Κοινή λογική
«Τι γίνεται όμως , όταν η λογική αποκόπτεται από την ηθική;» - Γράφει ο Κώστας Παρζιαρλής
Η λογική είναι ο πρώτος δάσκαλος της ζωής.
Σου μαθαίνει πράγματα βασικά και αδιαπραγμάτευτα.
Σου μαθαίνει ότι ο ήλιος ανατέλλει από την ανατολή.
Ότι η φωτιά καίει και ότι το νερό δροσίζει.
Σου μαθαίνει να κάνεις ένα βήμα τη φορά.
Σου μαθαίνει ότι όταν κάποιος κάνει πολλά λάθη, κατά λάθος, συνήθως δεν είναι λάθος.
Τι γίνεται όμως , όταν η λογική αποκόπτεται από την ηθική;
Επικίνδυνη κατάσταση…
Και στην Ελλάδα, αυτή η λογική έχει γίνει πολιτικό σύστημα.
Όταν απαξιώνονται οι δημόσιοι οργανισμοί, φταίνε πάντα τα οικονομικά δεδομένα.
Η μέθοδος είναι πάντα η ίδια.
Αφήνεις έναν οργανισμό να ρημάξει, να λειτουργεί με ελλείψεις, να αποτύχει.
Την ίδια ώρα που οι εργαζόμενοι παλεύουν με ελλείψεις και ενώ ο οργανισμός καταρρέει, η διοίκηση ευημερεί.
Στην πράξη, ο οργανισμός αρχίζει να λειτουργεί με το ελάχιστο οξυγόνο.
Ο πολίτης κουράζεται και ψάχνει ιδιωτικές λύσεις.
Έτσι γεννιέται η πρώτη ρωγμή στην εμπιστοσύνη του πολίτη.
Ο δημόσιος οργανισμός γίνεται πια το σύμβολο της αδυναμίας του κράτους.
Το κοινό πρέπει να πειστεί πως το πρόβλημα δεν είναι η υπονόμευση, αλλά η ίδια η φύση του δημόσιου χαρακτήρα.
Παράλληλα οι αναθέσεις εκατομμυρίων κάνουν τη δουλειά τους και η κορυφή απολαμβάνει υπέρογκες αμοιβές.
Κάθε μεθοδευμένη απαξίωση χρειάζεται και μια κορύφωση.
Έτσι έρχεται η στιγμή όπου ο οργανισμός παρουσιάζεται ως ανεπίστρεπτα προβληματικός.
Το κλείσιμο ή το ξεπούλημα, ονομάζεται εξορθολογισμός και η ιστορία γνωστή.
Παραδίδεται σε ιδιώτες…σε συγκεκριμένους ιδιώτες.
Το κοινωνικό αγαθό παύει να είναι κοινωνικό και γίνεται επένδυση.
Και η λογική της πολιτικής χειροκροτεί γιατί η ηθική έχει αποσυρθεί από το τραπέζι.
Όταν απαξιώνεται η δημόσια υγεία, η λογική λέει πως οι γιατροί φεύγουν έξω και πως το κράτος περιορίζει τα κόστη.
Οι ασθενείς περιμένουν μήνες για μια διάγνωση και οι οικογένειες τους πουλούν περιουσίες για μια θεραπεία.
Η πολιτική μιλά για αναβάθμιση.
Οι πολίτες ζουν υποβάθμιση.
Η νέα χυδαία λογική μιλά για μιζέρια.
Όταν αποκαλύπτονται σκάνδαλα διαφθοράς, διαπλοκής και συνενοχής για εκατομμύρια ευρώ ευρωπαϊκών επιδοτήσεων, η νέα λογική επιστρατεύει τεχνικά ζητήματα, διοικητικά λάθη, παραλείψεις ακόμη και τον περίφημο ανθρώπινο παράγοντα που κατά τα λεγόμενα, υπάρχει σε κάθε κράτος.
Ακόμη και όταν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, η νέα λογική μιλά για παρέμβαση στην δημοκρατία.
Όταν ξεσπούν σκάνδαλα παρακολουθήσεων, δεν υπάρχει σκάνδαλο αλλά θεσμική διαδικασία.
Όταν πλημμυρίζουν χωριά, καίγονται περιουσίες και πνίγονται άνθρωποι, φταίει ο καιρός.
Η νέα λογική λέει φυσική καταστροφή.
Η ηθική ξέρει πως δεν υπάρχει τίποτα πιο αφύσικο από την εγκληματική αδιαφορία.
Όταν η Ελλάδα καταγράφει σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat, πανευρωπαϊκή πρωτιά στα λουκέτα επιχειρήσεων, η κυβερνητική λογική υποστηρίζει ότι έτσι λειτουργεί η αγορά και ότι οι μικροί, ή προσαρμόζονται ή εξαφανίζονται.
Η ηθική ξέρει, ότι οι ζωές δεν σταμάτησαν επειδή δεν προσαρμόστηκαν, αλλά επειδή κανένας δεν τις στήριξε.
Όταν σκοτώνονται παιδιά στα Τέμπη, ο μοναδικός υπεύθυνος είναι ο σταθμάρχης.
Ένας άνθρωπος, επιλεγμένος για να σηκώσει μόνος του το βάρος μιας ολόκληρης σειράς παραλείψεων, διαπλοκής και αδιαφορίας.
Η νέα λογική λέει ότι έγινε λάθος.
Η ηθική φωνάζει ότι έγινε έγκλημα.
Ζούμε σε μια εποχή όπου τα πάντα ξεπουλιούνται με τον πιο βίαιο και κυνικό τρόπο.
Η νέα λογική είναι άκρως επικίνδυνη.
Μπορεί να κάνει το άσπρο μαύρο.
Μπορεί να προσπαθήσει να πείσει τον πολίτη ότι το παράλογο είναι λογικό.
Ότι η φτώχεια είναι προσωπική αποτυχία και ότι η διαφθορά είναι ανθρώπινη φύση.
Η πιο επικίνδυνη ιδιωτικοποίηση δεν είναι αυτή των οργανισμών.
Είναι η ιδιωτικοποίηση της κοινής λογικής.
