Κέρδη ή ανθρώπινες ζωές; Για τα παιδιά που χάθηκαν…
Ένα κείμενο – φόρος τιμής για τους μαθητές που έχασαν άδοξα τη ζωή τους στις 13 Απρίλη του 2003
Λέξεις: Μιχαήλ Συμεωνίδης
Ήταν σαν σήμερα πριν από 18 χρόνια στις 13 Απρίλη 2003, όταν βρήκαν τραγικό θάνατο στην κοιλάδα των Τεμπών, οι 21 μαθητές από το Μακροχώρι Ημαθίας. Ήταν ημέρα Κυριακή όταν ο θάνατος έστησε καρτέρι στους τότε συμμαθητές μου, μιας και εγώ όπως και όλοι οι συνομήλικοι μου ήμασταν μαθητές Λυκείου. Εκείνη την Κυριακή που ο θάνατος έκοψε τόσο άδικα και αδόκητα την ζωή των παιδιών αυτών που γυρίζαν στο σπίτι τους από εκδρομή στην Αθήνα.
Ήταν όταν η νταλίκα-φονιάς πέρασε στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας, διεμβόλισε το λεωφορείο με τους μαθητές και το φορτίο της (κατεργασμένη ξυλεία σε μορφή πλάκας) έκοψε το λεωφορείο, αφαιρώντας τις ζωές των μαθητών. Όλη η Ελλάδα θρηνούσε μας εμείς ως μαθητές περισσότερο. Νιώθαμε τεράστια θλίψη και πόνο για τους συνομήλικους μας αλλά και ταυτόχρονη οργή και αγανάκτηση. Οργή γιατί τέτοια εγκλήματα είχαν και έχουν αιτίες και υπευθύνους που ποτέ δεν δικάζονται.
Μπορεί τότε να καταδικάστηκε ο οδηγός και ο ιδιοκτήτης της νταλίκας όμως οι πραγματικοί ένοχοι μείνανε στο απυρόβλητο. Την απάντηση στο ποιος φταίει για το έγκλημα αυτό την δώσανε οι συμμαθητές και οι γονείς των αδικοχαμένων παιδιών με την αναμνηστική πλακέτα που τοποθετήσανε στο μνημείο με τις φωτογραφίες και τα ονόματα των παιδιών:
«Στο σημείο αυτό με ευθύνη της πολιτείας και στο βωμό του κέρδους, θυσιάστηκαν 21 μαθητές του Λυκείου Μακροχωρίου», καταδεικνύοντας τους ενόχους που συνέργησαν στο έγκλημα. Τους κυβερνώντες δηλαδή, που αφήνουν τους δρόμους να παραμένουν «παγίδες» θανάτου, γιατί τ’ αναγκαία έργα έπρεπε να δοθούν με τη μέθοδο της ληστρικής αυτοχρηματοδότησης και που με την πολιτική τους υπηρετούν τα εργοδοτικά συμφέροντα.
Την έλλειψη τροχονόμευσης και μέτρων ασφαλείας. Το γεγονός ότι ο οδηγός οδηγούσε κουρασμένος χωρίς διάλλειμα για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της εταιρίας για γρήγορη και φθηνή μεταφορά προϊόντων με κακοσυντηρήμένα φορτηγά.
Όλες οι αιτίες έχουν μια κοινή συνισταμένη που συνδέεται από την απάντηση στην ερώτηση που τότε θέσαμε διαδηλώνοντας με τους συμμαθητές μου : ΚΕΡΔΗ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΖΩΕΣ; Η απάντηση στο ερώτημα δίνει τη λύση και στα προβλήματα και την κρίση που διανύουμε και αυτήν που θα έρθει.
Κλείνω αυτό το μικρό σημείωμα-φόρο τιμής στη μνήμη των 21 μαθητών που χάθηκαν τόσο άδικα με τα λόγια της ανακοίνωσης (φωτό) που είχαμε γράψει: «Απαιτούμε σχολείο ενιαίο, δημόσιο και δωρεάν, υποχρεωτικό για όλους χωρίς διακρίσεις. Για να διεκδικήσουμε όμως καλύτερη παιδεία, πρέπει να συγκρουστούμε με τη λογική του συστήματος που βάζει τα κέρδη πάνω απ’ όλα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κανένας αγώνας και καμιά προσπάθεια δεν πάει χαμένη. Πρέπει να δώσουμε υπόσχεση στους εαυτούς μας και στα παιδιά που χάθηκαν τόσο άδικα ότι θα παλέψαμε γι’ αυτά για τη δικαίωσή τους. Για μια καλύτερη παιδεία και για ένα μέλλον όπως το θέλουμε εμείς, όχι όπως το θέλουν άλλοι για εμάς. Ο αγώνας πρέπει να γίνεται καθημερινά, με τον τρόπο ζωής μας…».
Πέρασαν 18 χρόνια από τότε… όμως δεν θα άλλαζα ούτε λέξη από όσα γράψαμε τότε ως παιδιά. Εκείνα τα παιδιά, τα παιδιά όλου του κόσμου μας καλούνε να αλλάξουμε τον κόσμο, να αλλάξουμε την κοινωνία που τα σκοτώνει, που μας σκοτώνει…την κοινωνία που έχει ως θεό το κέρδος…Ας τα ακούσουμε πριν να είναι πολύ αργά για όλους…
* Ο Συμεωνίδης Μιχαήλ είναι Υπ.διδάκτωρ Ιστορίας
