Λαμπερές εικόνες, μικρά τίποτα. Η νέα ”δημοσιογραφία”

Σε δελτίο τύπου που πήρα χθες από την Ένωση Ξενοδόχων διαβάζω: ”Σε κάλεσμα στη Θεσσαλονίκη συμμετείχαν διακεκριμένοι δημοσιογράφοι από Μ.Μ.Ε της πρωτεύουσας καθώς και διαμορφωτές γνώμης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προβάλλοντας έτσι το προϊόν της Θεσσαλονίκης με ποικίλους τρόπους, μέσω δημοσιευμάτων στα συνεργαζόμενα Μ.Μ.Ε. και αναρτήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης”.

Δεν είναι λίγες οι φορές τα τελευταία χρόνια που έγινα μάρτυρας αυτού του νέου τύπου δημοσιογραφίας που έρχεται να αντικαταστήσει αυτό που γνωρίζαμε μέχρι τώρα ως κανονική δημοσιογραφία.

Σε καλούν σε πεντάστερα ξενοδοχεία, σε εγκαίνια εστιατορίων, σε πόλεις και χωριά και είναι απόλυτα ευχαριστημένοι οι φορείς αν καταφέρεις και αναρτήσεις μια εικόνα ως στόρι στο instagram.

Ας δούμε λοιπόν λίγο ψύχραιμα τι είναι σήμερα η παλιά ταξιδιωτική δημοσιογραφία αλλά και η κριτική γαστρονομίας, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων: Γνωστά ή άγνωστα πρόσωπα, δημοσιογράφοι χωρίς Μέσο ή περσόνες που έχουν μερικές χιλιάδες ακολούθους στα σόσιαλ, ανεβάζουν ένα ωραίο κοκτέιλ, το ξέστρωτο κρεβάτι του δωματίου που φιλοξενούνται, ένα καλοστημένο πιάτο ή απλά τον υπέροχο εαυτό τους, να ποζάρει σε μια σέλφι με φόντο τη ρεσεψιόν ή την κουζίνα.

Η εικόνα μένει 24 ώρες ενεργή και μετά χάνεται. Αυτό θεωρείται πια δημοσιογραφία, προβολή, θεωρείται η νέα κατάσταση την οποία αποδέχονται όλοι.

Δημοσιογράφοι που το κάνουν, φορείς ή ιδιοκτήτες επιχειρήσεων που έχουν κατεβάσει τις προσδοκίες, που μπορεί να ξοδέψουν χιλιάδες ευρώ για να πάρουν κάτι τόσο αμφιλεγόμενο ως προβολή.

Ο Κωνσταντίνος Αργυρός πήρε από τον κρατικό ΕΟΤ 75 χιλιάρικα για να κάνει tag και follow το account του ΕΟΤ στον insta και αυτό θεωρείται θεμιτό.

Αυτά τα μικρά λαμπερά τίποτε είναι το άλας του καιρού μας. Αυτό είναι η νέα αντίληψη για τα πράγματα. Δεν θα ζητήσει κανείς κάτι παραπάνω. Ξέρει ότι στο ποτάμι των εκατομμυρίων αναρτήσεων που ανεβαίνουν κάθε μέρα το να ποστάρει κάποιος ένα πιάτο εστιατορίου χωρίς καμία άλλη υποχρέωση ξεχρεώνει την πρόσκληση και τα έξοδα που κάνεις για να τον φέρεις από την άλλη άκρη της Ελλάδας. Έτσι και αλλιώς όλο το παιχνίδι παίζεται σε μερικά φιλιά στον αέρα, στο να σου πουν μα τι όμορφο που έκανες το ξενοδοχείο ή το εστιατόριο σου, στο να τσουγκρίσουν τα ποτήρια.

Ποιος ασχολείται με την ουσία της προβολής ενός τόπου, με την ικανότητα ή τη δυνατότητα να γραφτεί κάτι αληθινά ουσιαστικό με ίχνος κριτικής. Το ίδιο συμβαίνει πια και στον πολιτισμό.

Σήμερα εκθιάζουμε όλοι την ίδια παράσταση, ανεβάζουμε μια εικόνα στο ίνστα και αποθεώνουμε ένα σκηνοθέτη, αύριο ένα έργο τέχνης μιας έκθεσης που μπορεί να είναι και αμφιλεγόμενο, μεθαύριο ένα νέο πρόσωπο που μας είπαν ότι θα είναι το new trend.

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν έτσι. Με μικρές λαμπερές εικόνες, μικρά τίποτα που χάνονται μετά στη ροή των social. Το θέμα δεν είναι σε κείνους, αλλά σε όσους το νομιμοποιούν όλο αυτό. 

Θα σε καλέσω, θα μπορέσεις να κάνεις μια ανάρτηση σου λέει το γραφείο δημοσίων σχέσεων. Μα δεν είμαι διαφημιστής απαντάς. Δημοσιογράφος είμαι. Έλα μωρέ όλοι αυτό κάνουν, ανταπαντούν. Μας φτάνει μια ανάρτηση…