Κατάπιαμε τα πάντα μέχρι τώρα.

της Βάνας Χαραλαμπίδου

Εσύ ήσουνα εκεί; Κατάπιαμε τα πάντα μέχρι τώρα. Και τα μνημόνια και τα χαράτσια και τα ξεπουλήματα και τις λεηλασίες. Αλλά ως εδώ και μη παρέκει. Για το πραξικόπημα της ΕΡΤ δεν μπορούν να υπάρξουν επιχειρήματα ανοχής. Έγινε απολύτως σαφές και κατανοητό ότι θέλουν να μηδενίσουν όλη τη ζωή μας, την ιστορία μας την προσωπική και τη συλλογική, να τη θάψουν στη λήθη και πάνω της να ασελγήσουν οι νέοι Ονεδίτες, που θα προσληφθούν μέσω ΑΣΕΠ φυσικά. Κάπως έτσι λοιπόν ξέσπασε η μαζική αντίδραση στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και οι εντυπωσιακές αντιδράσεις στο εξωτερικό, που άδειασαν την πολιτική Σαμαρά ρίχνοντας όλους τους προβολείς στο ακροδεξιό πρόσωπο του. Παρά το γεγονός ότι τα πράγματα μοιάζουν ασυντόνιστα, παρά τις παρεμβάσεις γραπτές και προφορικές, διαδικτυακές και παρασκηνιακές εκείνων που ήδη μεθοδεύουν τη σύμπραξή τους με τη διάδοχο κατάσταση, ακόμη κι αν δεν μπορούμε να μιλήσουμε για κοινωνική έκρηξη, παρήγορο είναι ότι υπήρξαν και υπάρχουν ακόμη αντιδράσεις.

Ήταν πολλοί εκεί έξω από το κτίριο της ΕΡΤ 3 στη Λεωφόρο Στρατού τα τελευταία βράδια. Ήταν βέβαια πριν απ’ όλους οι ήδη απολυμένοι εργαζόμενοι, δημοσιογράφοι, παραγωγοί, τεχνικοί, σκηνοθέτες, διοικητικοί, παλιοί υπάλληλοι ήδη συνταξιούχοι που πόνεσαν το μαγαζί… Ανάμεσα τους αυτοί που έδωσαν ψυχή στην ΕΡΤ 3, που δούλεψαν και πρόσφεραν στην τηλεόραση και τα ραδιόφωνά της, αλλά και πρώτο τραπέζι πίστα κι εκείνοι που πάντα την είχανε ως πάρεργο και τους αρκούσε να εισπράττουν τον ωραίο τους μισθό – μέχρι πέρσι 14 μήνες το χρόνο. Ήταν εκεί κάποιοι ντόπιοι καλλιτέχνες και συγκροτήματα που ήρθαν να συμμετέχουν στο μουσικό πρόγραμμα (με την Ξαστεριά και τη μουσική του Θεοδωράκη να προσπαθούν ματαίως να συνεγείρουν τα πλήθη για πολλοστή δεκαετία της ελληνικής ιστορίας),  για να κάνουν ακόμη πιο κραυγαλέα την απουσία πολλών άλλων ομότεχνων τους, που χρόνια χρησιμοποιούσαν τις συχνότητες της ΕΡΤ 3 για να αναδειχθούν, χωρίς να νιώσουν τώρα την παραμικρή υποχρέωση να το ανταποδώσουν. Ήταν οι γνωστές φυσιογνωμίες, μεσήλικες της μεταπολίτευσης, της χαμένης γενιάς, που εδώ και χρόνια τους συναντάς παντού σε κάθε εκδήλωση διαμαρτυρίας. Ήταν νεολαίοι αδέσποτοι κι ανένταχτοι, που έψαχναν μια ελπίδα για να κρατηθούν σ’ έναν κόσμο που τους έχει αποβάλλει. Ήταν χασομέρηδες που είδαν φως και σαματά και μπήκαν. Ήταν οι πανταχού παρόντες αγωνιστές του ΠΑΜΕ με τα συνθήματα και τα πανό τους. Ήταν και το χάπενινγκ του gay pride, με τον δικό τους καημό. Οι σωτήρες του νερού κι αυτοί εκεί με τις εκκλήσεις τους… τι να πρωτοσώσεις μέσα στον γενικό χαμό;

Φυσικά απουσίαζαν παντελώς τα πολιτικά πρόσωπα, άφαντοι οι βουλευτές οποιουδήποτε κόμματος, οι τοπικοί άρχοντες, όλοι αυτοί που μεθαύριο κιόλας θα τρέξουν να διεκδικήσουν την ψήφο των πολιτών. Απουσίαζαν οι διανοούμενοι και οι εκπρόσωποι του πνευματικού κόσμου, αυτοί που θα παρέμεναν παγκοσμίως άγνωστοι χωρίς την προβολή τους απο τα τοπικά ΜΜΕ. Κι ο κόσμος του ΑΠΘ ήταν απών, δεν τους αφορά το θέμα και δηλώνουν αναρμόδιοι ακόμη και να εκδώσουν ένα ψήφισμα συμπαράστασης! Απουσίαζε η Θεσσαλονίκη των μπαγιάτιδων, που βαριέται, που νυστάζει, η ανίατη και βολεμένη Θεσσαλονίκη του αξέχαστου Παπαγεωργόπουλου, του εξίσου αλησμόνητου Ψωμιάδη, των ακμαίων παρεκκλησιαστικών οργανώσεων, αλλά κι αυτή του lifestyle και της ξανθιάς αφασίας, – «κάτι έπαθε η τηλεόρασή μας και δεν πιάνει όλα τα κανάλια. Η δικιά σας πιάνει ;» -, απουσίαζε και η Θεσσαλονίκη που είναι άξια της μοίρας της, η μίζερη, κομπλεξική επαρχιώτισσα που βλέπει την Αθήνα να πάλλεται και να αντιδρά στα πραξικοπήματα, να συμμετέχει και να διαμορφώνει εξελίξεις, όταν εδώ συντριπτικά πολλοί δεν λένε να εγκαταλείψουν την πολυθρόνα και το καλαμάκι του φραπέ.

*H φωτογραφία είναι του Θανάση Σταθόπουλου