Και ο Θεοδωρίδης, κύριε Πρόεδρε;

Τις προάλλες είχα στα δύο μέτρα τον Ψαραντώνη και δεν τόλμησα να του πω πόσο τον αγαπώ. Τόσο λούζερ είμαι. Δεν ήθελα να τον ενοχλήσω. Φαινόταν κουρασμένος. Γύρισα σπίτι και έβαλα να ακούσω τον Δία που ήτονε ξεκούραστος και βοσκός, τι άλλο;

Στο μικρό και αποτυχημένο μου πέρασμα από τον Αγγελιοφόρο, τον Πάνο Θεοδωρίδη δεν τον συνάντησα ποτέ. Και καλύτερα δηλαδή γιατί δεν θα ήξερα τι να του πω. Είχα αποφασίσει πάντως ότι θα έκρυβα την άγνοιά μου στη σιωπή. Συχνά δεν τον καταλάβαινα με την πρώτη ανάγνωση και σα να μην έφτανε αυτό, το βλοσυρό βλέμμα της φωτογραφίας σχεδόν με τρόμαζε. Η εντύπωση που θα σχημάτιζε για την αφεντομουτσουνάρα μου θα ήταν αναμφίβολα καταδικαστική: Να ένας ακόμα ανόητος νεαρός που κάνει πρακτική στο τίποτα. Του απέδιδα σκέψεις που δεν θα έκανε-οι βιαστικές κρίσεις είναι προνόμιο των ηλιθίων- αλλά το ότι δεν γνωριστήκαμε τελικώς με βόλεψε. Δεν θα πω ότι τον διάβαζα ανελλιπώς. Παραήταν ζόρικος και απαιτητικός ώρες-ώρες και οι οικονομικές αναλύσεις μου είχαν κάνει ήδη το μυαλό κιμά. Τον διάβαζα μόνο όταν ήθελα να νιώσω τελείως ανεπαρκής για τα δικά μου γραπτά, όταν διψούσα να κάνω τη ζωή μου λίγο πιο δύσκολη και να βάλω το νιονιό μου να δουλέψει σε ένα παράλληλο, πιο ουσιώδες σύμπαν. Ο συγγραφέας φαινόταν ότι δεν είχε τη διάθεση να γίνει από όλους κατανοητός, στάση που εκτός από τη γοητεία που σου προκαλούσε, δήλωνε εντιμότητα. Ένας άνθρωπος ελεύθερος αρνείται να πει την «αλήθεια» στον κόσμο. Η στήλη του, δίχως υπερβολή, θα ήταν ξεχωριστό μάθημα στο δικό μου εργαστήρι δημοσιογραφίας. Το μοντέλο παίρνω πόζα και προπαγανδίζω, δε θα πουλούσε άλλο. Για την ανικανοποίητη φαντασία, το ρεπορτάζ θα ήταν απλώς η πρώτη ύλη. Δημοσιογράφοι και αναγνώστες θα έσκαβαν πιο βαθιά ταξιδεύοντας στα όρια της ελληνικής γλώσσας.

Μερικές πέννες, εκτός από άλλοθι για την κομματική ατζέντα των εφημερίδων τους, αποτελούν αναχώματα στο φασισμό. Ο Βρανάς στα Νέα ή ο Μπουκάλας στην Καθημερινή, δεν επιτρέπουν σε κανέναν να πει ότι όλοι είναι ίδιοι. Δεν σου τα είπαν καλά φίλε. Θα διαβάσεις αυτούς κι αυτούς και θα έρθεις στις επόμενες εκλογές να μας τα ξαναπείς. Μία από τις μεγαλύτερες ικανοποιήσεις που μου προσέφερε αυτή η πόλη ήταν οι άνθρωποι που διάβαζαν τον Θεοδωρίδη από το οπισθόφυλλο στο περίπτερο και δεν αγόραζαν Αγγελιοφόρο. Αν όλοι υιοθετούσαμε την υπεύθυνη στάση τους, οι εφημερίδες θα αργοπέθαιναν, δεν θα έβρισκα ποτέ δουλειά αλλά η ελπίδα θα ανέκαμπτε. Οι ιδιοκτήτες θα μπορούσαν να υπερηφανεύονται μάλιστα για τον πατριωτισμό και τη διαλλακτικότητά τους. Μα ο πολιτισμός τους ξεβρακώθηκε ξανά, τούτη τη φορά για χάρη του Κυριάκου και της Όλγας.

Πριν ένα χρόνο το Protagon είχε λογοκρίνει τον δικό μας Τριαρίδη. Δεν ακούστηκε τίποτα. Ο συγγραφέας παραήταν διπλωματικός για τα hard μου γούστα. «Μερικές φορές διαβάζω το άρθρο της εφημερίδας μου για να ξέρω πώς σκέφτεται ο αρχισυντάκτης μου και επομένως για να ξέρω ποια πρέπει να είναι η ειλικρινής και αυθόρμητη πολιτική μου πεποίθηση» έγραφε κάποτε ένας Ιταλός σατιρικός συγγραφέας, ο Ντίνο Σέγκρε (Πιτιγκρίλλι). Δεν άλλαξαν πολλά. Σε ένα κείμενό του από το καλοκαίρι του ’99 ο πρώην συνεργάτης του Αγγελιοφόρου φαίνεται πως το γνώριζε: «Στην ουσία ξέρουμε για το μέλλον πολλά περισσότερα απ΄ό,τι για το παρελθόν. Δυστυχώς η ευτυχώς, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε το μέλλον».

Και ο Θεοδωρίδης κύριε; Γιατί κύριε; Θα τον αντικαταστήσει άραγε επάξια ο Πίου, το μαύρο το πιστόλι, ή να φέρουμε εκείνη τη σπουδάστρια δημοσιογραφίας από το εργαστήρι του Αντ1 και να πάρουμε διαρκείας όλοι; Έγραφε στο Twitter της τις προάλλες ΕΜΑ-ΤΕΙΜΙ-ΧΡΙΣΙ ΑΒΓΙ μες στην τρελή χαρά! Το ερώτημα είναι ασφαλώς ρητορικό και δε θα απασχολήσει το δημοτικό συμβούλιο. Η δική μου πόλη δεν προβληματίζεται εξάλλου. Κόβει το άρθρο του Πετεφρή και ανακυκλώνει το υπόλοιπο χαρτί.

Υ.Γ. Ο Θεοδωρίδης δεν ανήκει. Δεν υπάρχει από πίσω του ιδεολογικός χώρος που θα τρέξει να τον ηρωοποιήσει ή να τον υπερασπιστεί στα Social Media. Μiα τόσο μεγάλη δυστυχία θα τη σιχαινόταν κι ο ίδιος. Ο Αγγελιοφόρος δεν πρωτοτύπησε. Του έτριψε στη μούρη τη φράση του Καζαντζάκη: «Θέλει, λέει, να ’ναι λεύτερος. Σκοτώστε τον!». Ωστόσο, παρά την ηρωική έξοδο του επιλόγου, δεν προτείνω να σαμποτάρουν οι Θεσσαλονικείς την εφημερίδα που παραπαίει και έχει απολύσει ήδη κόσμο και κοσμάκη. Θα είχα την ηλίθια απαίτηση όμως από τους αναγνώστες της να διαμαρτυρηθούν αφού πιο ξεκάθαρο:«Δε σε σέβομαι» έχει να ακουστεί από το πρώτο μνημόνιο. Αν όραμά τους ήταν να την κάνουνε φυλλάδα, υπάρχει κι η Espresso.