Και ο Θεός έπλασε τον Notis

του Μιχάλη Αποστολίδη

Το ρητό λέει να μην τα βάζεις με τους ηλίθιους. Θα σε ρίξουν στο επίπεδό τους και θα σε κερδίσουν άνετα. Δεν λέει εντούτοις τίποτα για τους επικίνδυνους. Δεύτερος λόγος των αρχικών δισταγμών μου για το παρόν κείμενο ήταν πως θα αισθανόμουν σα Χρυσαυγίτης που τα βάζει με τους αδύναμους. Στη δική τους πραγματικότητα όμως, αδύναμος, είμαι εγώ.

Οι φίλοι μου  το ξέρουν. Μπουζούκια πήγαινα μόνο Σφακιανάκη. Ακόμα κι όταν είχε δίπλα του την wannabe σταρ Μαριάντα Πιερίδη, ήταν ο μόνος που ανεχόμουν. Από μικρό με συγκινούσε η φωνή του και το αντιδραστικό του χαρακτήρα του. Όταν φλέρταρε με την αερολογία, τον συγχωρούσα σα μικρό παιδί. «Πρόβατα ξυπνάτε, η σειρά σας έρχεται» προειδοποιούσε και ποιος νοήμων άνθρωπος που έβλεπε γύρω του διαφωνούσε; Δεν πάει πιο κάτω, πιάσαμε πάτο, αποφαινόταν. Πάντοτε όμως έχει παρακάτω. Αφού μας εξάντλησε αφυπνίζοντάς μας με κοινωνικά μηνύματα μασώντας την τσίχλα του, αφού πούλησε συγκίνηση που δεν αμφιβάλλω πως ήταν ειλικρινής για τις αλησμόνητες πατρίδες, αφού είπε πρώτος: «Φέρτε πίσω τα κλεμμένα», ανακάλυψε ότι ο λύκος ήταν ο ίδιος. Τα έχωσε λοιπόν ξανά, τα είπε έξω από τα δόντια ακόμα μια φορά, για να ξεκουράσει κι εκείνος το μαχαίρι του κάπου βολικά, αθωώνοντας το Τραμπουκιστάν, εκτός από το ότι ονόματα όπως του Ομήρου και του Κεντέρη τοποθετούνται δίπλα-δίπλα σε μια ξεκαρδιστική παρέλαση τερατώδους σύγχυσης ως προς τι είναι εθνικό έτσι όπως το όρισε ο εθνικός μας ποιητής, ο τραγουδιστής προσφέρει χείρα βοηθείας σε συμπατριώτες προκειμένου να σταθούν στα πόδια τους. Επειδή την όγδοη μέρα ο Θεός έφτιαξε τον Έλληνα κι όσοι ισχυρίζονται ότι την ένατη έφτιαξε τον πρόσφυγα, δεν ξέρουν πού πατούν και πού πηγαίνουν. Η σκηνή που βρίσκει έναν μαυριδερό αλλοδαπό με πάγκο, χωρίς χαρτιά και τον σπάει στο ξύλο, προφανώς κόπηκε στο μοντάζ.

Σελέμπριτις του παλιού κακού καιρού, ο ένας πίσω απ’ τον άλλο, λες και είναι συνεννοημένοι, διαγκωνίζονται τελευταία για ένα πλάνο δίπλα στο Μιχαλολιάκο που χαιρετάει ναζιστικά, με την ίδια ευκολία που το Χόλυγουντ, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, συντάσσεται στο πλευρό του Ομπάμα. Υπερπατριώτες όλοι σαν αυτούς που σατίριζε ο Σουρής. Είναι πια ξεκάθαρο πως ο ψηφοφόρος της Χρυσής Αυγής κατασκευαζόταν στα εργαστήρια της Μεταπολίτευσης και μάλιστα από τα ίδια τα ανδρείκελα που τα δημιουργήματά τους καταδικάζουν συλλήβδην. Εφόσον τα λαμόγια απειλούν τις περιουσίες τους, γιατί να μην ανοίξουν την κερκόπορτα του φασισμού στους πολιτικούς απογόνους των γερμανοτσολιάδων και των ταγματασφαλιτών;

«Στον κόσμο των αυθεντικών, είμαστε όλοι ξένοι» έλεγε από παλιά ο Άκης Γαβριηλίδης. Το σωκρατικό: «Ἓν οἶδα ὅτι οὐδὲν οἶδα» δεν είναι πολύ γαμιστερό. Κι όλοι γνωρίζουμε, αλίμονο, πόσο ξεχειλίζει τελευταία το αντριλίκι. Δε θυμώνω τόσο ωστόσο με όσους θα κάνουν ίνδαλμά τους τον Νότη μετά τις δηλώσεις του, αλλά με μένα που του τα έσκαγα. Επέλεξα μάλιστα να μη δω ολόκληρη την επίμαχη συνέντευξη, αλλά να διαβάσω μία του Γιώργου Μπλάνα, τα συγκλονιστικά Στασιωτικά(1-50) του οποίου βραβεύτηκαν φέτος από το περιοδικό «Διαβάζω». Ένας στίχος του στον «Εγκληματία» ταιριάζει με την περίσταση: «Αν έχεις κάποια ιδέα τί σκέφτεται ο Θεός για την κατάντια μας, γράψε μου αμέσως. Δε θα’ θελα να μ’ έβλεπε έτσι ανοχύρωτο μπροστά του».

Μπουζούκια μόνο Οικονομόπουλο από δω και στο εξής μέχρι να κάνει δήλωση πως τον εξιτάρει το σκισμένο καλσόν του Κασιδιάρη. Μετά μένει ο Παντελίδης και δε σωζόμαστε σου λέω, τόσο αντικειμενικά στο λέω.