Κάθε απόγευμα δίπλα στο Παλατάκι

Από τα πιο ωραία σημεία στη πόλη είναι το παραθαλάσσιο άλσος ανάμεσα στο Παλατάκι και τη βάση Ναυτοπροσκόπων στην Καλαμαριά. Ακόμη κι αν δεν γνωρίζετε τίποτε από την πόλη, ακόμη κι αν κανένας δεν έχει μοιραστεί μαζί σας τα μυστικά της θα αντιληφθείτε πως πλησιάζετε στην περιοχή βλέποντας αυτοκίνητα ή ταξί να σταματούν, στο σημείο του άλσους που βρίσκεται δίπλα στο παλατάκι, και οδηγούς να πετάγονται σαν ελατήρια μην αντέχοντας άλλο και ψάχνοντας ένα γνωστό κρυφό σημείο για να κατουρήσουν. Στην άλλη πλευρά, δίπλα στους ναυτοπρόσκοπους την δουλειά αναλαμβάνει η όσφρηση και οι μυρωδιές από τηγανητά καλαμαράκια και τα μυδοπίλαφα που μαγειρεύουν στην ταβέρνα της βάσης τρυπούν τη μύτη και σε ξελιγώνουν έτσι και σε βρουν πεινασμένο.

Το ενδιάμεσο διάστημα είναι ας πούμε ο δικός μας ζωτικός χώρος με εξαίσια θέα προς τη θάλασσα ενώ τις καλές διάφανες μέρες το μάτι διακρίνει με σαφήνεια ακόμη και τα χιόνια του Ολύμπου. Η μνήμη είναι διάσπαρτη παντού, στην σιδερένια μικρή γέφυρα που πλέον σκουριάζει μέσα στο νερό, στις μικρή παραλία που σχηματίζεται με τα ρηχά, ζεστά, γκρίζα νερά, γιατί ο Θερμαϊκός, ακόμη και τις καλές εποχές ποτέ δεν ήταν διαυγής και κρυστάλλινος, σε μια βάρκα παρατημένη στο λοφίσκο ποιος ξέρει από πότε.

Το τελευταίο διάστημα το άλσος είναι γεμάτο νύφες και γαμπρούς που φωτογραφίζονται. Έχει μάλιστα γίνει το σημείο τόσο δημοφιλές που αν βρεθείς στη περιοχή μπορεί να δεις να φωτογραφίζονται δυο ζευγάρια ταυτόχρονα ή και τρία. Εδώ και κάμποσα χρόνια εξάλλου έχει επικρατήσει στη γαμήλια φωτογραφία αυτή η τάση για φυσικό τοπίο και φως. Είναι σίγουρα περισσότερο πειστική από εκείνη των προηγούμενων γενεών όπου τα ζευγάρια βρίσκονταν στο στενό στούντιο του συνοικιακού φωτογράφου και πόζαραν με τρακαρισμένα χαμόγελα μπροστά από αφίσες με εξωτικά τοπία ή μαγικές λεπτομέρειες τόπων που δεν σήμαιναν τίποτε για αυτούς, τόπους τους οποίους ποτέ δεν θα επισκέπτονταν, που δεν θα περνούσε καν από το μυαλό τους να επισκεφτούν, γιατί θα ζούσαν μια δύσκολη ζωή και θα τους έτρωγε η δουλειά, θα τους έτρωγαν τα παιδιά, η καθημερινή αποστροφή, το σημερινό φαΐ του γάμου.

Στις σημερινές γαμήλιες λήψεις η ευτυχία προβάλλει σαν κάτι εφικτό, αληθινό και χειροπιαστό. Μια από τις δημοφιλέστερες πόζες είναι να πιάνει η νύφη το κεφάλι του γαμπρού και εκείνος να ετοιμάζεται να την φιλήσει με φόντο το ηλιοβασίλεμα, αν πάρουμε στα σοβαρά αυτή την εντελώς παράλογη συνθήκη του να είσαι ερωτευμένος και να τρέχεις να φιληθείς στα ηλιοβασιλέματα, δεν ξέρω κανέναν που να είχε ποτέ στις επιδιώξεις του κάτι τέτοιο.

Επίσης στις λήψεις αυτές οι φωτογράφοι βάζουν τα ζευγάρια να κυνηγιούνται ανάμεσα στα πεύκα, οι γαμπροί – κυνηγοί ζορίζονται πολύ σε αυτό το ρόλο ενώ οι νύφες , μερικές φορές, υποχρεώνονται να τρέχουν ξυπόλητες, για ένα ακόμη πιο φυσικό αποτέλεσμα, βλέποντας με οδύνη τους ταφτάδες να σέρνονται στο χώμα.

Δεν υπάρχει μέρα που να μην περάσω από το παραθαλάσσιο άλσος, που να μην σταματήσω να δω αυτό που νομίζω πως βλέπω, αυτό το κάτι που αιωρείται ανάμεσα στη μνήμη και σε έναν λιγότερο οικείο κόσμο. Και τότε φορώ πρόχειρα καλοκαιρινά ρούχα, σαγιονάρες, νιώθω τα αγριόχορτα να γδέρνουν τα πόδια μου και κατεβαίνω προς τη θάλασσα για να βουτήξω στα γκρίζα της νερά.