Κρυφτό στην άκρη του χρόνου

(γραμμένο λίγο πριν την 5η Νοεμβρίου 2014)

του σκηνοθέτη Βασίλη Λουλέ

Στέκομαι στην άκρη του Ειρηνικού Ωκεανού εδώ στο Βανκούβερ του Καναδά, το γνωστότερο δυτικό άκρο του κόσμου – του δικού μας κόσμου, του ευρωπαϊκού. Κοιτάω τη θάλασσα, είναι παράξενα ήσυχη σήμερα. Η ώρα είναι 2:30 το μεσημέρι. Είμαι 10 ώρες πίσω από την Ελλάδα. Εδώ δεν μπήκαμε ακόμα στην 5η Νοεμβρίου, την ημέρα των γενεθλίων μου. Εκεί είναι τώρα περασμένα μεσάνυχτα. Γιορτάζω. Εδώ όχι ακόμα!

Αν ταξιδέψω λίγο ακόμα προς τα δυτικά, μέσα βαθειά στον Ειρηνικό, η διαφορά μας θα μεγαλώσει κι άλλο – ακόμα πιο πολύ θα αργήσουν τα γενέθλιά μου, θα κερδίσω λίγο ακόμα χρόνο. Μπορώ να φτάσω μέχρι τη νοητή γραμμή της Γης όπου αλλάζει η ημέρα – στον μεσημβρινό που είναι στον αντίποδα του Γκρήνουϊτς της Αγγλίας, σε κάτι ερημονήσια του Ωκεανού. Εκεί, πριν περάσω τη γραμμή, η διαφορά μου από την Ελλάδα θα φτάσει στις 14 ώρες! Θα είμαι ασφαλής (και νεαρότερος) για λίγες ώρες ακόμα, ζώντας πάντα στην 4η Νοεμβρίου. Μου αρέσει αυτή η ιδέα: να παίξω κρυφτό στην άκρη του χρόνου!

Αν όμως κάνω ένα ακόμα βήμα προς τα δυτικά και περάσω τη γραμμή θα βρεθώ ξαφνικά στην επόμενη μέρα, στην 6η Νοεμβρίου. Δεν θα έχω ποτέ ζήσει την 5η Νοεμβρίου του 2014! Πώς είναι να μη ζεις μια μέρα της ζωής σου ή μια περίοδο της ζωής σου;

Εκεί, στην παράξενη αυτή γραμμή που αλλάζει η μέρα, ο χρόνος – στην κρυψώνα του χρόνου, στη μαύρη τρύπα του χρόνου – σκέφτομαι μια σκηνή από την πρώτη ταινία του Εμίρ Κουστουρίτσα «Ποιος θυμάται τη Ντόλυ Μπέλ;». Γυρισμένη το 1981στην ενιαία ακόμα Γιουγκοσλαβία. Ένα μουσικό γκρουπάκι νεαρών δεκαπεντάχρονων κάνει πρόβες και παίζει μπροστά σε συνομήλικους το ιταλικό τραγούδι (του 1961) «Venti quatro mila baci – 24 χιλιάδες φιλιά», ένα μεγάλο σουξέ της εποχής!

Κοιτάω στο video-clip την εικόνα του νεαρού πρωταγωνιστή: σοβαρός, αγέλαστος, μονοκόμματος, με μια εφηβική αμηχανία και συστολή, προσηλωμένος στη μουσική. Υπάκουος στον δάσκαλο, του οποίου το παλιομοδίτικο ντύσιμο, κούρεμα και ύφος θυμίζουν Ελλάδα του πενήντα. Η Γιουγκοσλαβία τότε ζούσε στην άκρη του χρόνου κι εκείνη – παρ’ όλο που πολλοί κάτοικοί της ήθελαν να δραπετεύσουν στο μέλλον. (Κι ένας Θεός μόνο ξέρει αν όσα ακολούθησαν ήταν για καλό).

