Λαθρακουστής

Μάντσεστερ. Άνοιξη 1993. Στο Levenshulme, μια εργατική περιοχή με τα κλασικά τούβλινα σπίτια. Πολύ τούβλο. Τσιμέντο δεν έχουν στην Αγγλία; Μένω με Νίκο και Δημοκράτη. Εκείνη τη μέρα δεν είχα πάει στη σχολή. Δεν θυμάμαι γιατί. Είχα ξυπνήσει από το πρωί, πρέπει να ήπια το ζεστό Νες και να κάπνισα 4-5 από τα R6. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κόλλησα με εκείνη την μάρκα. Ίσως επειδή μου τα είχε μάθει ένας ξάδελφος από Ξάνθη, ΣΕΚΑΠ βλέπεις. Έπρεπε να τα αγοράζω με τις κούτες από Ελλάδα, σιγά μην έβρισκα R6 το νησί. Δεν άντεξα πολύ καιρό, το γύρισα πάλι στα Winston, αν και είχαν άλλη γεύση από Ελλάδα. Όλα είχαν άλλη γεύση από Ελλάδα…

Ήταν το τυπικό διώροφο αγγλικό σπίτι. Ένα δωμάτιο κάτω, σαλόνι, κουζίνα και δύο δωμάτια πάνω με την τουαλέτα. Μια ακόμα μικρή φυλακή που έπρεπε να συνηθίσω. Εκείνη την μέρα θυμάμαι δεν μπορούσα να διαβάσω, αν και πλησίαζαν οι διακοπές του Πάσχα, που θα έπρεπε να τα δώσουμε όλα. Εγώ με το Νίκο μέναμε στα πάνω δωμάτια. Ο Δήμος πήρε το κάτω. Είχε μια μεγάλη τζαμαρία μπροστά ακριβώς στο πεζοδρόμιο και μου θύμιζε τα μπουρδέλα στο Άμστερνταμ. Να μην μπορείς να ανοίξεις την κουρτίνα, γιατί σε βλέπαν όλοι. Μπαίνω στο δωμάτιο του Δημοκράτη. Είχε πάρει ένα ξύλινο πικάπ Systemdeck με το γυάλινο πλατό. Ένα κουκλί! Είχε αγοράσει και τα Mission ηχεία, μαζί με τον ενισχυτή Marantz και έπρεπε να το ακούσω μόνος. Μιλάμε για τον τέλειο, κρυστάλλινο αναλογικό ήχο. Hi-fi, δηλαδή όντως High Fidelity! Δίπλα είχε τους δίσκους του. Πολύ τζαζ, παλιά και σύγχρονη, κάτι παλιά αμερικάνικα μπλουζ, άγνωστα σε μένα. Τους δύο πρώτους δίσκους του Σωκράτη Μάλαμα, Fleetwood Mac και πισω-πισω το Outlandos D’ Amour. Ολους τους δίσκους τους είχε πεντακάθαρους και καπλαντισμένους ο κερατάς. Βγάζω το βινύλιο των Police, αυτό θα ακούσω από τη δισκοθήκη του. 22 χρονών ήμουν και είχα πάει Μάντσεστερ λόγω της τότε σκηνής. Μάλαμα και τζαζ θα άκουγα;

Πολύ αργότερα με το ίντερνετ έμαθα ότι οι Police κατάγονταν από το Νewcastle, μια πόλη λίγο βορειότερα από το Μάντσεστερ. Κοιτάω στο οπισθόφυλλο από ποια μεριά να ξεκινήσω. Ξέρω το Roxanne, ένα χιλιοπαιγμένο κομμάτι στα 80’s. Είναι το τρίτο τραγούδι στην πρώτη πλευρά, πιάνω τη βελόνα την ακουμπάω στο γυαλιστερό και πεντακάθαρο βινύλιο. Καινούριο το έχει ο άτιμος, αν και το αγόρασε από ένα μαγαζί second hand. Δεν σημαδεύω καλά και ακούγεται το τέλος του προηγούμενου τραγουδιού. Οι τρεις τους να τσιρίζουν  “So lonely…”. Κάτσε να ακούσω αυτό σκέφτηκα, παίζει να μην το είχα ξανακούσει. Ξεκινάει με φανκ ρέγκε ρυθμούς, παράξενο τζαζ ρυθμό, αναλογικό – μονοφωνικό ήχο σε όλα και από τα πρώτα μέτρα ξεκινά ο Στινγκ το τραγούδι, χωρίς εισαγωγή. Με κύριο όργανο τα τύμπανα, μετά το μπάσο και μετά η κιθάρα. Με άρεσαν πάντα οι μπάντες με καλούς ντράμερ. Και αυτός τα σπάει. Ο φοβερός και τρομερός Stewart Copland. Εντελώς κόντρα σε όλα που άκουγα τότε, λατρεύω το κομμάτι αμέσως. Πρέπει να το άκουσα 20-30 φορές συνεχόμενες εκείνη την μέρα. Ήμουν και ένιωθα μόνος σε εκείνη την μίζερη Αγγλική περιοχή, αλλά ο Sting μου έσταξε λίγο μέλι, το βαρύ το πευκόμελο, τσιρίζοντας στο ρεφρέν: “I feel so low, so low, so low, so lonely I feel so lonely…”

Από τότε, πήγα κρυφά στο δωμάτιο του Δημοκράτη για να ακούσω μουσική πολλές φορές. Όταν ήμουν και ένιωθα “μόνος”. Δεν του το είπα ποτέ.