Και τώρα σύντροφοι;

Tης Γιάννας Παναγοπούλου 

Καθώς, στη διελκυστίνδα μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και ευρωπαίων εταίρων, διακυβεύεται η ζωή μας, ζωή των παιδιών μας και το μέλλον της χώρας μας, υποδεχόμαστε με ανακούφιση τη γενόμενη στροφή στο ρεαλισμό του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης και ας άργησε ένα μήνα. Επικροτούμε τη μεταστροφή και ας την παρουσιάζει η κυβέρνηση με όποιο επιθετικό προσδιορισμό κρίνει ότι τη βολεύει επικοινωνιακά περισσότερο, και ας μετονομάστηκε η Τρόϊκα ”Θεσμοί” και το Μνημόνιο ”Χρηματοδοτική Διευκόλυνση” φτάνει που η χώρα δεν πήγε ”περήφανη” στα βράχια, που απομακρύνθηκε, τουλάχιστον προς το παρόν, ο εφιάλτης και η καταστροφή.

Είναι σύμπτωμα ρεαλισμού να εγκαταλείπεις τη λογική ότι η ρήξη και η έξοδος από το ευρώ για να τα βρούμε με τη Ρωσία, την Κίνα ή τη Βενεζουέλα είναι επιλογές που δεν υλοποιούνται με τον ίδιο ανέξοδο τρόπο που το επόμενο Σαββατο αντί του Χ σούπερ μάρκετ θα επιλέξουμε να ψωνίσουμε από το Ψ και αντιστρόφως. 

Έγραψε, πρόσφατα ένας αρθρογράφος, ότι ίσως μας αξίζει να βουλιάξουμε όλοι στο βούρκο για να καταλάβουν και αυτοί που νομίζουν ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτα, επειδή ”ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται”, ότι έχουν να χάσουν πολλά ακόμα γιατί υπάρχει και ο πνιγμός. Ανάλογη είναι και η άποψη ορισμένων ότι όταν κάποιος πάσχει από μια βαριά ασθένεια αντί να ποσπαθήσεις να τη θεραπεύσεις τον αφήνεις να πεθάνει για να γλυτώσει από την αρρώστια του και για να εξαλειφθεί και αυτή μαζί του. Δεν χρειάζεται να καταστραφεί η χώρα για να καταλάβουν κάποιοι αδαείς και κάποια συμφέροντα ότι υπάρχουν και χειρότερα.

Είναι στροφή προς το ρεαλισμό να θέλεις να θεραπεύσεις τα συμπτώματα, το πόσο πραγματικά όμως το θέλεις θα φανεί στη συνέχεια… Θα φανεί στη συνέχεια αν η Κυβέρνηση εγκαταλείψει οριστικά το ”συνδικαλισμό” και κυβερνήσει με υπευθυνότητα.

Η κυβέρνηση δεσμεύτηκε να παρουσιάσει ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων. Τώρα ήρθε η ώρα του συγκεριμένου, οι ψευδαισθήσεις της ύπαρξης χρόνου, που όμως δεν υπήρχε, οι αυταπάτες των γενικόλογων προεκλογικών υποσχέσεων σε όλους και για όλα, που τις επανέλαβαν και στις προγραμματικές δηλώσεις τους διαλύθηκαν την Παρασκευή το βράδυ.

Με τις μεταρρυθμίσεις που θα προτείνει στη συνέχεια η κυβέρνηση θα φανεί πόσο έχει αντιληφθεί ποιές είναι οι πραγματικές ανάγκες και ποιές οι παθογένειες της χώρας. Ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι το χρέος αλλά το έλλειμμά της και η εξ αυτού ανάγκη της για δανεικά και βεβαίως ο παραγωγικός ιστός της, η παραγωγική ανασυγκρότησή της, οι μεταρρυθμίσεις, που δεν έγιναν. Και αυτά τα προβλήματα δεν λύνονται ούτε με γλωσσοπλαστικές επιδόσεις ούτε με αντιευρωπαϊκή δημαγωγία.

