρο των εκλογών δεν θα δρομολογήσει άμεσα διαδικασίες διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ, όπως εκτιμούν ορισμένοι και απεύχεται ο κόσμος της Αριστεράς.

Θα υπάρξει μια εικονική ενότητα, διαβουλεύσεις, συζητήσεις στο παρασκήνιο τουλάχιστον μέχρι το συνέδριο του Νοεμβρίου.

Ο πολιτικός χρόνος μέχρι τότε είναι πολύ μεγάλος οπότε όλα είναι πιθανά.

Εκτός κι αν ο Αλέξης Τσίπρας που δεν έχει ανοίξει ακόμη τα χαρτιά του και κρατά μια στάση ουδετερότητας, το βράδυ της ερχόμενης Κυριακής θα επιστρέψει στο προσκήνιο και κάνει μια δήλωση-βόμβα.

*Ο Παύλος Νεράντζης είναι υποψήφιος με τον συνδυασμό “Θεσσαλονίκη για όλους” του Σπύρου Πέγκα