Κάτω τα χέρια από την ΕΡΤ

της Βανας Χαραλαμπίδου

Ακροθιγώς άρχισε να προβάλλεται το θέμα. Σταδιακά οι συζητήσεις πολλαπλασιάστηκαν εντέχνως. Κι αυτές σιγά-σιγά έγιναν ορυμαγδός. Θα κλείσουν, λένε, την ΕΡΤ. Μιλούν για το σύνολο και όχι πια για συγχωνεύσεις σταθμών, περιφερειακών κυρίως, και άλλων συχνοτήτων, που δεκαετίες τώρα τις εποφθαλμιούν ιδιώτες καναλάρχες για να ολοκληρώσουν το θεάρεστο έργο τους της απόλυτης αποβλάκωσης των μαζών. Φυσικά, όπως υπαγορεύει το δόγμα του σοκ, μιλούν για συνολικό κλείσιμο, ώστε να μην αντιδράσει κανείς, όταν σε μια τακτική υπαναχώρηση, κλείσουν -όπως άλλωστε εξαρχής σχεδίαζαν- περιφερειακούς σταθμούς, συγχωνεύσουν τμήματα, εκχωρήσουν συχνότητες, αφού θα «έχει σωθεί» η ΝΕΤ και η ταμπέλα, – ποιος έχει ξεχάσει τις τρομοκρατικές εξαγγελίες εκείνου του ανεκδιήγητου Μόσιαλου; Γιατί φυσικά το θέμα δεν είναι η εξοικονόμηση κάποιων κονδυλίων, ή δεν είναι μόνον αυτό. Ο καυγάς γίνεται για το πάπλωμα, για τον έλεγχο και του τελευταίου μορίου στον ανθρώπινο εγκέφαλο με τα σκουπίδια που παράγουν ή αναπαράγουν τα ιδιωτικά κανάλια -έρμαια του κάθε ματσωμένου ιδιοκτήτη τους, για την υφαρπαγή του ανταποδοτικού τέλους, για την κατάληψη των πολύτιμων κρατικών συχνοτήτων -σκοτωμός θα γίνει ανάμεσα στους μεγαλοκαρχαρίες!-, για τον απόλυτο έλεγχο των όποιων κυβερνήσεων από τα διάφορα επιχειρηματικά συμφέροντα, για την απόλυτη εξάλειψη των εννοιών ποιότητα και πολιτισμός, τις οποίες τα ιδιωτικά κανάλια, εκτός απειροελάχιστων ολιγόλεπτων κατά κανόνα εξαιρέσεων, καταφανώς απολύτως αγνοούν.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κάνει κανείς τον δικηγόρο του διαβόλου. Η ΕΡΤ είχε και έχει παθογένειες. Χρόνια ολόκληρα ήταν ο ακούσιος αποδέκτης  όλων των ρουσφετιών, όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων κατά σειράν δύναμης και επιρροής. Παρεπόμενο και η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία κάποιων ανθρώπων της, απότοκο της μονιμότητας. Ολέθρια και η επιλογή των συνδικαλιστών της να απεργούν κάθε λίγο, αναγκάζοντας το κοινό να επιλέγει ιδιωτικές συχνότητες για την ενημέρωση του, βουβαίνοντας τη φωνή που θα μπορούσε να προβάλλει τα δίκαια αιτήματά τους. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεκαετίες τώρα, αν ακούστηκε ή προβλήθηκε στην ελληνική επικράτεια οτιδήποτε που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ποιοτικό, αυτό έγινε αποκλειστικά από τις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συχνότητες της ΕΡΤ και μόνο απ’ αυτές. Πολύ περισσότερο πολύτιμη είναι η συμβολή των επαρχιακών της δικτύων, που με ελάχιστο κόστος και λίγους ανθρώπους, συνεχίζουν να αναδεικνύουν και να προβάλλουν τα θέματα που απασχολούν την εκτός κέντρου Ελλάδα, αυτά που η πρωτεύουσα παντελώς και επιδεικτικά αγνοεί.

Κανένα ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι ή ραδιόφωνο δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι προβάλλει με σοβαρότητα και συνέπεια οτιδήποτε έχει σχέση με την παιδεία, την ιστορία, την περιφέρεια και κυρίως τον πολιτισμό. Ακόμη και το πολύ Mega υπέκυψε, όχι μόνο στα πιο σαχλά ελληνογενή και εισαγόμενα σήριαλ, αλλά έως και σε ξεδιάντροπες διαφημίσεις εμπορίου σαρκός!, το δήθεν ελληνικό CNN, Σκάι, αφού πλημμύρισε τον αέρα με αμερικάνικες σαβούρες, εξαθλιώνεται καθημερινά εντάσσοντας στο πρόγραμμά του κάθε άνεργο μεγαλοθορυβοποιό, όσο για τον Antenna κρατά σταθερά τα σκήπτρα στα πιο άθλια δήθεν ψυχαγωγικά σώου και στην προβολή κάθε γελοίου που αυτοαποκαλείται καλλιτέχνης.  Δεν μιλάμε για το Star και άλλα μικρότερα, αυτά είχαν αυτογελοιοποιηθεί προ πολλού.

Η ΕΡΤ, με όλα της τα προβλήματα, ουδέποτε ξέπεσε στην αισθητική βαρβαρότητα των ιδιωτικών καναλιών, ουδέποτε πρόσβαλλε βάναυσα τη νοημοσύνη των ακροατών και τηλεθεατών της, ουδέποτε στήριξε την ανελέητη επιβολή της κατσαρόλας, ουδέποτε κατέφυγε στην αμερικάνικη υποκουλτούρα των πιστολέρο και των τοπ μόντελ, αντίθετα πρόβαλλε συστηματικά κάθε διακεκριμένο  του πνεύματος και της τέχνης,  κράτησε ισορροπίες στα πολιτικά ζητήματα και όταν χρειάστηκε, χάρη και στο άρτια καταρτισμένο στελεχιακό της δυναμικό, είχε την ετοιμότητα να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Και όποτε έπεσε σε άξια διευθυντικά χέρια έκανε και τη διαφορά.

Τώρα που υποτίθεται πως έκλεισε η στρόφιγγα των ανεξέλεγκτων διορισμών, τώρα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο περιορίζεται το υπεράριθμο προσωπικό της, τώρα που τρεις αρχηγοί μπορούν πλέον, να αποφασίσουν την αξιοκρατική επιλογή των υψηλόβαθμων στελεχών χωρίς κομματικές αγκυλώσεις, τώρα είναι η ώρα η δημόσια ραδιοτηλεόραση να ενισχυθεί να  στηριχθεί και να διαπρέψει, ισοσκελίζοντας και τον προϋπολογισμό της. Κι αν παρ’ όλα αυτά πρέπει να γίνουν περικοπές και συμμαζέματα, το έργο αυτό αφορά μόνο την Αθήνα, τους υπεράριθμούς της και τον γιγαντισμό της, τους μετακλητούς ακριβοπληρωμένους διευθυντάδες της και τα 15.000 ευρώ ανά επεισόδιο σε συγκεκριμένες εξωτερικές παραγωγές. Δεν αφορά σε  καμιά περίπτωση την ΕΡΤ 3 και τους επαρχιακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς και ας λένε τα αντίθετα ορισμένοι καλοθελητές που έτσι κι αλλιώς τα βγάζουν πέρα με τα ελάχιστα, που δεν επιδέχονται άλλων συρρικνώσεων και περικοπών. Κάθε απόπειρα εναντίον τους μόνο αδιανόητη μπορεί να χαρακτηριστεί.