Λαμπιόνια αντί ονείρων – Χριστούγεννα 2008

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008, μεσημέρι, από την ταράτσα της πολυκατοικίας, για να αντέξουμε από τα δακρυγόνα. Όποιος έζησε εκ των έσω εκείνο τον Δεκέμβρη στην Αθήνα, χαμογελά διαβάζοντας “περί βίας “, κάθε που πέφτει κανένα γιαουρτάκι σε πολιτικό. Γιατί δεν ξέρουν τι σημαίνει να μη ξέρεις αν θα καταφέρεις να γυρίσεις σπίτι σου, η τι σημαίνει να ξυπνάς μέσα στη νύχτα είτε από φωτιά, είτε από τα δακρυγόνα…

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου, βράδυ…

Μια βδομάδα μετά σκέφτομαι ότι τελικά έχουμε πολύ ευγενική νεολαία, ακόμη και οι “κουκουλοφόροι” που είναι κάτι μεταξύ χαπακωμένων χούλιγκανς από το creme de la creme του επιχειρηματικού κόσμου και έμμισθων υπαλλήλων της AGB, έκαψαν επιλεκτικούς στόχους, αποφεύγοντας να κάψουν τους σύγχρονους ναούς της υποκρισίας, της αμάθειας και της διαπλοκής.

Μέσα στον μικροαστικό θρήνο για τις περιουσίες που κάηκαν, κι ενώ όλοι οι κάτοικοι του κέντρου ξέρουμε ΠΟΙΟΙ είναι οι πραγματικοί δολιοφθορείς, δεν άκουσα από πουθενά ένα “δόξα τω θεώ” που δεν κάηκαν οι εγκαταστάσεις κανενός ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού, life style περιοδικών και free press εφημερίδων.

Ότι κάτι είναι σάπιο εδώ και μυρίζει πια, είναι σίγουρο εδώ και καιρό.

Προφανώς μόνο εγώ αισθάνομαι ότι αυτή η μυρωδιά σαπίλας είναι πιο έντονη από την μυρωδιά των καμένων κάδων και μαγαζιών.

Ότι η εμπορική και η καλλιτεχνική κίνηση του κέντρου εξαφανίστηκε αυτή την εβδομάδα, ενισχύει την άποψη μου, ότι το σημαντικότερο αίσθημα του απλού ανθρώπου, τελικά είναι ο φόβος κι ακολουθούν ο θυμός, η αγανάκτηση και τα υπόλοιπα, κι ο φόβος δημιουργήθηκε από συγκεκριμένα Μέσα κι ανταποκριτές , που ενώ αποσιωπούν οτιδήποτε κοινωνικό (φυλακές πχ) δεν έχει αίμα , έχουν μια απίστευτη ευκολία στην αναμετάδοση καταστροφών και στην δημιουργία κλίματος ΦΟΒΟΥ.

Ο μικροαστός είναι αήττητος όπως κι η βλακεία.

Πώς μπορούμε να τολμούμε να κατηγορούμε τις αντιδράσεις ακόμη και αυτές που δεν συμφωνούν με την αισθητική μας, και να αποσιωπούμε τις ΔΡΑΣΕΙΣ, τους λόγους δηλαδή που τις προκάλεσαν.

Είναι ταλέντο, βλακεία η κατευθυντήρια γραμμή από τα κέντρα εξουσίας;

Πριν κλείσει η εβδομάδα θέλω να καταγράψω τα θετικά που παρατήρησα και να φτιάξω το κέφι των θεατρόφιλων, που καιρός είναι να αντισταθούν και να πάνε στα θέατρα και τους κινηματογράφους ξανά.

Να είστε λοιπόν ευτυχείς φίλοι μου που είναι δύσκολο να υπάρξουν links, κι έτσι δεν κάηκε ο Εθνικός μας Κήπος, ο Λόφος του Φιλοπάππου, ο αρχαιολογικός χώρος πέριξ της Ακροπόλεως ,οι οποίοι αυτή την εβδομάδα ήταν απολύτως αφύλακτοι και προσβάσιμοι σε όλους.

Αν σκεφτείτε ότι η Εθνική βιβλιοθήκη παραλίγο να καεί, όπως η βιβλιοθήκη της Νομικής, που ήταν δίπλα της συνεχώς τα ΜΑΤ, πρέπει να χαίρεστε διπλά.

Φυσικά μέσα σ αυτά, να προσθέσω ότι ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να καεί το Νέο Μουσείο της Ακροπόλεως , αλλά η αρχιτεκτονική ήταν πάντα snob στις λαϊκές εξεγέρσεις, μη περιμένουμε θαύματα.

Επίσης η αισθητική της λεωφόρου Κηφισίας με τα έργα τέχνης της ομάδος Βωβού έμεινε απείραχτη.

Μία εβδομάδα μετά καταλήγω να πιστεύω ότι η “μεταπολίτευση τραβεστί”, που βιώνουμε από το 1974 ,εξακολουθεί να έχει πελάτες κι οπαδούς, που θεωρούν δημοκρατία ,το πολιτικό αυτό υβρίδιο, που εξοντώνει οτιδήποτε νέο, καινούργιο, ριζοσπαστικό και ποιητικό, για χάρη της αδίστακτης κονόμας.

Άρα το Θέατρο, ο κινηματογράφος, η Τέχνη γενικότερα μέσα από το παραμύθι και το παραμύθιασμα γίνεται περισσότερο ρεαλιστική από την passé πραγματικότητα που θα μας πασάρουν το επόμενο 15ημερο.

Κάθε λαμπιόνι γιορτινό είναι κι ένα σβησμένο όνειρο ενός νέου ανθρώπου κι αυτό, αν δεν το αντιλαμβάνεστε, αφήστε με στην δική μου προσωπική άγνοια κινδύνου.

Προβλέπω απίστευτη άνοδο της ακροδεξιάς στα gallop, προβλέπω πλήρη γκετοποιηση του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, αλλά σας υπενθυμίζω ότι ο πολιτισμός κι η κατανάλωση έπαψαν να είναι ταυτόσημες έννοιες.

Είναι η ώρα νέοι άγνωστοι κι άφθαρτοι πολιτικοί, να ακούσουν τους 15χρονους και να μετασχηματίσουν τα όνειρα τους σε Πολιτική με προοπτική, επιτέλους.

Happy new Fear! Αθήνα Δεκέμβρης 2008