Κυριακή είναι να κλέβεις από τα ράφια της μαμάς
Να της κρατάς το χέρι όπως θα κρατούσες ένα σύννεφο.
Κυριακή είναι να κλέβεις από τα ράφια της μαμάς. Παλιά πιάτα, παντελόνες που φορούσε στην ηλικία σου, σετ σεντόνια – μαξιλαροθήκες του κουτιού. Είναι ο τριπλός ελληνικός που σε περιμένει στη βεράντα, με αλφάδι βολεμένος σε κούπα για διπλό. Είναι δίπλα το κέικ από χθες, το «φάτο εσύ, αλλιώς θα το πετάξω», το «φάτο, γιατί σε λίγο θα τηγανίσω για μεσημέρι», κι ας είναι ακόμα δέκα η ώρα το πρωί.
Κυριακή είναι να αφήνεις τη μάνα σου να σε προσέχει. Να σε αγκαλιάζει όπως όταν σε είχε μια σταλιά στην αγκαλιά της, να σου δίνει βεντούζες φιλιά, να σε φτύνει για μη σε ματιάξει. Να σου στρώνει το κρεβάτι για «να ξεκουράσεις λίγο το σώμα σου» και όλο το δωμάτιο να μυρίζει φρεσκοπλυμμένο. Να πατάει στις μύτες για να μην τρίξει το πάτωμα και σε ξυπνήσει.
Κυριακή είναι να ακούς τα λόγια της μητέρας σου. Κυρίως όμως τις σιωπές της. Να παρακολουθείς το βλέμμα της όταν αυτό χάνεται κάπου στον ορίζοντα χωρίς να τη ρωτάς τι συμβαίνει. Να της επιτρέπεις να συμβιβάζεται σε ανύποπτο χρόνο με τη μοναξιά της παρ’ όλο που στέκεσαι δίπλα της. Να της κρατάς το χέρι όπως θα κρατούσες ένα σύννεφο.
ΔΕΙΤΕ:
Πώς είναι να γίνεσαι μητέρα μετά τον καρκίνο του μαστού;
Πώς είναι να φροντίζεις τη μητέρα σου που πάσχει από Αλτσχάιμερ;
7 ταινίες για να δεις μαζί με τη μαμά σου
