Κλέβοντας τα όνειρα

Του Γιώργου Τούλα 

Ένα από τα πιο τραγικά πράγματα που μπορεί να συμβούν σε μια χώρα είναι να κλέψει τα όνειρα των παιδιών της.

Οι τηλεοράσεις  πριν δυο μήνες  έπαιρναν συνεντεύξεις από παιδιά που πρώτευσαν στις εισαγωγικές εξετάσεις. Τα παιδιά χαμογελούσαν αμήχανα στις κάμερες, λέγανε τι τράβηξαν για να φτάσουν ως εδώ, όσο και να θέλουν να μη δείξουν τα λούκια που πέρασαν, το στρεσογόνο σύστημα που εξακολουθεί να ισχύει, την οικονομική εξόντωση των νοικοκυριών, λόγω της βοήθειας που το ίδιο το σύστημα απαιτεί από παράπλευρες φροντιστηριακές πλευρές, αφού είναι ανίκανο να προσφέρει αληθινή γνώση, ουσιαστική. Κατά βάθος όλοι μας ξέρουμε ότι ο δρόμος τους ήταν Γολγοθάς. Τα παιδιά λέει, φέτος θέλουν να γίνουν αστυνομικοί, στρατιωτικοί, κάτι να εξασφαλίζει σιγουριά. Δεν θέλουν στην πραγματικότητα. Δεν τολμούν να θέλουν κάτι άλλο στην πραγματικότητα. Δεν έχουν το δικαίωμα στην πραγματικότητα, ούτε να ονειρεύονται, ούτε να ελπίζουν, ούτε καν να σχεδιάζουν μια ζωή όπως θα τους άξιζε. Οφείλουν να ακολουθήσουν το ρεύμα. Γνωρίζουν τη ματαιότητα των πραγμάτων. Τον εμπαιγμό. Τη ματαίωση. Πέρσι άκουσαν την εξαγγελία του ταμείου αλληλεγγύης για τις νέες γενιές. Το νέο ανέκδοτο για το μέλλον τους. Ένα πολιτικό σύστημα που φρόντισε να εξευτελίσει τα πάντα, που οδήγησε μια χώρα, μια κοινωνία, γενιές ολόκληρες στη λογική της ρεμούλας, της αρπαχτής του ψεύτικου ονείρου, της αποθέωσης του ευτελούς και του λαθραίου, που ενώ η κρίση έχει αποτελειώσει τα πάντα, διορίζει μόνο τα δικά της παιδιά και ανίψια στη βουλή, στα υπουργεία, στις ελάχιστες κενές θέσεις, φτύνει κατάμουτρα την αξιοκρατία, τα χαμένα χρόνια τόσων νέων ανθρώπων, τα όνειρα οικογενειών που μπορεί έστω και φευγαλέα να πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να προχωρήσουν με την αξία τους. Ένα πολιτικό σύστημα απατεώνων που εξακολουθούν να κοροϊδεύουν με εξαγγελίες, χαμένους στη μετάφραση ανθρώπους. Που αδυνατούν να αντιληφθούν πού σταματά αυτή η αχρειότητα.

Άρχισαν και τα σχολεία. Μια χρονιά που προοιωνίζεται τραγική ακολουθεί μια άλλη εξίσου τραγική. Ελάχιστα πλέον νέα παιδιά διορίστηκαν φέτος στην εκπαίδευση, ελάχιστα μόνο νέα παιδιά, από τα χιλιάδες που τέλειωσαν τις παιδαγωγικές τα τελευταία χρόνια θα δοκιμάσουν, υποθέτω, να αλλάξουν το πιο σαθρό σύστημα εκπαίδευσης που γνώρισε η χώρα μετά τον πόλεμο. Στην ελληνική ύπαιθρο τα σχολεία αναστέλλουν τη λειτουργία τους διότι δεν έχουν πετρέλαιο. 

Πενήντα σχεδόν χρόνια πριν οι άνθρωποι εδώ έβγαιναν στους δρόμους για να διεκδικήσουν το 15% του προϋπολογισμού για την Παιδεία. Σήμερα μοιάζει αληθινή ουτοπία. Με 20.000 μαθητές να μην έχουν φέτος δωρεάν μετακίνηση, το μόνιμο πια κίνδυνο να μείνουν τα σχολεία δίχως θέρμανση, τη δραματική αύξηση των παιδιών που πηγαίνουν πια χωρίς κολατσιό στο σχολείο, τις διαψεύσεις των ονείρων που ξεκινούν και σταματούν στη συμπλήρωση του μηχανογραφικού δελτίου, με μόνο κριτήριο το να μην επιβαρύνουν την οικογένεια, τα παιδιά, μικρά και μεγάλα που θα καθίσουν σε λίγες μέρες σε όλα τα θρανία, μοιάζουν να μην ελπίζουν σε τίποτε.

Ένας στους τρεις διοικητικούς υπαλλήλους του μεγαλύτερου πανεπιστημίου της χώρας, του ΑΠΘ απολύεται. Ουσιαστικά το ίδρυμα διαλύεται. Τίποτε δεν θα μπορεί να λειτουργήσει. Απειλούνται να κλείσουν τα πάντα (σεισμολογικός σταθμός, παροχή υπηρεσιών ιατρικής, οδοντιατρικής και κτηνιατρικής περίθαλψης, αρχαιολογικές ανασκαφές, αγρόκτημα κτλ.). Το Πανεπιστήμιο δεν θα μπορεί να λειτουργήσει πλέον. Για να επιτευχθεί το όραμα του πλεονάσματος. Η ανάπτυξη που κάθε μέρα μας λέει ο Πρωθυπουργός. Οι αριθμοί της Τρόικα. Η απαξίωση της Παιδείας δεν αφορά την πανεπιστημιακή κοινότητα, δεν αφορά τους εκπαιδευτικούς των σχολείων, τους σχολικούς φύλακες που χάνουν τη δουλειά τους. Αφορά εμάς. Χώρα χωρίς παιδεία δεν έχει μέλλον. Είναι χώρα χωρίς ελπίδα. 

Και μια χώρα που στερεί την ελπίδα από τα παιδιά της…