Κυνισμός και αγωνίες

Τον τελευταίο καιρό διακρίνω δυο κυρίαρχους λόγους. Ο ένας είναι ένας αδιανόητα κυνικός λόγος που εκφέρεται από παντοδύναμους ανθρώπους, με χρήμα, πυγμή, εξουσία οι οποίοι επιβάλλουν πολιτικές, στρατηγικές, αποφάσεις για οτιδήποτε θελήσουν, με ακραίο τρόπο, απροκάλυπτο, παγκόσμια και μέμφονται τους αδύναμους, τους νουθετούν και ενίοτε τους απειλούν να συμμορφωθούν με τις επιταγές τους διότι…

Το αντιμετωπίζω και γω συχνά, στη ζωή και τα σόσιαλ αλλά το βλέπω να εκδηλώνεται και ως τάση στο δημόσιο λόγο. Βάλτε ένα πουλοβεράκι παραπάνω και καθίστε στο σκοτάδι. Και βουλώστε το πια με τη γκρίνια σας…

Η άλλη τάση είναι η αδιάκοπη αγωνία για ότι έρχεται. Για την ισοπέδωση της ζωής και των ονείρων. Το ακούω στο ουφ των γονιών μου, στις κουβέντες φίλων και γνωστών, στα ταμεία των σούπερ μάρκετ και των φούρνων. Στην πραγματική ζωή και όχι στις μακέτες με τα φουτουριστικά μέλλοντα που αφορούν ένα 2% της κοινωνίας. 

Τα οποία είμαι σίγουρος ότι σε λίγο θα είναι περιφραγμένα με ηλεκτροφόρα σύρματα, για να μην απειλούνται από την οργή των αποκλεισμένων.

Δυο κόσμοι που χωρίζονται με κρότο.

πηγή εικόνας: pexels