Κρίση, ιστορία και μέλλον

Λέξεις: Σταμάτης Σκηφαλίδης

Είναι φανερό ότι η χώρα λόγω της εγκαταστημένης και αποδεχόμενης, ως θέσφατο πλέον, κρίσης και της σταδιακής οικονομικά ουσιαστικά εξαθλίωσης και αφανισμού της κυρίως άλλοτε κραταιής μεσαίας τάξης, πέρα από περιουσίες, αρχαιολογικούς χώρους αλλά και γενικότερης εκποίησης της χώρας, ο θεσμός της οικογένειας ως κοινωνικός πυρήνας έχει επηρεαστεί επίσης σε ανεξέλεγκτο και επικίνδυνο βαθμό.

Τα προβλήματα μόνο γιγαντώνονται, ο ατομικισμός μοιραία επικρατεί του συνόλου, οι καταθλίψεις και τα νεύρα αποτελούν καθημερινότητα, με επακόλουθο την σύγχυση ταυτότητας και πιο σπάνια την διαταραχή προσωπικότητας αρκετών άλλοτε υγειών ανθρώπων, οι οποίοι νεότεροι πίστευαν και στόχευαν με προσμονή στον ερχομό της προσωπικής δημιουργικής τους και γεμάτης άλλοτε με όνειρα, χρονικής περιόδου.

Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν καθημερινά διαπράττονται οικογενειακά εγκλήματα, αυτοκτονίες (οι τελευταίες συχνά σκόπιμα «κρύβονται» για θρησκευτικούς λόγους- ταφής κλπ), η νεανική παραβατικότητα σε έξαρση (παιδιών που άλλοτε σύχναζαν σε γήπεδα παίζοντας πχ μπάσκετ αλλά και σε καφετέριες σίγουρα όμως αποφεύγοντας την συμμετοχή σε ληστείες, μαχαιρώματα, ασυνάρτητους τσακωμούς, άνοδο στην χρήση φτηνών και επικίνδυνων ουσιών κλπ) συνοδευόμενη με μορφωτική-σχολική αδιαφορία και ανεπάρκεια, η οποία ανάλογα και με τον κάθε επικοινωνιακό ανασχηματισμό-φιλόδοξο υπουργό, παίζουν με τα νευρα και τα σχέδια μαθητών-γονέων.

Επίσης συχνά οδηγούνται, βρίσκοντας καταφύγιο σε ακραίες ομάδες είτε ακροδεξιών είτε ακροαριστερών, ψάχνοντας εμμονικά μια κάποια ταυτότητα, μιας και όπως προανέφερα, οι περισσότεροι γονείς αλλά και σχολείο αδυνατούν να σταθούν αρωγοί στην ενίσχυση της παιδείας, ανάπτυξης κριτικής σκέψης άρα και μετέπειτα πολιτικής ώριμης στάσης.

Ναι, δυστυχώς «η φτώχεια φέρνει γκρίνια» καθώς έχουμε επιτρέψει ενεργά είτε ανεχόμενοι, έναν δήθεν «πολιτισμένο» δυτικό κόσμο ως μονόδρομο, επιβιώνοντας σε τεχνητές τετραετής «δημοκρατίες», όπου πλέον το απόστημα του καπιταλισμού, ο νεοφιλελευθερισμός, κατακτάει πέραν των περιουσιών και των αυτονόητων άλλοτε Υπηρεσιών Δημοσίας Ωφέλειας (Ενέργεια, λιμάνια, αεροδρόμια, νοσοκομεία, δωρεάν παιδείας κλπ, το νερό έμεινε) με το γραφικό και αποικιοκρατικό πρόσχημα ότι αφού επί δεκαετίες τα ευτελίσαμε (τυχαία πάντα) θα έρθουν οι σωτήρες τεχνοκράτες αποδίδοντας ποιότητα και εξέλιξη, λόγω θεμιτού ανταγωνισμού.

Μόνο που στις (θεαθήναι) εκλογές, ο λαός δεν καλείται να ψηφίσει επιχειρηματίες και επιχειρηματικά σχήματα αλλά πολιτικά κόμματα που υποτίθεται οφείλουν να αποτελούν ανάχωμα ανάμεσα στο ήθος και την λαμογιά. Ποιος ειλικρινά το πιστεύει..; Ηλίου φαεινότερο ότι εδώ και χρόνια νομοθετούν οι Βρυξέλλες σε συνεργασία πάντα με τους αλάνθαστους παγκόσμιους οίκους αξιολόγησης, αλλά και με την βούλα του εκάστοτε Αμερικανού πλανητάρχη. Πάντα.

