Κάθε τέλος έχει μια νέα αρχή

Κάπως έτσι πήρα την απόφαση. Μου είχαν μιλήσει για μία ψυχολόγο πολύ αξιόλογη και αποτελεσματική. Αποδυναμωμένος και μαζί περίεργος βρήκα τον αριθμό της και της τηλεφώνησα. Δύο λεπτά αργότερα, είχα ήδη κλείσει την πρώτη συνεδρία.

Πριν συνεχίσω, αξίζει να μιλήσω για τον Κωστή τον Π.Ψ. . ”Προ ψυχολόγου”, δηλαδή. Ε, φανταστείτε ένα παιδί παχουλούτσικο, με μεγάλη φαντασία και ελάχιστα μικρή αυτοεκτίμηση. Ξέρετε, ένα από αυτά τα παιδάκια που συχνά θα δεις σε κάποια γωνιά στο προαύλιο του σχολείου να υφίστανται κάθε μορφής κοροϊδία.

Και στην εφηβεία μου τα πράγματα δεν έγιναν καλύτερα. Οι πολλές καζούρες σταμάτησαν- ακόμα και τα πιο σκατόψυχα πιτσιρίκια μεγαλώνουν κάποτε και βαριούνται να χύνουν δηλητήριο στις ψυχές των άλλων- αλλά τα αποτελέσματά τους ήταν πλέον μόνιμα. Ο Κωστής είχε γίνει ένα παχύσαρκο διοπτροφόρο αγόρι, το οποίο οι περισσότεροι ήξεραν ως το συνεσταλμένο σπασικλάκι που γράφει και κανά δυο καλά κειμενάκια. Ο χαρακτηρισμός-καραμέλα όσον αφορά το πρόσωπό μου τότε ήταν το ”καλό παιδί”. Ξέρετε, αυτός ο χαρακτηρισμός που κολλάς στον άλλο όταν πραγματικά δεν βρίσκεις κάτι άλλο άξιο λόγου να πεις.

Περιττό να πω ότι μία από τις σημαντικότερες διαδικασίες παιδιών και εφήβων, η περίφημη κοινωνικοποίηση, ήταν κάτι άγνωστο για μένα, σε αντίθεση με τη μοναχικότητα και τη μοναξιά που είχαν γίνει καλές μου φίλες. Καλά, το σεξουαλικό ξύπνημα που και καλά έπρεπε να με πιάσει εκεί στα δεκατέσσερα-δεκαπέντε δεν το συζητώ καν. Πώς να εξερευνήσεις το σώμα σου όταν δεν έχεις μάθει να το αγαπάς; Πώς να αφεθείς στο ”παιχνίδι” με το άλλο φύλο όταν δεν έχεις μάθει να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους.

Έτσι ήταν τα πράγματα μέχρι εκείνη τη μέρα του Φεβρουαρίου του 2012.

Πέρασα, λοιπόν, διστακτικά τη βαριά μασίφ πόρτα του ιατρείου της κυρίας Ρ.  Ο χώρος δεν ήταν όπως τον φανταζόμουν. Δεν είχε βιβλία ψυχολογίας παντού ούτε το πορτραίτο του Φρόιντ κρεμασμένο κάπου. Δεν είχε ντιβάνι για να ξαπλώνω, όπως στις ταινίες, αλλά έναν καναπέ. Πού να φανταστώ ότι αυτός ο καναπές επρόκειτο να μάθει τόσα για τη ζωή μου!

Τώρα πια είμαι σε θέση να ξέρω ότι η ψυχανάλυση είναι σαν επιτραπέζιο παιχνίδι. Βρίσκεσαι στο πρώτο κουτάκι του ταμπλό. Μακριά αχνοφαίνεται το τελευταίο κουτάκι, αυτό που θα πασχίσεις να φτάσεις. Δεν ξέρεις πότε θα φτάσεις ούτε πώς. Δεν ξές καν αν μπορείς να φτάσεις. Αυτό έχει να κάνει με τη δύναμη του καθενός.

Σε κάποιον εξωτερικό παρατηρητή, οι ”δοκιμασίες” του δικού μου παιχνιδιού θα φαίνονταν μάλλον αστείες. Πράγματι, αν δεν είχες ποτέ ιδιαίτερα προβλήματα κοινωνικότητας, το να πας σε ένα φοιτητικό πάρτι χωρίς να τρέμεις από αγωνία και φόβο δεν είναι κάτι τρομερό. Ή το να βγεις για εκείνο τον καφέ μετά το μάθημα παραγκωνίζοντας για λίγο τις υποχρεώσεις που πάντα τρέχουν.

Επίσης, αν δεν είχες ποτέ ζητήματα αυτοπεποίθησης, αυτονόητο είναι ότι θα θελήσεις να αλλάξεις την εξωτερική σου εμφάνιση εφόσον δεν είσαι ικανοποιημένος με αυτή. Να χάσεις βάρος, να αλλάξεις γκαρνταρόμπα και κούρεμα, να κρεμάσεις και κανένα χαλκά από το αυτί, όπως κάνουν οι πιο αεράτοι που ζηλεύεις.

