Κλειστός λόγω έργων ο Παράδεισος

Μια καυτή γυμνή τραγωδία εξελίσσεται τα τελευταία 24ωρα. Μια τραγωδία που δεν μας ξυπνά μνήμες του πρόσφατου παρελθόντος, γιατί πολύ απλά ακόμα δεν τις αποσύραμε στα πίσω ράφια της μνήμης μας. Αν καταγράψουμε ονομαστικά περιοχές και χωριά της Ελλάδας που τα τελευταία 10 χρόνια έχουν καεί ουαι και αλίμονο μας. Ο κατάλογος έχει γίνει ατελείωτος, όπως ακριβώς και ο πόνος των ανθρώπων που έζησαν τον “εγκέλαδο” αυτής την καμένης πραγματικότητας.

Το κράτος, όπως ακριβώς και στο Μάτι, ούτε τώρα περιέλαβε με τα κατάλληλα μέτρα τις ανυπόμονες πηγές – τις διάφορες πηγές- που ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορούν να μαυρίσουν το καλοκαίρι και την εν γένει ζωή πολλών ανθρώπων. Αντιθέτως συμμετείχε για ακόμα μια φορά ενεργά στο ρόλο του κομπάρσου σε μια δυστοπική ταινία εξολόθρευσης του πλανήτη Γη και των άμοιρων κατοίκων της.

Το κράτος, έτι μια φορά, σπείρει στην κοινωνία την υποψία, αλέθει ψιθύρους ενοχοποίησης και κλείνει επιδεικτικά το αυτί στις κραυγές. Είναι η πρώτη φορά που το κάνει; Ούτε κατά διάνοια. Είναι η πρώτη φορά που το κάνει τόσο κυνικά; Ενδεχομένως ναι. Το κάνει με τρόπο αυτάρεσκο. Και τούτη εδώ η αυταρέσκεια δεν κρύβεται αλλού παρά στον ψευδή πανικό των ΜΜΕ (όχι όλων) που μέσα στην όλη χυδαιότητα τους μιλάνε για πολλά μποφόρ και στρατιές πυροσβεστών, τις οποίες προφανώς αντιλήφθηκαν μόνο τα ίδια, μιας και οι κάτοικοι μιλάνε για εγκατάλειψη.

Αν αποφασίσουμε να μετρήσουμε τις συνέπειες από τον όλεθρο που συντελείται, κανείς νοήμων άνθρωπος δεν θα έχει ξανά το θάρρος να υποστηρίξει οποιαδήποτε κυβέρνηση, οποιαδήποτε κόμμα, οποιαδήποτε πολιτική συζήτηση. Αν το κεφάλαιο με την μαεστρία του μπορεί και κλέβει τα λεφτά μας, τότε δεν θα ήταν κακό να παραδεχτούμε ότι με τέτοιες καταστροφές κλέβει τις ζωές μας. Με μιας. Με θράσος. Με πύρινο θρίαμβο. Χτίστε πάνω στα αποκαΐδια, αρνηθείτε τη ζωή, σκοτώστε ο,τι σας γεννάει. Το χρήμα παραμένει ακλόνητο φαβορί στην μάχη της ύπαρξης. Το χρήμα καταπίνει την ομορφιά της ζωής και τους κόπους μιας ζωής. Και όσο η κοινωνία του εμπορίου θεωρεί τη φύση ισχυρό και περιττό αγκάθι στα σχέδια της, άλλο τόσο θα θεωρεί και τους ανθρώπους.

“Γιατί να μην χτίσουμε, αφού μια μέρα θα καούν”, είχε πει ένας “σοφός” προφήτης του τόπου μας. Η μοίρα το έφερε ο προφήτης να γίνει πρωθυπουργός, διαψεύδοντας την ρήση “ουδείς προφήτης στον τόπο του”. Παραμένει, πάντως, αδιανόητο πως γίνεται ένας άνθρωπος (ο οποιοσδήποτε βρίσκεται στο Μαξίμου) να εγκρίνει δια της παράλειψης ή της κάκιστης προκλητικής ανετοιμότητας μια καταστροφή. Και μιλάμε για καταστροφή που έχει διπλό κέντρο βάρος. Από την μία το σήμερα και από την άλλη το εγγύς μέλλον, τότε που η θερμοκρασία στην Αθήνα θα καταπίνει κάθε προσπάθεια των κατοίκων της να αναπνεύσουν.

Ο βίος αβίωτος και η ζωή μια αυστηρή ανάμνηση. Ο πανικός της επιβίωσης ακόμα μεγαλύτερος και ο εγγενής εχθρός – το κεφάλαιο – ταφόπλακα στο αναπνευστικό μας σύστημα, τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά. Τα μέτωπα πολλαπλά και αδυσώπητα, ο κίνδυνος πυρκαγιάς πιο συχνός από την ελπίδα της ζωντάνιας, ο κρατικός μηχανισμός μια φαρσοκωμωδία και όλοι εμείς στο έλεος. Τα συνθήματα απέτυχαν, τελικά το τελευταίο δέντρο ίσως το χρειαστούμε εμείς. Τα σπίτια μας θα μοιάζουν με δροσερά κλουβιά αφού στον έξω κόσμο τα αυγά θα ψήνονται πιο γρήγορα από το μάτι της κουζίνας. Ο κόσμος που χάνει τα σπίτια του θα λάβει όση αποζημίωση λαμβάνει και ένας νεκρός και η εξαφάνιση της Υπόθεσης Επιβίωση θα φαντάζει οριστική.

Είναι ανακουφιστικό το γεγονός ότι δεν κάηκαν άνθρωποι ζωντανοί, όπως συνέβη στο Μάτι το 2018. Είναι όμως θλιβερό ότι οι άνθρωποι αυτοί, όπως και όλοι εμείς, θα καούμε ζωντανοί μέρα τη μέρα από εδώ και πέρα. Και όσοι αυτό το θεωρούν μοιρολατρία τότε βρίσκονται σε νοητική ανετοιμότητα και καλύτερα να νοικιάσουν από τώρα διαμέρισμα στην Ισλανδία και την Ιρλανδία.

*Ο τίτλος είναι στίχος από Τραγούδι: Ο Εφιάλτης του Οδυσσέα (Ρόδο του Ανέμου – Φοίβος Δεληβοριάς).