Αφού έβαλαν σχεδόν την αρχαιολογική μας ταυτότητα σε κάποιο υπερταμείο (ως κερασάκι) ακολουθεί σύντομα και η σταδιακή απόκτηση και των μικρότερων περιουσιών των Ελλήνων, μιας και χωρίς υπερβολή αποτελούμε οικόπεδο φιλέτο, για μύριους λόγους. Έτσι, προτάσσοντας πάλι ακόμα ένα ορθό μεν αλλά ύπουλο δε πρόσχημα όπως πχ το κτηματολόγιο, περιουσιολόγιο κλπ.

Η ιδιαιτερότητα του Έλληνα σε σχέση με άλλους Ευρωπαϊκούς λαούς ως προς την ιδιοκτησία γης (κυρίως) θα αποβεί μοιραία, για τη πλειονότητα που κατέχει όλο και κάποιο κτήμα, εξοχικό σπίτι σε κάποιο χωριό, κληροδοτημένα με ιδρώτα παππούδων-γιαγιάδων σε μια ορεινή αλλά και κυρίως παραθαλάσσια χώρα, όπως η Ελλάδα. Αποτέλεσμα, πολύ απλά με μετριοπαθείς υπολογισμούς σε 2,3 χρόνια το 30 με 40% αυτονόητης ιδιόκτητης περιουσίας θα περάσει με μια σύντομη στάση σε κάποια τράπεζα, συμβολαιογραφικό γραφείο – στα χέρια είτε επενδυτών είτε «φιλελλήνων» αλλοδαπών πχ Ρώσων, πλούσιων Βαλκάνιων αλλά και Ευρωπαίων.

Δεν μπαίνω καν στο θέμα κόκκινων δανείων κλπ μιας και εκεί θα έπρεπε να την ψιλιαστούμε, ως ευφυής λαός, που θέλουμε να αυτοπροσδιοριζόμαστε, και ειδικά μετά το «χρηματιστήριο» θα οφείλαμε να υπολογίζουμε πιο ορθολογικά τις οικονομικές μας δυνάμεις, αποφεύγοντας περιττούς μικρομεγαλισμούς μέσω ουτοπικών διαφημίσεων κλπ παγίδες του τζάμπα. Οι πολιτικοί δεν θα αλλάξουν, ούτε το μέλι της εξουσίας. Βιώνουμε τις συνέπειες ενός οικονομικού – κοινωνικού πογκρόμ, με οικονομικές-κοινωνικές και λοιπές συνέπειες και το τραγικό είναι ότι ακόμα θεωρούμε ότι η λύση είναι ζήτημα κόμματος και πολιτικού αρχηγού. Το ότι απέκτησε οντότητα και δύναμη ο μισαλλόδοξος Εθνικισμός και η ακροδεξιά δεν αποτελεί έκπληξη. Λογική απόρροια ενός λαού που ήθελε παραπάνω από τις δυνάμεις του και σε λίγα χρόνια του πήραν και τα λίγα.

Όταν από τις απαρχές του 1821, ζητήσαμε ξένη βοήθεια και από την δεκαετία του 1830 αρχίσαμε να συνάπτουμε δάνεια, η συνέχεια μόνο έκπληξη δεν έπρεπε να αποτελεί. Τρανταχτή και διδακτική (αν και μεταγενέστερη ιστορικά) ιστορία είναι το πώς αρχαίες περιοχές της Μεσοποταμίας, με την βοήθεια κυρίως των Άγγλων (αθώων ιστορικά αποικιοκρατών, όπως και Γάλων κλπ) αποτινάξανε μαζί αργότερα τους Οθωμανούς.

Απέφυγαν όμως να ασχοληθούν με την συμφωνία Σαικς-Πικό, οπότε οι Άγγλοι με την «αλτρουιστική» τοποθέτηση δικών τους σάχηδων και την δημιουργία κρατών, άρχισαν να «ρουφάνε» το πρωτόγνωρο τότε πετρέλαιο, μέχρι τον τραγικά αργοπορημένο ξεσηκωμό του 79, ο οποίος όμως και πάλι έπεσε θύμα εκμετάλλευσης κυρίως των Αμερικανών, προκαλώντας έναν ανούσιο και οδυνηρό πόλεμο αρχικά μεταξύ Ιράν-Ιράκ, στα τότε και καλά πλαίσια του ψυχρού πολέμου. Περίπου 2 δεκαετίες αργότερα η ανθρωπότητα έμαθε έκπληκτη ότι στην προκειμένη οι Αμερικάνοι πουλούσαν όπλα και στις 2 πλευρές, πιστοί στο μέχρι και σήμερα «διαίρει και βασίλευε», ξεπλένοντας παράλληλα μαύρο χρήμα από τις παράλληλες μπίζνες με Νικαράγουα, κόντρας κλπ. Μετά αλλάξανε κανάλι.