Αν, πάλι, είχες ανέκαθεν το θάρρος της γνώμης σου, το να την εκφράσεις ανοικτά σε μια παρέα θα είναι κάτι το αυτονόητο.

Κι όμως. Από κάτι τέτοια απλά ξεκινήσαμε. Τα απλά είναι συχνά και τα πιο δύσκολα.

Προχωρούσα με βήμα σταθερό. Και φτάσαμε να ασχολούμαστε με τα πιο… σύνθετα. Με το πώς να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους. Με το πώς να αγαπήσω αυτό που είμαι, τον Κωστή με τα προτερήματα και τα ελαττώματά του και με το πώς να κάνω τους άλλους να με αγαπήσουν. Με το πώς να ανεξαρτητοποιηθώ σε αρκετά ζητήματα από τον ακούσιο υπερπροστατευτισμό των γονιών μου. Με το πώς να γελάσω, να τολμήσω, να ερωτευτώ, να ζήσω τη ζωή που τόσα χρόνια ονειρευόμουν. Μια ζωή γεμάτη και ποικίλη. Δεν μπορώ τη μονοτονία. Τώρα πια το ξέρω.

Χθες πέρασα για τελευταία φορά τη μασίφ πόρτα του ιατρείου της κυρίας Ρ., τουλάχιστον ως ασθενής. Ήταν η πρώτη φορά μετά από δύο χρόνια που πήγαινα να την συναντήσω χωρίς να νιώθω ότι πράγματι έχω κάτι σημαντικό να της πω. Ότι δεν έχω κάποιο πρόβλημα που να μην μπορώ να διαχειριστώ μόνος μου. Ότι μπορώ να στηριχτώ επιτέλους στις δικές μου δυνάμεις.

Της πρότεινα, λοιπόν, να διακόψουμε. Με κοίταξε, χαμογέλασε και είπε: ”Και εγώ σκεφτόμουν να σου το πω. Φαίνεται ότι δεν με χρειάζεσαι πια.”

Τότε πραγματικά συνειδητοποίησα ότι είχα φτάσει στο τέρμα του παιχνιδιού. Στο τελευταίο κουτάκι. Και είχε φτάσει ο καιρός να αποχωριστώ τη συμπαίκτριά μου, τη γυναίκα που, κυριολεκτικά ή νοερά, βρισκόταν δίπλα μου σε κάθε βήμα μου αυτά τα δύο χρόνια. Προφανώς και θα κρατήσουμε επαφή αλλά δεν θα είναι ποτέ το ίδιο.

Συγκινήθηκα. Και εκείνη συγκινήθηκε. Με αγκάλιασε. Μου είπε ότι ήμουν ο πιο καλός της ”μαθητής”, ότι έδειξα απίστευτη πρόοδο πολύ γρήγορα και να μην μετανιώνω για όλα όσα έχασα τόσα χρόνια γιατί είναι σίγουρη ότι θα ζήσω πολύ περισσότερα. Το έχω μέσα μου να αγαπώ τη ζωή. Έτσι είπε.

Δεν θέλω να το παίξω κάποιος επειδή κατάφερα να πάρω τη ζωή μου αλλιώς. Πώς θα μπορούσα; Υπάρχουν παιδιά και νέοι σε πολύ χειρότερη μοίρα από εμένα που βγαίνουν νικητές. Παιδιά από διαλυμένες οικογένειες, παιδιά που έχουν βιώσει τον πόνο της απώλειας, παιδιά του περιθωρίου, χωρίς ελπίδα…

Τότε γιατί τα γράφεις αυτά; θα ρωτήσετε. Γιατί ήθελα, μοιραζόμενος την ιστορία μου, να αποδείξω ότι η ψυχανάλυση δεν είναι ντροπή ούτε απευθύνεται μόνο στους… βαριά ναυαγισμένους της ζωής όπως τα στερεότυπα μας κάνουν να πιστεύουμε. Όλοι χρειαζόμαστε πού και πού έναν άνθρωπο αμερόληπτο και αξιόπιστο για να μας καθοδηγήσει και να μας δώσει ζωοποιό δύναμη. Μερικοί άνθρωποι ευτύχησαν να τον εντοπίσουν στο πρόσωπο κάποιου φίλου, συγγενή ή γνωστού ή στον ίδιο τον εαυτό τους. Για άλλους, πάλι, τα πράγματα δεν έγιναν έτσι και το συγκεκριμένο ρόλο πρέπει, καλώς ή κακώς, να τον παίξει ο ψυχολόγος. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι ανάγκη.

Όσο για μένα, το μόνο που ξέρω είναι ότι χθες έκλεισε ένας κύκλος της ζωής μου, ένα μοναδικό ταξίδι αυτογνωσίας που θα μου λείψει. Όμως, κάθε τέλος έχει μια νέα αρχή, που λένε και οι Βρετανοί Editors. Με ύμνο το τραγούδι τους, λοιπόν, τραβώ μπροστά. Έχω μια ολόκληρη ζωή που με περιμένει.

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.