Ο άγουρος τραγουδιστής τραγουδάει λόγια αγάπης αλλά σα να ντρέπεται να πιάσει στα χείλη του κάτι που ακόμα δεν έχει νοιώσει, δεν έχει γευτεί. Ντρέπεται να στείλει στην αγαπημένη του «…χίλια φιλιά κάθε στιγμή και χίλια χάδια κάθε ώρα». Ντρέπεται (ή φοβάται) αυτό που νοιώθει να ’ρχεται με ορμή όσο προχωράει στην εφηβεία.

Κοιτάζω και τη δική μου φωτογραφία (των 12 χρόνων μου). Ο πρωταγωνιστής της «Ντόλυ Μπέλ» μού θυμίζει πολύ εμένα στη δική μου εφηβεία στα Τρίκαλα της δεκαετίας του ’70. Έτσι ήμουν, ίδιος – με λιγότερο θάρρος ίσως. Και με την ίδια βαριά επαρχιώτικη προφορά. Αγαπώ αυτές τις εικόνες, αγαπώ εκείνη την εποχή – εκείνη την αμήχανη εποχή. Εκείνη την εφηβική αύρα που διαρκεί για λίγο στη ζωή μας, εκείνη τη λαχτάρα, την αναίτια μελαγχολία και τη συστολή μαζί, σε κείνον τον μοναδικό συνδυασμό, που χάνεται καθώς μεγαλώνουμε. Και που σπάνια τον ξαναβρίσκουμε.

Ίσως τελικά αυτή η σπάνια αύρα να ευδοκιμεί στις άκρες του χρόνου· εκεί που νοιώθεις πως είσαι κάπου, και την ίδια στιγμή δεν είσαι. Εκεί που παίζεις κρυφτό. Με τους άλλους, με το χρόνο, με τον εαυτό σου. Σήμερα λοιπόν 5η Νοεμβρίου 2014, ημέρα των γενεθλίων μου, από τον Ειρηνικό Ωκεανό, μαζί με το «Φιλιά εις τα παιδιά» που μ’ έφερε εδώ, στέλνω και «24 χιλιάδες φιλιά» ακόμα. Από εδώ, από την ασφαλή κρυψώνα στην άκρη του χρόνου.

———————————————————————

*Ο Βασίλης Λουλές βρίσκεται από τα μέσα Οκτωβρίου στις ΗΠΑ και στον Καναδά, σε περιοδεία σε Πανεπιστήμια με προβολές και συζητήσεις του ντοκιμαντέρ του «Φιλιά εις τα παιδιά» αλλά και άλλων ταινιών του όπως «Θηλειά», «Συναντήσεις με τη μητέρα μου Λέλα Καραγιάννη», «Ένας λαμπερός ήλιος». Λεπτομέρειες εδώ

Venti quatro mila baci               24 χιλιάδες φιλιά

Con venti quatro mila baci            Με είκοσι τέσσερις χιλιάδες φιλιά oggi saprei perché l’amore            θα μάθεις σήμερα γιατί η αγάπη vuole ogn’istante mille baci           θέλει χίλια φιλιά κάθε στιγμή mille carezze vuole all’ora.            και χίλια χάδια κάθε ώρα

Con venti quatro mila baci            Με είκοσι τέσσερις χιλιάδες φιλιά felici corrono le ore                      περνάν ευτυχισμένα οι ώρες di un giorno splendido perché       μιας ημέρας που είν’ υπέροχη γιατί ogni secondo bacio te.                 κάθε στιγμή σου δίνω κι ένα φιλί

Niente bugie meravigliose             Όχι ψέματα ωραία frasi d’amore appassionate           όχι λόγια αγάπης παθιασμένα, ma solo baci che do a te.. ie..       μα μόνο φιλιά που δίνω σε σένα ie.. ie.. ie.. ie.. ie.. ie                    …………………..

Διαβάστε κι άλλα κείμενα του Βασίλη Λουλέ εδώ