Στο εσωτερικό μέτωπο, οι εξαγγελθείσες προγραμματικές δηλώσεις, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, απηχούν ξεπερασμένες κρατικίστικες αντιλήψεις, δεν εμπνέουν καμία αισιοδοξία και δεν συμβάλλουν στην εικόνα μιας χώρας που θέλει πραγματικά να αλλάξει. Αν δεν θέλουμε δανειστές και αν θέλουμε να είμαστε εθνικά περήφανοι να μεταρρυθμίσουμε τη Δημόσια Διοίκηση, το φορολογικό σύστημα, τη Δικαιοσύνη, την Παιδεία, να κάνουμε πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, να ενισχύσουμε την υγειή επιχειρηματικότητα ώστε να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, να θεσμοθετήσουμε κίνητρα σε όσες επιχειρήσεις ή μικρομεσαίους κάνουν προσλήψεις, να προκύψουν δουλειές για να μειωθεί ο εφιαλτικός αριθμός των ανέργων, να εξασφαλίσουμε το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, να χτυπηθεί η διαφθορά και η φοροδιαφυγή, να αλλάξουμε το πολιτικό σύστημα.

Ήρθε η ώρα να αποδείξουμε ότι το δικό μας χρέος προς τη χώρα και τις επόμενες γενιές, είναι οι μεγάλες αλλαγές, οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και αυτό δεν αποτελεί παραχώρηση προς τους εταίρους μας.

Όταν, όμως, ως αντιπολίτευση, έχεις εθίσει τους πολίτες στη λογική του ΄΄Δεν πληρώνω” επιδιώκοντας να πλήξεις τους αντιπάλους σου -κατ΄αποτέλεσμα και τη χώρα σου- τώρα αυτό το βρίσκεις μπροστά σου, τώρα που τους καλείς να πληρώσουν ”ως πατριωτικό καθήκον” επειδή τα ταμεία του κράτους είναι στη διαχείρισή σου, δύσκολα θα μεταβάλουν τη στάση τους και ακόμα δυσκολότερα θα πειστούν να το πράξουν. 

Αντίστοιχα, και άλογη και επικίνδυνη ήταν η επιλογή ως αντιπολίτευση να συνενώνεις αριστοτεχνικά το δεξιό εθνολαϊκισμό με την αντιευρωπαϊκή, κυρίως δε την αντιγερμανική ρητορεία, την ”αριστερή” αξιοπρέπεια και την ελπίδα με την ”εθνική υπερηφάνεια”, να εκπαιδεύεις τους πολίτες να απαξιώνουν, μουντζώνοντας, τη Βουλή, να καίνε τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και να αναθεματίζουν την Ευρώπη γιατί θέλει πίσω τα δανεικά αντί, εν πολλοίς, να μας χρηματοδοτεί στο διηνεκές και δη χωρίς όρους. Είναι αυτή η αντίληψη και τακτική που διευκόλυνε, της πόλωσης ενδημούσας, να φαίνεται ως προφανής η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.

Η κυβέρνηση φαίνεται ότι αναπροσαρμόζει τη στρατηγική της για να βγει από το αδιέξοδο το οποίο η ίδια διαμόρφωσε με το επιχείρημα ότι η κυβέρνηση δεσμεύεται από τη λαϊκή βούληση, καθώς της διαμηνύθηκε ότι αυτό δεν ισχύει μόνο για μία χώρα και ότι η δική της εντολή δεν είναι ισχυρότερη από αυτή των άλλων 27 εταίρων της. Σύντομα θα φανεί εάν έχουμε κάτι διδαχτεί από τη Θουκυδίδεια ρήση στο λόγο του Περικλή: ”περισσότερο φοβούμαι τα ιδικά μας σφάλματα παρά τα σχέδια των εχθρών”.

*Η Γιάννα Παναγοπούλου – Μπέκα, είναι Δικηγόρος, πρ. Αντιπρόεδρος ΔΣΘ, e-mail: [email protected]