Κλείνοντας ουσιαστικά δεν ήμασταν ποτέ πραγματικά ελεύθεροι αλλά εσαεί δέσμιοι των ιδιοτελών «απελευθερωτών» μας. Τις τελευταίες δεκαετίες οι Βρυξέλλες σαφώς και γνώριζαν ότι οι όποιες κοινοτικές βοήθειες-πακέτα δεν πήγαιναν σε δρόμους, νοσοκομεία, σχολεία και λοιπές δομές, πάρα μόνο ένα μικρό ποσοστό (για τα μάτια). Οι υπερτιμολογήσεις ανθούσαν και οι αυθαίρετες βίλες κλπ μας έδιναν την ψευδαίσθηση ότι είμαστε πιο έξυπνοι από τους δανειστές μας. Δυστυχώς (όπως λένε, το ταγκό θέλει δύο). Ένας κουρασμένος λαός, με την τουρκοκρατία αιώνων, την επεκτατική γεωγραφική λαιμαργία με συνέπεια κυρίως την σφαγή της Σμύρνης, των δύο παγκόσμιων πολέμων, του εμφυλίου, του ταραγμένου ’50, και της επταετούς χούντας, μεταπολιτευτικά, με κατακερματισμένη ταυτότητα και ανάγκη άμεσης αυτοπεποίθησης, έπεσε στην καλοστημένη φάκα, εθελοτυφλώντας και αποφεύγοντας την όποια αυτοκριτική.

Τώρα τι; Μόνο γκρίνια και ιστορικές αναδρομές; Όπως έχω γραφικά πλέον ξαναγράψει (έτσι νομίζω) αρχικά προέχει πάντα η ψύχραιμη παραδοχή των όποιων λαθών. Σίγουρα θα βοηθούσε ο περιορισμός της όποιας τηλεοπτικής, διαδικτυακής αποβλάκωσης η οποία δεν αλλάζει τίποτα (ασφαλές περιβάλλον, με κουτόχορτο την διαδραστικότητα κλπ). Πιθανή δημιουργία μέσω ίσως δήμων, συλλογικοτήτων πολιτών, μακριά από κόμματα και συνδικάτα.

Η ζωντανή επαφή και συζήτηση είναι αξεπέραστη απλά φαντάζει γραφική στα πλαίσια του ωχαδελφισμού και του «εγώ δεν θα αλλάξω τον κόσμο». Στην αρχή θα είναι δύσκολα αλλά στην πορεία συνήθειο. Δεν γίνεται να αναμασάμε την καραμέλα των προγόνων, όταν εμείς κοιτάμε την πάρτι μας, κατηγορούμε μόνο τους άλλους, επιβιώνοντας με τρεις και εξήντα. Όλα αλλάζουν. Όπως επί δεκαετίες μας απαξίωσαν-εκποίησαν έτσι θα χρειαστεί χρόνος και υπομονή για το καλύτερο. Αλλιώς, μαθηματικά σε 40-50 χρόνια, πέρα από επίσημο προτεκτοράτο θα είμαστε μια γερασμένη μειοψηφία.

ΥΓ. Σκόπιμα δεν έγινε αναφορά στο ξεπούλημα του Μακεδονικού. Τεράστιο θέμα, αν δεν το έκανε ο χ,ψ Τσίπρας, θα το έκανε ο Μητσοτάκης, αδυνατώντας να διαφωνήσει με Αμέρικα, ΝΑΤΟ κλπ. Δυστυχώς έχει τελειώσει εδώ και χρόνια, με την ανοχή μας, μιας και από το ’76 ο λαός εξέλεγε. Οι πολιτικοί εξουσίας αδιαφορούσαν και αδιαφορούν. Λειτουργούν ως μεσάζοντες ανάμεσα στους πολίτες και τους επιχειρηματίες.

Ως κοινωνία τέλος φτάσαμε να βάλουμε στην βουλή τον Λεβέντη ως πιθανή λύση. Αυτό (πέρα από την τραγική στροφή στις απαρχές της «κρίσης» στην ακροδεξιά κυρίως από ημιμαθείς πιτσιρικάδες – ευθύνη και γονέων, που μπέρδεψαν τους μυς με την πολιτική) δείχνει την παραίτηση και έλλειψη στοιχειώδους πολιτικής σκέψης. Δεν εξηγείται. Μιας και η ιστορία επαναλαμβάνεται, ας προσέξουμε ότι οι όποιες ιστορικές θετικές αλλαγές προήλθαν από τον κόσμο, έξω. Μακριά από άσκοπους εξυπνακισμούς και εγωισμούς. Πολιτισμένα, με σεβασμό στην διαφορετικότητα αφού αυτό που ενώνει άπαντες είναι κοινό. (Φαντάζει ανέκδοτο και ακατόρθωτο, αλλά σίγουρα πιο δημιουργικό και προοδευτικό από την απάθεια και την αλληλοεξόντωση).