Και κάπως έτσι τα Δημήτρια σβήνουν την ιστορική τους συνέχεια!
Για κάποιο λόγο που ακουμπά στη μοντερνιά τα φετινά Δημήτρια βγάζουν μετά από πενήντα χρόνια από το όνομα τους τον αριθμητικό τους προσδιορισμό, εγκαινιάζοντας μια παγκόσμια καινοτομία απόρριψης της ιστορικής συνέχειας εμφατικά.
Υπάρχουν μερικά πράγματα στη ζωή που έχουν μια ιστορία και μια συνέχεια που οφείλουμε να τιμούμε και να σεβόμαστε. Ένα από αυτά ας πούμε είναι η χρονική αρίθμηση των μεγάλων διοργανώσεων. Τις οποίες κάποιοι άνθρωποι ξεκίνησαν πριν δεκαετίες και εκείνες άντεξαν στο χρόνο και η αρίθμηση τους αυτή την αντοχή δείχνει.
Πουθενά στον κόσμο δεν θα διανοούνταν κανείς να αλλάξει ας πούμε το όνομα των Κανών, της Βενετίας, του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Να μη λεγόταν το φετινό 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και ξαφνικά να ονομαζόταν Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 2016. Πώς θα σας ακούγονταν αυτό; Δεν θα έμοιαζε σαν να απαρνούνταν την πορεία του, την ιστορική του συνέχεια;
Για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο, για τον οποίο μπορούμε να κάνουμε υποθέσεις, τα Δημήτρια, το μεγάλο πολιτιστικό φεστιβάλ της πόλης, μετά από 50 χρόνια διοργάνωσης αποφασίζει να αποτάξει φέτος από το όνομα του τον αριθμητικό προσδιορισμό της συνέχειας. Να τον εξορίσει. Να τον εξαφανίσει. Αν περάσετε έξω από το δημαρχείο της πόλης θα δείτε ένα μεγάλο πανό να κρέμεται που γράφει επάνω Δημήτρια 2016, Αστυβάλ.
Και αν το Αστυβάλ είναι μια μοντερνιά γλωσοπλαστική του τύπου ενώνω δυο λέξεις και φτιάχνω κάτι που δεν καταλαβαίνουν οι πολλοί γιατί είμαι μπροστά, την απόταξη του αριθμού της διοργάνωσης ίσως θέλει κόπο να την εξηγήσεις.
Ίσως αρκεί να διαβάσεις το δελτίο τύπου που στάλθηκε από την άλλη και να έχεις μια πρώτη εξήγηση. Όχι πια χθες, μόνο αύριο λέει η πρόσκληση του θεσμού. Μάλιστα. Έτσι εξηγούνται όλα. Το χθες μοιάζει με μια αφαίρεση να πετιέται στα σκουπίδια, και αν δεν γίνεται ευθεώς κατανοητό με την κατάργηση των 51ων Δημητρίων από τη φετινή διοργάνωση έρχεται η επεξηγηματική φράση να το αποτελειώσει. Όχι χθες, μόνο αύριο.
Σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου μια τέτοια απαξίωση της ιστορικής στυνέχειας ενός θεσμού τέτοιου βεληνεκούς θα προκαλούσε αντιδράσεις. Εδώ υποθέτω δεν θα απασχολήσει και κανέναν. Η πόλη έχει μνήμη χρυσόψαρου ώρες ώρες. Πάμε στο αύριο.
Αν δεν το καταλαβαίνεις το πως το site των Δημητρίων το εξηγεί:
Αναθεωρητικά, απελευθερωμένα από την κοινοτοπία, προσανατολισμένα στο σπαρταριστό πλην όμως αθέατο από τους πολλούς «σήμερα», τα φετινά Δημήτρια καλείσθε να τα βιώσετε με μια διάθεση «αστυβαλική», που θα πει πως προσκαλείστε να ζήσετε εντός τους μια καλειδοσκοπική εμπειρία τέχνης σε χρόνο παρόντα και ενεστώτα.
