Ο κλιματισμός στον ΟΑΣΘ είναι ψυχολογικό τρικ

Αν έφτασε κατακαλόκαιρο και δεν έχεις πάρει ακόμα αστικό λεωφορείο γεμάτο με κόσμο, με ούτε ένα τετραγωνικό χιλιοστό ελεύθερο, και την υποψία κλιματισμού να περιφέρεται στον αέρα, τότε δεν έχεις ζήσει για φέτος τίμιο, σαλονικιώτικο σαφάρι με χορηγό τον ΟΑΣΘ.

Δεν είναι ένα φαινόμενο που εμφανίστηκε ξαφνικά το 2019. Κάθε καλοκαίρι, οι επιβάτες του ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ Μέσου Μαζικής Μεταφοράς στη Θεσσαλονίκη (έχει σημασία να τονίζουμε την απουσία των εναλλακτικών μας) δεινοπαθούν αφού όταν ανοίγει η πόρτα του οχήματος που περιμένουν, ανοίγουν μαζί και οι Πύλες της Κολάσεως.

(βλ. ενδεικτικά: ρεπορτάζ TV100, καλοκαίρι 2017)

Αυτό που μας συμβαίνει καθημερινά στα αστικά του ΟΑΣΘ είναι μια κλασική περίπτωση αυθυποβολής, ένα πρόχειρα διαμορφωμένο placebo. Ακούς τη βουή του κλιματιστικού, σου κάνει παρατήρηση ο οδηγός έτσι και διανοηθείς να ανοίξεις το παράθυρο για να μπει λίγο αεράκι και μέσα σε μερικά λεπτά καλείσαι να νιώσεις ανθρώπινα. Πόσο όμως να συνωμοτήσει το σύμπαν όταν θες κάτι, ενώ την ίδια ώρα στον πραγματικό κόσμο δεν κινείται φύλλο;

Από τον ΟΑΣΘ δεν υπάρχει επίσημη συγκεκριμένη απάντηση. Σε ό, τι αφορά τις καθυστερήσεις στα δρομολόγια, που ξεκίνησαν να σημειώνονται πιο έντονα από τις 10 Ιουνίου και μετά (ημέρα που δόθηκε εντολή για να λειτουργήσει ο κλιματισμός στα οχήματα), λαμβάνουμε την εξής άτυπη τοποθέτηση: «πάντα τις πρώτες μέρες σημειώνονται προβλήματα και χρειάζεται να παρέμβουν τεχνικοί. Τα οχήματα αναγκάζονται να επιστρέφουν στα συνεργεία για να επιδιορθωθούν» (δείτε ΕΔΩ: Μεγάλες καθυστερήσεις στο 33 και το 39 του ΟΑΣΘ – Τι ακριβώς συνέβη).

Ως εδώ – ας πούμε – καλώς. Τι γίνεται όμως με εκείνα τα λεωφορεία που εκτελούν κανονικά δρομολόγια, αλλά αδυνατούν πρακτικά να προσφέρουν μια δροσερή και αξιοπρεπή ατμόσφαιρα στο εσωτερικό τους για τους επιβάτες που στοιβάζονται ο ένας πάνω στον άλλο για να πάνε στη δουλειά τους, σε ένα γιατρό, στη βόλτα τους, οπουδήποτε; 

Γιατί την ίδια στιγμή που καλείσαι αυθυποβαλλόμενος και απεγνωσμένος να αισθανθείς πάνω στο δέρμα σου το αεράκι από το κλιματιστικό της συλλογικής μας φαντασίας, ιδρώνεις με γοργούς ρυθμούς και νιώθεις δυσφορία χωρίς να μπορείς πρακτικά να κουνήσεις έστω μια βεντάλια, ένα κομμάτι χαρτί, οτιδήποτε προς το μέρος σου για να ανακουφιστείς. Δεν υπάρχει ο απαιτούμενος χώρος για να συμβεί κάτι τέτοιο…

Δεν είναι λύση να σταματήσει κάποιος να χρησιμοποιεί τον ΟΑΣΘ. Ούτε να ενεργοποιηθεί εκ νέου το Κίνημα Ωτοστόπ. Ούτε να γράφουμε καυστικά tweets για το θέμα, ούτε – να σας πω τη μαύρη μου αλήθεια – να γράφουμε και κείμενα όπως αυτό που διαβάζετε. Όλα τα παραπάνω απλώς αποφεύγουν το πρόβλημα, δεν το επιλύουν. Οφείλουμε να νιώσουμε ότι ζούμε σε μια ευρωπαϊκή πόλη, να απαιτήσουμε και να διεκδικήσουμε τη βελτίωση της μαζικής μας μετακίνησης. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια, ακόμη κι αν συχνά υποτιμάμε τους ίδιους μας τους εαυτούς ξεχνώντας την.