Ξέρεις τι ξέχασες να γράψεις; Γράμμα στον Άγιο τον Βασίλη.

Πότε άραγε ήρθε εκείνη η κομβική κι άτιμη στιγμή της ενηλικίωσης που ξεκίνησες να εύχεσαι «με μικρό καλάθι» ανά χείρας; Ήταν τότε που για πεντηκοστή φορά άλλαξαν τα σχέδια που προγραμμάτισες; Ή μήπως τότε που μικρά και μεγάλα χαστούκια ήρθαν στο κατώφλι της πραγματικότητας, απρόσκλητα; Αδιαμφισβήτητα, τα πένθη, οι χωρισμοί κι οι αποχωρισμοί δύσκολα χωνεύτηκαν και συνήθως, μετά το αντίκρισμά τους σου έδωσαν κι αρκετούς λόγους για «να μην ζητάς πολλά».

Ποιος να ήταν άραγε αυτός που σου είπε πως δεν θα συμβεί τίποτα «κακό»; Ποιος να ήταν άραγε κι αυτός που σου είπε πως κάθε μέρα «κάτι κακό» θα συμβαίνει; Και να που κι οι δυο σε απομάκρυναν από την ελπίδα. Και να που τώρα εσύ απολαμβάνεις με ενοχές, φοβάσαι μια απροσδιόριστη τιμωρία ή κάνεις τον καμπόσο μπροστά στην αλλαγή.

Και τι έγινε λοιπόν που σταμάτησες να ελπίζεις αυτά που λαχτάρα η καρδιά σου, που σταμάτησες να ζητάς αυτά που επιθυμείς, που δεν ελπίζεις γι’ αυτά κι όταν σου έρχονται δεν μπορείς να τα απολαύσεις;

Το ζητούμενο είναι η αντίδραση σε οτιδήποτε προκύπτει ως εμπόδιο, η προσαρμοστικότητα στην αλλαγή, η ασφάλεια στο βίωμα κι η εμπιστοσύνη στο αποτέλεσμα.

Άρα λοιπόν να εύχεσαι, να ζητάς, να ελπίζεις και να απολαμβάνεις. Και δεν χρειάζεται να στείλεις γράμμα στον Άγιο τον Βασίλη.

*Ιωάννα Κόπτση, BPS-HCPCreg. Ψυχολογία & Ψυχοθεραπεία Επιστημονική συνεργάτης Α.Π.Θ. Γ.Ν. Παπαγεωργίου