Κέντρο

Πάνε χρόνια που έγραφα στο ημερολόγιο της Parallaxi πως ζω στο Μπρονξ της Θεσσαλονίκης. Με γείτονες φίλους Νιγηριανούς που το βράδυ τους πετύχαινα να πουλάνε τα cd τους (μόδα της εποχής). Τότε τα βράδια έβγαινα στο μπαλκόνι να κάνω τσιγάρο με τη γιειτονιά και ακούγαμε όλοι μαζί ζευγάριa να επιδίδονται σε αγώνες καλύτερης ερωτικής κραυγής.

Η γειτονιά μου δεν ηταν μακριά από το κέντρο της πόλης. Από το παράθυρο, σου ερχόταν μυρωδιά από το αφρόλουτρο του διπλανού που έκανε ντους και μια μέρα θυμάμαι πως από το κτίριο απέναντι δυο φίλοι κατέστρωναν “μυστικά” σχέδια για να την κοπανήσουν χωρίς να τους καταλάβει κανεις.

Αυτήν τη γειτονιά εγκατέλειψα πριν 3 χρόνια για το κέντρο. Για να μυρίζω καυσαέριο. Για να μπορώ να είμαι εκεί όταν συνέβαιναν τα πάντα, νόμιζα. Για να μην μπορώ να ησυχάσω στον καναπέ μου ποτέ, αφού στο κέντρο νιώθεις τους κραδασμούς από την κίνηση όλο το 24ωρο και η βοή από τις ομιλίες των περαστικών φτάνει σαν μουσική στα αυτιά σου.

Γιατί η άλλη μουσική είναι στη διαπασών. Η φωνή του Χατζηγιάννη συναγωνίζεται την τηλεόραση, τα καλοκαίρια που είναι τα μπαλκόνια ανοιχτά. Τα χειροκροτήματα απο το live των New Order με πάνε με το ζόρι συναυλία κάθε βράδυ.

Κέντρο λοιπόν. Δεν το αποκαλώ downtown γιατί είναι πολύ 90’s. Κέντρο που όμως απο τότε άλλαξε. Μεγάλωσαν τα πεζοδρόμιά του και στρώθηκαν τραπέζια για καφέδες και κεφτέδες.

Κέντρο, Ικτίνου. Για να την διασχίσεις πρέπει να περπατάς μόνος για να χωρέσεις δίπλα απο τραπεζοκαθισματα, αλαφιασμένους σερβιτόρους, ομπρέλες και ιπτάμενες σαλάτες Σίζαρς. Και προς θεού, αν θες να πας στο σούπερ μάρκετ διάλεξε να ‘ναι ξημερώματα. Ένας άνθρωπος με τρεις σακούλες να διασχίζεις το πλακόστρωτο είναι σκάνδαλο. Στυλιστικό και πάνω από όλα κυκλοφοριακό.

Κέντρο που άρχισε να σε πληγώνει. Με αδέσποτα και άστεγους που τρέφονται με κουλουράκια που συνοδεύουν το φρέντο σου. Εσύ διαλέγεις να καταπιείς την επόμενη γουλια ή τα δάκρυά σου. Με ιδιοκτήτες μαγαζιών που υποφέρουν απο το σύνδρομο “δεν χαμογελάω, έχω επιταγές”.

Κέντρο που καθε πρωί θέλει να κάνει ντους ροδάκινο για να πετάξει από πανω του άδεια μπουκάλια μπύρας, λεκιασμένες συνειδήσεις, αποτσίγαρα και πατημένα μπισκοτάκια. Να παρει μια μπατονέτα να καθαρίσει τα παρτέρια του απο τα φρόζεν γιόγκουρτ.

Είναι σαν τον ωραίο γκόμενο που γνώριζες στην εφηβεία που σ΄έφτυνε απο μαγκιά και συ δεν έφευγες. Και νόμιζες θα τον αλλάξεις.

Χθες έμαθα πως στην παλιά μου γειτονια μαχαίρωσε ένας Νιγηριανός τον κυρ Θαναση που ΄χει το μίνι μάρκετ στην γωνία. Του ζήτησε λεφτά και πιάστηκαν στα χέρια. Το ίδιο βράδυ μια διμοιρία ματ ήρθε στο κέντρο στην Ικτίνου να διαλύσει τις μεθυσμενες παρέες. Βγήκα στο μπαλκόνι ξημερώματα. Ένας πιτσιρικάς έτρεχε απο πίσω τους και φώναζε ” Γιατί; Εγώ δεν ζω σ’ αυτήν την πόλη; Δικό σας είναι το κέντρο; Είναι και δικό μου.. “…

Το κέντρο και αυτή η ρημάδα η ζωή.

*Η φωτογραφία είναι του Γιάννη Παπανίκου της Stereosis