Ξεχνάμε το διεθνές δίκαιο;

Λέξεις: Χρήστος Ερμής Λαζάρου

Πριν από περίπου δύο αιώνες τα προηγμένα βιομηχανικά, κυρίως ευρωπαϊκά, κράτη της τότε εποχής άρχισαν να θεσπίζουν διεθνείς κανόνες ως προς τις σχέσεις μεταξύ χωρών. Στόχος ήταν να επέλθει μεγαλύτερη δικαιοσύνη και να αποφευχθεί η ακραία βία του πολέμου.

Έτσι όταν το 1876, οι Οθωμανοί κατακρεούργησαν τους βουλγαρικούς πληθυσμούς στη σφαγή του Batak, η διεθνής κοινότητα και οι μεγάλες εφημερίδες εξευτέλισαν ηθικά τον μεγάλο άρρωστο της Ευρώπης και εξανάγκασαν την οθωμανική αυτοκρατορία να ανακηρύξει την περίοδο Tanzimat, όπου η αυτοκρατορία προσπάθησε να εξευρωπαιστεί όσον αφορά το ρουχισμό, την αρχιτεκτονική και την τεχνολογία. Όχι όμως και την πολιτική και την ιδεολογία. Σε αυτούς τους τομείς συνέχισαν να κυριαρχούν οι παλαιές ισλαμικές αντιλήψεις.

Αργότερα με το πέρας της αρμενικής αλλά και της ποντιακής γενοκτονίας, η οθωμανική αυτοκρατορία βρέθηκε άλλη μια φορά σε κατάπτιστη θέση. Με την εδραίωση της λεγεώνας των εθνών, τον πρόγονο των ηνωμένων εθνών, οι Οθωμανοί έχασαν όλο και περισσότερους συμμάχους και έσκαψαν το λάκο τους εξάπτοντας το μίσος με τους υπόδουλους πληθυσμούς της αυτοκρατορίας.

Μετά το τέλος του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου και την επικράτηση των ηνωμένων εθνών, το διεθνές δίκαιο ήρθε στο προσκήνιο και ουσιαστικά έθεσε ένα πλαίσιο αποφυγής ενόπλων συγκρούσεων. Παρόλα αυτά η Τουρκία και πάλι αδιαφόρησε για τη διεθνή νομοθεσία και το 1974 κατέλαβε το βόρειο τμήμα της Κύπρου με χιλιάδες απώλειες και από τις δύο πλευρές. Μέχρι σήμερα η δημοκρατία της βόρειας Κύπρου είναι μια μαύρη νομική τρύπα. Κανένα κράτος δεν αναγνωρίζει την ανεξαρτησία και την εθνικότητα των Τουρκοκυπρίων πολιτών οι οποίοι δεν έχουν και κανένα δικαίωμα στη διεθνή σκηνή. Ούτε αεροπλάνα δεν επιτρέπεται να προσγειωθούν ή να απογειωθούν από τη βόρεια Κύπρο. Εκτός βέβαια από τουρκικά αεροπλάνα που δεν υπακούουν σε διεθνείς κανόνες.

Fast forward στο σήμερα, το Τουρκικό κράτος για άλλη μια φορά γυρνάει την πλάτη στον ΟΗΕ και το διεθνές δίκαιο και με άκρως αυταρχικό και μονομερή τρόπο διεκδικεί το μισό Αιγαίο λέγοντας πως όσα ελληνικά νησιά βρίσκονται στην τουρκική υφαλοκρηπίδα δεν μπορούν να έχουν αποκλειστική οικονομική ζώνη. Εδώ να σημειωθεί ξανά ότι οι ισχυρισμοί της Τουρκίας είναι εντελώς αντίθετοι με το διεθνές δίκαιο και υποδηλώνουν αυθαιρεσία. Κανένας αντικειμενικός παρατηρητής δεν μπορεί να το αγνοήσει αυτό.

Έτσι φτάνουμε στο συμπέρασμα πως το τουρκικό κράτος δεν ενδιαφέρεται για προσχήματα και κανόνες. Η συμπεριφορά τους θυμίζει σχολικό νταή που αδιαφορεί για τις παρατηρήσεις των καθηγητών.

Που βρίσκει όμως η Τουρκία το θάρρος να κινείται έτσι; Η απάντηση είναι ότι πολλά ακόμα κράτη έχουν κατά καιρούς υιοθετήσει τέτοιες πρακτικές χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Τρανό παράδειγμα είναι το Ισραήλ. Μια χώρα που προέκυψε από την καταπάτηση των εδαφών και των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων Αράβων. Παρόλα αυτά το Ισραήλ σήμερα θεωρείται ως ένα από τα πλέον επιφανή κράτη  της διεθνούς κοινότητας.

Άλλο παράδειγμα είναι η Ρωσία που το 2014 εισέβαλε με το έτσι θέλω στην Κριμαία και την προσάρτησε στην έκταση της. Είναι αλήθεια πως υπήρχε τεράστιος ρωσικός πληθυσμός στη Κριμαία αλλά νομικά ανήκε στην Ουκρανία. Η αντίδραση των δυτικών κρατών ήταν να επιβάλουν στη Ρωσία μερικές οικονομικές κυρώσεις.

Τρίτο παράδειγμα είναι η Κίνα η οποία όντας πλέον ένα από τα ισχυρότερα και πλουσιότερα κράτη του πλανήτη διεκδικεί μια τεράστια θαλάσσια περιοχή από τη νότια Κορέα μέχρι το Βιετνάμ. Φυσικά δεν διαθέτει εδάφη σε αυτά τα ύδατα. Για αυτό το λόγο η Κίνα αποφάσισε να κατασκευάσει τεχνητά νησιά(τύπου Dubai) ώστε να αποκτήσει κυριαρχικά δικαιώματα στις θάλασσες αυτές.

Με λίγα λόγια η Τουρκία παίρνει θάρρος βλέποντας άλλους μεγαλύτερους παίκτες να αψηφούν το διεθνές δίκαιο. Αφού μπορούν αυτοί και κανένας δεν τους στέκεται εμπόδιο, γιατί όχι και εμείς;