Κοίτα με, λάμπω
Η απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας, στα social media και τη ζωή.
Η Κλόη Καν, ένα κορίτσι ανεπάγγελτο, με 2 εκατομμύρια ακολούθους -ντύθηκε στην τρίχα logomania και αντί να βγάλει τους δικούς της στο πρώτο οικογενειακό γεύμα εκτός σπιτιού με τα τo lockdown έβαλε πλάι της στο κάδρο τη Louis Vuitton.
Η Rukaya Mirza από το Ντουμπάι, που ζει στο Ηνωμένο Βασίλειο, ζώστηκε της σακούλες του Hermes, για να ζηλέψουν όλοι.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ο Μάικλ Λούις Μανταλόνι, με 1,7 εκ ακολούθους βγήκε βόλτα με τη νέα λευκή Lamborghini και ανέβασε την εικόνα στη σελίδα πλούσια παιδιά του Λονδίνου. Εκεί που μπαίνουν εκατομμύρια κάθε μέρα για να ζηλέψουν. Και πλούσιοι, για τους πιο πλούσιους και φυσικά φτωχοί για όσα δεν διαθέτουν.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η νέα μανία της τεράστιας επίδειξης δεν είναι βέβαια και τόσο νέα. Απλά με τα social το κακό παράγινε. Παρατηρώ τον τελευταίο καιρό τον τρόπο που ορισμένοι άνθρωποι πουλάνε τους εαυτούς τους. Που προβάλλουν τα υπέροχα εγώ τους. Άτομα που χάρη στο fb ή το twitter έχουν εφεύρει περσόνες, φουσκώνουν διαρκώς σαν παγόνια, παίζουν ρόλους, πηγαίνουν πάντα κόντρα στην κοινή γνώμη, ηθοποιοί της δεκάρας, βρωμάει από χιλιόμετρα το στιλάκι τους. Απλά θέλουν να ξεχωρίζουν, λέγοντας ότι παπαριά τους κατέβει. Την πιστεύουν δεν την πιστεύουν.
Επίσης κάθε τόσο μου έρχονται mail που με παροτρύνουν πως πρέπει να επισκεφτώ τα updates των βιογραφικών διαφόρων φίλων και γνωστών. Άνθρωποι που κάθε τόσο νιώθουν την ανάγκη να ενημερώσουν την παγκόσμια κοινή γνώμη μέσω διαδικτύου για ένα καινούργιο τους κατόρθωμα. Μια νέα λεπτομέρεια στο βιογραφικό είναι ότι πιο πολύτιμο σκέφτηκαν μέσα στη βδομάδα. Ναι, τώρα υπήρξα και βοηθός στο τάδε, με φώναξε και ο δείνα για να με χρησιμοποιήσει, πέρασα και την πόρτα εκείνης της δουλειάς, κουβάλησα το βαλιτσάκι του τάδε σπουδαίου και του μετέφρασα πέντε ατάκες, αν πρόκειται για ξένο. Δεν ξέρω πραγματικά τη χρησιμότητα όλων αυτών των πραγμάτων αλλά νομίζω ότι ζούμε μια νέα εποχή κενοδοξίας.
Αν παρατηρήσεις τα κοινωνικά δίκτυα για παράδειγμα και τον τρόπο που πουλάνε εκεί μέσα οι άνθρωποι τους εαυτούς τους, πόσο πολύ τους παίρνουν στα σοβαρά, τι γράφουν στα βιογραφικά τους σημειώματα ή τι αποκρύπτουν, ακόμα και όταν μιλάμε για τα πιο ουσιαστικά πράγματα της ζωής τους, από το φόβο μήπως βλάψει τη μελλοντική τους ανέλιξη.
