Κράτη τιμωροί, παρανοϊκοί ηγέτες, λαοί σε εξαθλίωση, έτοιμοι να γίνουν όχλοι

Όσα πράγματα και αν έχεις διδαχθεί στο Πανεπιστήμιο για το Διεθνές Δίκαιο, τη Διεθνή Νομιμότητα, τη Διεθνή Κυριαρχία, μοιάζουν πλέον κουρελόχαρτα σε μια εποχή απόλυτης επαναχάραξης της παγκόσμιας τάξης σύμφωνα με τα πιστεύω επικίνδυνων τύπων όπως ο Νετανιάχου και ο-δεν ξεκινάω πολέμους-Τραμπ.

Αν ο Πούτιν λειτουργεί στην περίπτωση της Ουκρανίας ως ο κυρίαρχος της περιοχής, ως συνεχιστής της Σοβιετικής κατοχής και διεκδικητής των εδαφών που ορέγεται απειλώντας ανοιχτά ακόμα και τα σύνορα της Ευρώπης, το Ισραήλ σήμερα είναι ο κρατικός τρομοκράτης της παγκόσμιας τάξης.

Η απόφαση βομβαρδισμού της πρωτεύουσας ενός κυρίαρχου κράτους αποτελεί το πιο ακραίο παράδειγμα παγκόσμιας αδιαφορίας για Οργανισμούς, αποφάσεις, νόμους και διεθνή τάξη.

Το να βομβαρδίζεις κτίρια που συνεδριάζουν αντιπροσωπείες για την επίτευξη ειρήνης δεν έχει συμβεί ούτε στις πιο σκοτεινές εποχές της ανθρωπότητας. Το να σκοτώνεις επτά ανθρώπους εν ψυχρώ σε μια χώρα που δεν εμπλέκεται άμεσα με πολεμική σύρραξη συνιστά έγκλημα πολέμου και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Το να γνωρίζει ή να μη γνωρίζει, όπως ισχυρίζεται, ο ηγέτης της μεγαλύτερης δύναμης του πλανήτη το σχέδιο επίθεσης σε ένα κράτος στο οποίο διατηρεί στρατιωτικές δυνάμεις είναι πραγματικά κρίσιμο.

Στο Κατάρ οι ΗΠΑ διαθέτουν τη μεγαλύτερη τους στρατιωτική βάση της περιοχής. Το Κατάρ με τα χρήματα του κάνει κουμάντο άτυπα στην οικονομία της Τουρκίας κατέχοντας υποδομές της. Ταυτόχρονα, αν και ο φονταμενταλισμός του Κατάρ είναι κόντρα στις αρχές της Δύσης αποτελεί έναν από τους πιο πιστούς συμμάχους στην περιοχή, λόγω των πετρελαϊκών συμφερόντων τεράστιων εταιριών και η ανοχή απέναντι σε πολιτικές τους στο παρελθόν είναι παροιμιώδεις.

Την ίδια ακριβώς στιγμή ο Πούτιν συνεχίζει μια ακραία ρητορική αλλά και μια πολιτική δοκιμασίας των αντοχών και των αντανακλαστικών της γερασμένης και κυρίως αποδιοργανωμένης Ευρώπης σε ρόλο κομπάρσου, επιχειρώντας ακόμα και στα σύνορα της και χτίζοντας ισχυρές συμμαχίες προς Ανατολάς με την επελαύνουσα Κίνα.

Ένα κρεσέντο παρανοϊκών φωνών που βασίζονται στην πυγμή και στην επιβολή κυριαρχεί στον πλανήτη από την μία άκρη του ως την άλλη σε έναν πρωτοφανή ανταγωνισμό επικράτησης της παράνοιας. Εκμεταλλευόμενοι τη διεθνή αναταραχή και την εξαθλίωση των πολιτών που πλέον οδηγούνται σε εξεγέρσεις και ακρότητες. Στο Νεπάλ μια άνευ προηγουμένου εξέγερση των απελπισμένων νέων φτάνει σε εκδικητικές ακρότητες που θυμίζουν άλλες εποχές την ίδια εποχή που οι πόλεις της Γαλλίας επιστρέφουν σε μέρες του Μάη του 68, την ώρα που στην Αμερική μια πολιτική δολοφονία ενός επικίνδυνου ακροδεξιού που μισούσε το σύμπαν και δεν δίσταζε να το δείχνει, θα γίνει το βούτυρο στο ψωμί της ακραίας εφαρμογής του δόγματος Τραμπ ή ακόμα και ενός μίνι εμφυλίου. Βούτυρο στο ψωμί του απρόβλεπτου ”ηγέτη” η δολοφονία, γεννά πολλά ερωτηματικά…

Μπροστά σε αδηφάγα συμφέροντα που συγκεντρώνουν τον πλούτο με πρωτοφανή τρόπο και διεφθαρμένες κυβερνήσεις, μπροστά σε εξουσίες που θέτουν ως προτεραιότητα αντί για την ευημερία των πολιτών την ικανοποίηση των βιομηχανιών όπλων, το χάος μοιάζει πια μονόδρομος αντί για τη λογική.

Και όσο η Παλαιστίνη θα επανασχεδιάζεται ως Ριβιέρα και ατάκες Αντουανέτας για ψίχουλα στους πεινασμένους θα ακούγονται από επίσημα χείλη, η αντίδραση όσων χάνουν τα πάντα θα γίνεται και πιο ακραία…

Καλώς ήρθαμε στο χάος. Ή στην κόλαση.

Πάντα οι άνθρωποι φλέρταραν με τη συντέλεια…