Ο αναιδής κυνισμός της εξουσίας

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της διαχείρισης της εξουσίας από το Σύριζα πιστεύω ότι αποδείχτηκε ότι είναι η αδυναμία ελέγχου του αυθόρμητου και συχνά καταστροφικού λόγου που αρθρώνουν μια σειρά, πολυπληθής σειρά, στελεχών του. Συχνά και ανώτατων. Οι δηλώσεις αυτές, που ξεκινούν από τα όρια της φαιδρότητας, όπως είναι οι δηλώσεις Πολάκη και φτάνουν στα όρια του κυνισμού, όπως η τελευταία δήλωση Φλαμπουράρη, αποτελούν ένα πραγματικά εκρηκτικό κοκτέιλ, συνοδευτικό των πράξεων που έρχονται σε απόλυτη αντίθεση με τις προεκλογικές εξαγγελίες του κόμματος.

Η απίστευτου κυνισμού δήλωση του Αλέκου Φλαμπουράρη στην τηλεόραση απλά σε μουδιάζει.

‘’Όπως έχετε παρατηρήσει, δεν βλέπετε πια άνθρωπο, άνδρα ή γυναίκα ή παιδί, να ψάχνει μέσα στα σκουπίδια για το φαγητό του. Από το πρωί είμαι στον δρόμο. Δεν βλέπεις τέτοια πράγματα. Αυτό που είχε επεκταθεί τρομακτικά την περίοδο του 2014’’.

Περπατώντας στο κέντρο της πόλης μου τον τελευταίο καιρό αντικρίζω εικόνες που δεν σε σοκάρουν απλά αλλά που σε διαλύουν. Σήμερα το πρωί μια γυναίκα γύρω στα εξήντα πέντε, απέναντι από την Αγία Σοφία, καθόταν σε ένα σκαλί μαρμάρινο, παγωμένο, με το χέρι απλωμένο και έκλαιγε με λυγμούς. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο δημόσιο θρήνο, ήταν σπαρακτικό. Ράγιζε καρδιές. Δεν ήταν μια εκ των συνήθων ζητιάνων, ήταν μια γυναίκα από αυτές που πέντε χρόνια πριν δεν φανταζόσουν ότι θα τη δεις στο δρόμο. Ο κόσμος σταματούσε σαστισμένος, κάποιοι προσπαθούσαν κάτι παρηγορητικό να ψελλίσουν, κάποιοι άλλοι απλά άφηναν χρήματα, όμως η διαχείριση του ήταν πραγματικά δύσκολη. Η γυναίκα στην πραγματικότητα ήταν η απάντηση απέναντι στην απίστευτη δήλωση του υπουργού. Ζωντανή απάντηση.

Δεν ξέρω τι παραισθησιογόνα παίρνει όποιος κάθεται στην καρέκλα της εξουσίας. Δεν ξέρω τι όμορφο αγγελικά πλασμένο κόσμο του παρουσιάζουν οι σύμβουλοί του. Περπατώντας όμως στην Τσιμισκή και τους παράδρομους μια νύχτα που στρώνονται τα χαρτοκιβώτια για ύπνο, πηγαίνοντας στις λαϊκές τις ώρες που μαζεύονται οι πάγκοι και νοικοκυραίοι μαζεύουν ό,τι απέμεινε, βλέποντας τα κλάματα στα καταστήματα της ΔΕΗ για μια επανασύνδεση, θα ήμουν, αν ήμουν ο Φλαμπουράρης και ο κάθε Φλαμπουράρης, λίγο πιο σώφρων στο τι λέω και τι ισχυρίζομαι. To “αν πεινούν δώστε τους παντεσπάνι” ανήκει θεωρητικά σε άλλες εποχές. Θεωρητικά.  Δυστυχώς έχει πεθάνει και η επιθεώρηση πια, γιατί θα είχε πολύ υλικό με όσα λέγονται στο δημόσιο λόγο να κάνει νούμερα. Αλλά πού καιρός για χιούμορ…