Κυριακή πρωί σε ένα μικρό παράδεισο που ζήλεψα

Κυριακή πρωί στη Σόφια. Μπροστά στο ξενοδοχείο που μένουμε, ένα σοβιετικής λογικής έκτρωμα 20 ορόφων, που διέμεναν κυρίως αξιωματούχοι του καθεστώτος, που ερχόταν ως τοποτηρητές στη Βουλγαρία, αφού σε κοντινή απόσταση βρίσκεται η Ρώσικη πρεσβεία,  εκτείνεται το Borisova gradina, το εμβληματικό πάρκο της πόλης, που η κατασκευή του ξεκίνησε το 1884 από τον Βούλγαρο Τσάρο Μπόρις, συνέχισε ο δήμαρχος Ivan Hadzhienov με τη συνδρομή του ελβετού ειδικού στους κήπους Daniel Neff .

Σε μια τεράστια έκταση 300,000 m2 φυτεύτηκαν χιλιάδες δέντρα και φυτά, δημιουργήθηκε μια μεγάλη λίμνη και ακολούθησαν εκατοντάδες παρεμβάσεις, με τη βοήθεια δεκάδων ειδικών από διάφορα μέρη του κόσμου. Μέχρι και γιαπωνέζικος κήπος γεννήθηκε εντός του. Το πάρκο ολοκληρώθηκε λίγο πριν τον πόλεμο το 44 έχοντας αποκτήσει αθλητικές εγκαταστάσεις όλων των ειδών και δεκάδες σημεία ανάπαυσης.

Προσέξτε τις ημερομηνίες. Ξεκίνησε με την απελευθέρωση από τον Οθωμανικό ζυγό και δεν σταμάτησε ποτέ να βελτιώνεται. Προσέξτε τη λογική. Στην καρδιά μιας πρωτεύουσας 300 χιλ. τ.μ. δάσος για τους κατοίκους της.

Είναι Κυριακή πρωί, Φεβρουάριος, το θερμόμετρο δείχνει 4 βαθμούς. Έχει τσουχτερό κρύο. Περπατάμε στα χαραγμένα και περιποιημένα μονοπάτια στην καρδιά της πόλης. Όμως τίποτε δεν θυμίζει αστικό τοπίο, όπως εμείς το έχουμε στο μυαλό μας.

Γύρω μας εκατοντάδες άνθρωποι με τα σκυλιά τους, το πικ-νικ τους, την αθλητική περιβολή απολαμβάνουν το δώρο της πόλης τους.

Ζηλεύω πολύ αυτό που βλέπω. Σκέπτομαι τι συμβαίνει στη δική μου πόλη. Που απελευθερώθηκε αργότερα μεν και καταδικάστηκε να μεταμορφωθεί, παρότι είχε πολύ περισσότερες δυνατότητες σε ένα τσιμεντένιο τέρας, χωρίς καμία φροντίδα αστικού διάκενου, χωρίς καμία κρατική μέριμνα για την καλύτερη ποιότητα ζωής των πολιτών, με πρωθυπουργούς και δημάρχους που φρόντισαν μέσω της αντιπαροχής και των κακών σχεδιασμών και φροντίζουν ακόμα να μετατρέψουν τις πόλεις σε απωθητικά τέρατα, που η διαβίωση εντός τους επιβαρύνει την ψυχική υγεία των κατοίκων.

Σκέπτομαι τα ελάχιστα ψωραλέα πάρκίδια της δικής μου πόλης και τις δυνατότητες που θα είχε ας πούμε όλο το κέντρο της από το δημαρχείο και τη θάλασσα μέχρι ψηλά στο Σέιχ Σου να αποκτούσε ένα αληθινά Μητροπολιτικό Πάρκο που θα συμπεριλάμβανε εντός του μουσεία, πανεπιστήμια και αθλητικούς χώρους.

Την ατολμία και τον τρόπο που υποκύπτουν στα συμφέροντα όσων ζουν απομυζώντας το οξυγόνο των πόλεων και των κατοίκων τους προς ίδιον όφελος.

Κοιτάζω τους Βούλγαρους να περπατούν γελαστοί πρωί πρωί στην παγωνιά στο γιγάντιο πάρκο και αναρωτιέμαι: Πόσο πίσω από τον κόσμο ζούμε σε ποιότητα ζωής