Καθώς σκουριάζει το μέσα μας τοπίο

του Τέλλου Φίλη

Εξακολουθεί να υπάρχει ένα τεράστιο κενό αντίληψης σε αυτό που λέμε “επώνυμος” κι “ανώνυμος”. Όσο αρνούμαστε, στην εποχή των κοινωνικών δικτύων, να συμπεριφερθούμε ως “επώνυμοι” ο καθένας μας ξεχωριστά στο μέγεθος που του αναλογεί, οι ανώνυμοι θα αυξάνονται ως πολτός που θα ισοπεδώσει τα πάντα. Θα βιώσουμε την μεγαλύτερη παρακμή, στην αδυναμία να διαχειριστούμε τον σεβασμό της γνώμης του ατόμου, από την άχρονη και βίαιη σιωπή της “μάζας”, που θα αυξάνεται είτε από απάθεια, είτε από φόβο, είτε από άγνοια, είτε από ίδιον συμφέρον. Κι αυτές οι συμπεριφορές ποτέ δεν οδήγησαν σε δημοκρατικές συνθήκες. Μάλλον το οδυνηρό αντίθετο έχει συμβεί στο παρελθόν.

Υπάρχει ένα τεράστιο κενό προθέσεων στο «πρέπει να πάω» από το «θέλω να πάω» γιατί δεν αντέχω άλλο, αλλιώς να φερθώ, και φαίνεται σε κάθε συγκέντρωση και κάθε διαμαρτυρία στα πρόσωπα και τις συζητήσεις των άλλων. Έχουν μειωθεί οι παρορμητικοί, ενώ αντίθετα αυξάνονται οι επαγγελματίες της διαμαρτυρίας. Κι αυτό επίσης εκτός από το ότι παύει να καταγραφεί τη σωστή συναισθηματική φόρτιση του καθένα, συρρικνώνει τις αντιδράσεις. Πόσοι αντέχουν να δίνουν τα στοιχεία τους κάθε φορά που πάνε να διαδηλώσουν, πόσοι αντέχουν την καταγραφή τους σε λίστες υπόπτων ή ηθικά αυτουργών για την γνώμη που εκφέρουν. Πόσοι αντέχουν να εκτίθενται σε βάρος της προσωπικής και επαγγελματικής τους ηρεμίας, σε μια εποχή που η βαρβαρότητα της ισοπέδωσης κυριαρχεί παντού.

Ποιος άνθρωπος αντέχει χωρίς αποδοχή και πoια εξουσία δεν παίζει ακριβώς αυτό το χαρτί για να επιβιώσει. Όσο διασκεδαστική κι αν είναι η “πλάκα” των σχολίων κάτω από περισπούδαστα άρθρα ανάλυσης και καταγραφής, τόσο πιο κοντά μας φέρνει στον πολτό. Γιατί δεν χρειάζεται εξυπνάδα για ένα πετυχημένο σχόλιο, χρειάζεται απαραιτήτως να διαχωρίζεις τη θέση σου από την περιρρέουσα «μάζα» και να ομολογείς το μέγεθος του αμοραλισμού και του κυνισμού σου σαν ένας Νέρων του λόγου, που καις, μόνο για τη χαρά της φωτιάς. Χωρίς να σκεφτείς ούτε στιγμή: “Και μετά τι;”