Τα like που κάνουν συστηματικά σε πρόσωπα που υποψιάζονται ότι μπορούν να τους φανούν χρήσιμα, οι φωτογραφίες που ανεβάζουν δήθεν τυχαία από στιγμές που σχετίζονται “συμπτωματικά” με όσα αναφέρουν στα βιογραφικά τους, το ποιους ακολουθούν στα twitter και αναπαράγουν τα σχόλια τους, πολλές φορές παιδαριώδη, αλλά ποτέ δεν ξέρεις, η προσεκτική αφαίρεση ατακών που έγραψαν και σε λίγη ώρα μετάνιωσαν, διότι μπορεί να αποδειχθούν παρεξηγήσιμες, ακόμα και η έλλειψη συναισθημάτων σε κείμενα, εκφράσεις ή δηλώσεις.
Μια φωτογραφία εκείνου ή εκείνης που αγαπάς μπορεί να τσαλακώσει αυτό που χτίζεις τόσο προσεκτικά άρα άστο, να πεις ότι είσαι σε σχέση μπορεί να είναι έως και παρεξηγήσιμο, άσε που δεν ξέρεις αν θα είσαι και όταν θα δώσεις το interview, να σαρκάσεις δημόσια κάτι ή να ξεγυμνώσεις μια αδυναμία σου, ανεπίτρεπτο. Δεν ταιριάζει στο ατσαλάκωτο προφίλ που χτίζεις.
Το ίδιο συμβαίνει και σε παρέες. Αν σταθείς σε μια άκρη και παρατηρήσεις σε μεγάλες συνάξεις πως μιλούν οι άνθρωποι αντιλαμβάνεσαι πολλά. Από τις κινήσεις στο χώρο μέχρι τις ατάκες, τις σιωπές αν πλησιάσει κάποιος που δεν θέλουν να τους ακούσει, τους ψιθύρους, τα υπονοούμενα. Θλίψη. Μια ολόκληρη κατηγορία ανθρώπων, σε πολλές περιπτώσεις ταλαντούχων, που μαθαίνουν να λειτουργούν με έναν τρόπο τόσο καταναγκαστικό, τόσο ψεύτικο εν τέλει. Ένας διαρκής αγώνας να πείσουν ότι και αν δεν είναι σπουδαίοι σήμερα αξίζει να τους προσέξουν, γιατί θα γίνουν στο μέλλον. Και βέβαια η κορυφαία στιγμή είναι η στιγμή που περνούν από την ανυπαρξία στην ύπαρξη. Που κάποιος θα τους απευθυνθεί ενθαρρύνοντας τη ματαιοδοξία τους λέγοντας τους ότι “είσαι σπουδαίος ρε μεγάλε”.
Εκεί να δεις τι γίνεται! Πάρτι αυτοεπιβεβαίωσης. Συνήθως η ατάκα έρχεται από εξίσου ανασφαλείς ανθρώπους που ψάχνουν την επιβεβαίωση με τον ίδιο τρόπο και αυτό δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο αλληλοκολακείας. Σημειώστε το τηλέφωνο, το μέιλ, την επαφή μου, θα κάνω και γω το ίδιο, θα γίνουμε φίλοι απόψε, θα σας στείλω ευχές στη γιορτή σας, στα γενέθλια, στις χαρές των παιδιών σας. Είμαι πάντα τυπικός σε αυτά, ξέρω ότι μπορεί να με ωφελήσουν.
Οι πιο σπουδαίοι άνθρωποι που γνώρισα στη ζωή μου ήταν άνθρωποι που ποτέ δεν διαφήμισαν τον εαυτό τους. Ήταν άνθρωποι που ποτέ δεν νοιάστηκαν μήπως τσαλακωθούν, που δεν έκρυψαν τα πάθη και τα λάθη τους, που δεν έζησαν για την υστεροφημία τους.
Ήταν άνθρωποι που ότι έκαναν το έκαναν στα φανερά, στο φως της ζωής, που τους φώτισε γενναιόδωρα για τους ανταμείψει. Βρίσκω μάταιο όλο αυτό το αλισβερίσι με τη ματαιοδοξία, όλη αυτή την ανάγκη να πείσεις πόσο σπουδαίος τύπος είσαι. Ένα αλισβερίσι που τα κοινωνικά δίκτυα έχουν κάνει επιστήμη, που η ανυπαρξία ευκαιριών για ανέλιξη πια λόγω της κρίσης, έχει κάνει αυτοσκοπό.
