Κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει!

Όταν συναντάς Παρασκευή βράδυ, το μισό αστικό κέντρο της Θεσσαλονίκης, στο μέχρι πέρυσι περιθωριακό Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, στα υψίπεδα της δυτικής Σταυρούπολης, τότε είναι βέβαιο ότι κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει. Στα νέα εναλλακτικά ζευγάρια της πόλης, είδα με χαρά ότι προστεθήκαν οικογένειες από το κέντρο και κι ακόμη από τα βόρεια προάστια της Θεσσαλονίκης, κάτι που δεν θυμάμαι τουλάχιστον εγώ, να είχα ξαναδεί σε παρόμοιες συλλογικότητες. Κι αυτό με κάνει να πιστεύω, ότι σε ένα κρατικό μηχανισμό που με πανικό προσπαθεί να περισώσει ότι απέμεινε από τον κοινωνικό ιστό που διαλύεται, λόγω της συνεχιζόμενης κρίσης, η πραγματική λύση είναι αυτή που δίνει η ιδία η κοινωνία,( εγώ κι εσύ κι ο διπλανός μας,) που φροντίζει να βρει τι μας ενώνει πλέον κι όχι τι μας χωρίζει. Γιατί η κοινωνία έχει τα δικά της αντανακλαστικά στην καθημερινότητα. Και κινητήρια δύναμή της, νομοτελιακά, είναι η αποδοχή του διαφορετικού. Η συμβίωση η συνέχεια της ζωής.

Όταν ένα 7χρονο αγοράκι μαζί με τον πατερά του και την μητέρα του, βλέπει από κοντά τον μετανάστη με το σκούρο χρώμα και βλέπει τους γονείς του να του σφίγγουν το χέρι και να συζητάνε μαζί του, αυτό το παιδί μπαίνει σε μια διαδικασία ανοχής κι αποδοχής, που κανένα νομοθέτημα και κρατική εξουσία δεν μπορεί να επιβάλει.

Γιατί νοοτροπία είναι ένας σπόρος που χρειάζεται χρόνο για να καρπίσει και να αλλάξει, κι αν η δική μου γενιά αυτοδιαλύεται στις περικοκλάδες του ναρκισσιστικού εγώ της, τουλάχιστον το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε όλοι μας είναι να διαπαιδαγωγήσουμε ο καθένας όπως μπορεί και θέλει τις επόμενες γενιές με ιδανικά ξεχασμένα κάτω από τις ιλουστρασιόν σελίδες των lifestyle περιοδικών.

Η συμμετοχή λοιπόν ενός αλλού κοινωνικού στάτους πολιτών, σε τέτοια φεστιβάλ, καταφέρνει να αμβλύνει τις διαφορές, να δώσει ουσία στην εναλλακτική τους παρουσία και ταυτόχρονα να απομακρύνει μέχρι διαλύσεως τους, στοιχεία ταραχοποιά, χωρίς ιδεολογία και κοινωνικότητα, που η μέχρι τώρα αδιαφορία μας η φόβος γι’αυτά, κατάφερε να τα βάλει νομότυπα μέχρι την βουλή των Ελλήνων.

Το ίδιο σκηνικό είδα και τη δεύτερη μέρα το ίδιο και την Κυριακή. Μέρα του τελικού του Euro που καθήλωσε τόσους στις τηλεοράσεις τους. Εκείνη την ίδια ώρα, στο πρώην στρατόπεδο του Παύλου Μελά, στην ξεχασμένη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης, εν αγνοία των πολλών και του κράτους, που ακόμη διαπληκτίζεται κατά το δοκούν στα τηλεοπτικά παράθυρα, η κοινωνία της Θεσσαλονίκης φύτευε τους πρώτους σπόρους των νέων Ελλήνων πολιτών. Και πιστέψτε με δεν έχω ωραιότερη ελπίδα από αυτό.