Κάτι κάνουμε λάθος και τιμωρούμαστε

Λέξεις: Θωμάς Μπεχλιβάνης

Το Ασμάκι ήταν το ποτάμι που πήγαζε από το Γεντίκι (Ξηροβούνι το λέγαμε) και διέτρεχε τον κάμπο δίπλα στα χωριά μας πριν χυθεί στη λίμνη Κάρλα. Νερό κατακάθαρο και γάργαρο.

Οι πηγές του, που τροφοδοτούνταν κυρίως από τη μικρότερη λίμνη του Κολοχωρίου, στον κάμπο του Συκουρίου πίσω από το Γεντίκι, ήταν το Κεφαλόβρυσό μας, όπου κάθε τέλος της Άνοιξης πηγαίναμε με το κάρο φορτωμένο τις βελέντζες, τα μάλλινα χαλιά και τις κουβέρτες, για να τα πλύνουμε.

Με την ευκαιρία είχαμε κι άλλες ασχολίες: να ψαρέψουμε γριβάδια και σαζάνια που τα βλέπαμε ολοκάθαρα να πλέουν στον βυθό καθώς ανέβαιναν από την Κάρλα, να πιάσουμε καραβίδες (τεράστιες) που έβριθαν στις πηγές, να μαζέψουμε αγριοτουλίπες, τσιτσέκια τις λέγαμε, που άνθιζαν στις όχθες, ο πατέρας μου να κυνηγήσει πουλιά (τα περισσότερα δεν υπάρχουν σήμερα) και μεις τα παιδιά να κάνουμε αγώνες ποιος θα ανεβεί και θα κατεβεί πρώτος το μικρό πετρώδες βουνό!

Μα “εδώ διάβηκαν και θέρισαν χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα”. Εν ριπή οφθαλμού, η γεωργία εκμηχανίστηκε, η μικρή λίμνη πίσω από το Γεντίκι έγινε χωράφια, η υπέροχη Κάρλα αποξηράνθηκε και εξαφανίστηκε από τον χάρτη, η βαθιά άροση, η σχεδόν μονοκαλλιέργεια του βαμπακιού και η αλόγιστη χρήση των φυτοφαρμάκων καθώς και η εναπόθεση λυμάτων στο κατακάθαρο ποτάμι εξολόθρευσαν την πλούσια βιοποικιλότητα της περιοχής.

Οι πηγές του μικρού όμορφου ποταμού στέρεψαν. Εξαφανίστηκαν διαδοχικά οι καραβίδες, τα τσιτέκια, τα υπέροχα καρλίσια ψάρια και τα περισσότερα είδη πουλιών που κανοναρχούσαν μελωδικά μέσα στους καλαμιώνες.

Το Ασμάκι έγινε ένας ταμιευτήρας νερού, που τροφοδοτούνταν πια τους καλοκαιρινούς μήνες από τον Πηνειό κυρίως για τις ανάγκες των καλλιεργειών, μολυσμένος όμως και χωρίς ίχνος ζωής.

Και τώρα, καθώς ο θυμωμένος Πηνειός, τιμωρητικό όργανο της φύσης που βιάσαμε, απειλεί να καταπιεί τη Λάρισα, διοχετεύουμε μέρος του όγκου των νερών που κατεβάζει από όλη τη Θεσσαλία στο Ασμάκι κι από κει στην Κάρλα, που άρχισε να θυμάται τον παλιό εαυτό της, με κίνδυνο να πνιγούν τώρα τα χωριά που κάποτε, τόσο δημιουργικά, ζούσαν και χαίρονταν δίπλα τους.

Είχαμε κάποτε τον Παράδεισο και τον απεμπολήσαμε για μια αμφιλεγόμενη “παραγωγικότητα”, για μια κίβδηλη “ανάπτυξη”, που έγιναν και τα δύο μπούμερανγκ!

Μεταλλαγμένα ποτάμια και λίμνες! Το Ασμάκι ήταν κάποτε ένα ήσυχο, μικρό, μειλίχιο ποταμάκι, γεμάτο χάρη, είτε με λιγότερο είτε με περισσότερο νερό, που μόνο χαρές και τροφή έδινε. Δεν ήταν αυτό το τέρας που φτιάξαμε, για να διοχετεύσουμε την οργή του Πηνειού στα χωριά του κάμπου.

Σε λίγο, θα γίνει πάλι ένας θλιβερός ταμιευτήρας, αποθετήριο λυμάτων και νεκρός από ζωή.

Κάπου κάνουμε ένα τρομερό λάθος!

Τιμωρούμαστε…

Δείτε στο σύνδεσμο αυτό ή στα σχόλια τη μετάλλαξη του ποταμού σήμερα, μετά τη διοχέτευση των νερών του Πηνειού. Το Ασμάκι δεν ήταν ποτέ θυμωμένο και οργισμένο. Μόνο ήσυχο και φιλικό!

Στις δύο φωτογραφίες:

1.Το Ασμάκι όπως ήταν παλιά.

2. Το Γεντίκι ή Ξηροβούνι, όπως το λέγαμε εμείς, σε δική μου φωτογραφία.