Κερδοφορία και ηθικισμός κατατρώνε τον πρώην «Κρυφό Παράδεισο»
Οι φυσιολάτρες έχουν αντικατασταθεί από φυσιομάχους, που θαρρούν ότι φτάνει να ξεβρακωθούν για να αποκτήσουν την ανεμπόδιστη δυνατότητα να βρωμίζουν και να καταπατούν τον χώρο.
Λέξεις: Πάρης Άλκιμος
Τα πάθη της Χαλκιδικής δεν έχουν τέλος. Γνωρίζω την παραλία Κρυφός Παράδεισος από την εποχή της ανωνυμίας της, πριν την ονοματίσουν κρυπτολογικά. Τω καιρώ εκείνω οι περισσότεροι κολπίσκοι του δεύτερου ποδιού ήταν ησυχαστήρια της νεανικής φυσιολατρίας. Σκηνές, που στήνονταν για ένα δύο βράδια, φωτιές που χρωμάτιζαν όμορφα χαμόγελα και, έπειτα, σβήνονταν επιμελώς, σποραδικοί ήχοι κιθάρας ή μικρού ραδιοφώνου να αναμεταδίδει με δυσκολία κάποιον κρατικό σταθμό. Μερικά χιλιόμετρα παρακάτω άκμαζαν, ακόμα, ως γυμνιστικά θέρετρα οι Καβουρότρυπες και το Κριαρίτσι. Όμως, αυτές είναι αναμνήσεις, δεν αφορούν πολύ γιατί ο κόσμος προχωρά ερήμην μας.
Εδώ και χρόνια οι γυμνιστές έχουν εκτοπιστεί από αυτά τα δύο «αρχαϊκά» τους κέντρα με τη γνωστή μέθοδο της καντίνας. Κάποια χρονιά εμφανίζεται μία αθώα καντίνα, και λες ευτυχώς θα μπορούμε ν’ αγοράσουμε ένα νεράκι. Τη δεύτερη χρονιά η καντίνα απλώνει λίγες ξαπλώστρες. Fast forward μέσα στην τετραετία έχει στηθεί ένα beach-bar, που καταλαμβάνει ολόκληρη την παραλία, η γοργόνα γκρεμίζεται και εκδρομικά λεωφορεία ξεφορτώνουν μεσόκοπους τουρίστες, που πριν είκοσι χρόνια είχαν ακούσει για την «οργιαστική» παραλία. Οι τοπικοί άρχοντες και τα σώματα ασφαλείας επιβλέπουν, απλώς, ώστε να διανέμονται σωστά τα μερτικά. Κερδοφορία και ηθικισμός κατατρώνε τον έρμο βράχο.
Η εκδίωξη των γυμνών πρωτοπλάστων, τους οδήγησε σε πιο δύσβατες ακρογιαλιές, όπου η κερδοσκοπία δεν απειλούσε ορατά την ελευθεριότητα. Έτσι, το Καλαμίτσι (μετά τον μεγάλο βράχο), η Πρασσού και το Secret Paradise έγιναν τα νέα κέντρα φυσιολατρίας με την προαιρετική χρήση μαγιό. Ακόμα και αυτό το ιδιότυπο «αντάρτικο» θα ήταν μια κάποια λύση αν στη χώρα δεν ευτελιζόταν οποιαδήποτε έννοια. Το γκροτέσκο είναι η ταυτότητα του Έλληνα. Παρά την πολυλεξία, που καυχιέται ότι διαθέτει η γλώσσα του, η ταυτοποίηση του τυγχάνει γλωσσικώς εισαγόμενη.
Όταν το καλοκαίρι επισκέπτομαι αυτές τις τρεις παραλίες νιώθω σαν τους παλιούς κατοίκους του Τσέρνομπιλ. Η ραδιενεργή παρουσία των μεσηλίκων μικροαστών έχει μεταβάλει τα όμορφα σκηνικά της φύσης σε λούμπεν βραζιλιάνικες παραγκουπόλεις. Οι φυσιολάτρες έχουν αντικατασταθεί από φυσιομάχους, που θαρρούν ότι φτάνει να ξεβρακωθούν για να αποκτήσουν την ανεμπόδιστη δυνατότητα να βρωμίζουν και να καταπατούν τον χώρο. Ωραία και παραστατικά τα περιγράφει το άρθρο της parallaxi, και, είναι αλήθεια, πως όταν το διάβασα πλανήθηκα από τη σκέψη ότι θα ξυπνήσει τον ανοιακό ελέφαντα «κράτος». Η αλήθεια, όμως, σε κοιτάει πριν κατέβεις τη σκάλα.
Αυτή τη χρονιά, το τοπίο είναι πιο μολυσμένο από ποτέ. Εκατοντάδες σακιά με άμμο έχουν τοποθετηθεί ως θεμέλια για τις φαβέλες. Κατασκευές, όμοιες με θερμοκήπια καταλαμβάνουν όλη την παραλία. Απίθανα αντικείμενα, όπως ψυγεία παγωτού, συμπληρώνουν τη φριχτή εικόνα. Μεγάλες γκαζιέρες, οι «πετρογκάζ» των παλιότερων, ανάβουν και τηγανίζουν δυσώδη εδέσματα. Άνοιωθοι οι εν δυνάμει εμπρηστές για το γύρω πευκόδασος. Μία κυρία σαπουνίζει τον ακμαίο δημογέροντά της με αφρόλουτρο μέσα στη θάλασσα, και λίγο παρακάτω, στα ίδια νερά, ένας ερυθρόδερμος με φυσιογνωμία σαράφη πλένει πιάτα, ταψιά και τηγάνια. Απόλυτα αισθητή η απουσία νέων ανθρώπων, όπως και η απουσία κανονικών παραθεριστών με τη γνώριμη ομπρέλα θαλάσσης. Οι ιδιοκτήτες των παράλιων χαμαιτυπείων ανήκουν στην ηλικιακή ομάδα 50-70. Είναι η γενιά που καταπάτησε δάση και έχτισε αυθαίρετα, που νομιμιμοποίησε ημιυπαίθριους και έφραξε το μπαλκόνι με μονότουβλα για να επεκτείνει το σαλονάκι. Η νομιμότητα για τον ημεδαπό ξεκινάει εκεί που τελειώνει η ακόρεστη ιδιοτέλειά του.
Πέρασα λίγες μαρτυρικές ώρες παρατηρώντας τον λεηλατημένο κόλπο. Σκεπτόμενος ποιο απ’ τα δύο κακά είναι το «μη χείρον». Να αλώνονται οι παραλίες χάρη του κέρδους ή χάρη της μικροαστικής ιδιωτείας; Την ετοιμόρροπη διάθεσή μου κλόνιζε παραπάνω το εχθρικό βλέμμα των καταπατητών, που θεωρούν ότι, ο όποιος «ξενος» νέμεται την ιδιοκτησία τους. Εδώ, το ελεύθερο κάμπινγκ μετατρέπεται σε ημιμόνιμο καθεστώς κυριότητας και η γελοιότητα του νεοέλληνα καθρεφτίζεται μεγαλοπρεπώς στους μικρούς κολπίσκους. Αν λαχταράτε όψεις της παρακμιακής πλευράς της Καλκούτας, στην άκρη του δεύτερου ποδιού της Χαλκιδικής δυσώδεις μικρογραφίες «οχθών καπέτοιο» του Γάγγη προσμένουν να τις ανακαλύψετε.
