ΛΕΞ: H πόλη έγινε σπίτι του απ’ άκρη σ’ άκρη

Λέξεις: Μυρτώ Τούλα, Αντώνιο Παντέλη

Το πιο σπάνιο λουλούδι μέσα στο τσιμέντο ανθίζει

Από τον Ιούνιο η Θεσσαλονίκη διψούσε γι αυτό που συνέβη εχθές το βράδυ. Κατεβήκαμε στο μετρό γύρω στις 18:30, μαύρα φούτερ με το ανθρωπάκι που πηδά τον φράχτη, μαύρα καπέλα με το θ ραμμένο στην μπροστά όψη και το 2310 στην πίσω κατέκλεισαν τις αποβάθρες. Σταματήσαμε στην στάση πανεπιστήμιο. Έβλεπες παρέες να ανηφορίζουν στο Καυτατζόγλειο, με ένα χαμόγελο, σαν να πρόκειται να ζήσουν την καλύτερη μέρα της ζωής τους.

Η ώρα έδειχνε 18:50, το στάδιο είχε αρχίζει να γεμίζει, στις κερκίδες δεν υπήρχε κενό, ένα πιτσιρίκι 5-6 χρονών, φορούσε την χαρακτηριστική μπλούζα και ήταν σκαρφαλωμένο στις πλάτες του πατέρα του, λίγο παραδίπλα μία παρέα γυναικών ηλικίας 50 ετών στεκόταν όρθια στην ουρά για τις μπίρες, γυμνασιόπαιδα πηγαίνανε βόλτες πέρα δώθε , ζευγάρια 35 πλας αράζαν αγκαλιά με κρύες μπίρες στο χέρι, το θερμόμετρο έγραφε 13 βαθμούς, αλλά φαινόταν σαν να ναι Αυγουστιάτικη νύχτα, μόλις τα φώτα ξεκίνησαν να σβήνουν σιγά-σιγά και το Καυτατζόγλειο γέμισε ασφυκτικά χωρίς να υπάρχει σπιθαμή οξυγόνου.

Στην σκηνή ο Dof Towgee και ο Dj Squeezy, προστατεύουν τις πληγές του σαν επίδεσμοι, όσο ο ΛΕΞ εμφανίζεται από τις κίτρινες κερκίδες στην Θήρα 10, και το live ξεκινάει. Για 2:30 ώρες, 45 χιλιάδες άνθρωποι γινόμαστε μία φωνή, από τους υπονόμους μέχρι τα ουράνια, γι αυτούς που φύγαν νωρίς, για τα παιδιά στα 24ωρα, από την Παλαιστίνη, μέχρι την εξάντληση, από τις Πολυκατοικίες μέχρι το Γεντί, για τα Τέμπη, μέχρι την ματαίωση.

Ο εκφραστής όσων μείναν στην χώρα μετά το εννιά που μεγάλωσαν κι έγιναν η χειρότερη γενιά, κάνει το καλύτερο live της ζωής του, στην πόλη που έγινε σπίτι του απ’ άκρη σ’ άκρη. Γιατί για όσους δεν βγήκαν στο εξωτερικό για συναυλίες και δεν κατάφεραν να πάνε στο ΟΑΚΑ τον Ιούνιο, ήταν η πιο μεγάλη συναυλία που έχουν ζήσει μέχρι σήμερα.

Καπνογόνα ανάβουν στη Μουσική για Τσόγλανους και το βράδυ γίνεται μέρα, χθες ήμασταν όλοι ταπεινοί και πεινασμένοι και ας μας γράψουν τα εξώφυλλα της εστίας ταπεινωμένους. Ο εκφραστής διαφόρων γενιών που έφαγαν την μία σφαλιάρα μετά την άλλη μπήκε στα σπίτια μας κι έγραψε τα συναισθήματα και τις σκέψης μας και τα κάρφωσε στα αυτιά μας. Οι ρίμες έπεφταν σαν πρόκες στο γήπεδο.

Ο Zinon, ο Vlospa, ο Hgemonas, ο ΜΚ, ο Τσάκι, ο Sadam ανεβαίνουν στην σκηνή και την καίνε. Η ραπ ρέει στις φλέβες μας. Τα παιδιά, της χωρωδίας από την “Αλήτικη Αγάπη” μας προκαλούν δάκρυα στα μάτια και ρίγος . Οι φίλοι του έξω από το δικό του 24ωρο που παίζει στις οθόνες ζουν την κάθε μπάρα. Προς το τέλος “Αλέξη ευχαριστώ είναι τιμή μου, φτύνω το γαμήδι στο μπαλκόνι σαν να το ετοιμάζω όλη την ζωή μου”, ο Bloody Hawk ταρακουνά πάνω κάτω όλο το στάδιο. Η μωβ βροχή πέφτει πάνω του, και τα φώτα κλείνουν.

Κι εμείς μένουμε να αναρωτιόμαστε, τι ζήσαμε σήμερα; 

*Y.Γ. ΛΕΞ όρμα τους. ΛΕΞ, μη σταματήσεις να παίζεις το σπορ.

Ευτυχώς γράφω για τη μεγαλύτερη συναυλία της χρονιάς και δεν τη σχολιάζω σε βίντεο ή podcast, γιατί δεν θα είχα φωνή για να ανταποκριθώ.

Περίμενα καιρό αυτό το live — χρόνια τώρα. Όταν είδα πως θα κάνει συναυλία στο ΟΑΚΑ, τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Πρωτίστως ζήλευα που θα γίνει στην Αθήνα, αλλά είχα και την ελπίδα πως κάτι παρόμοιο θα συμβεί και στη δική μας πόλη, στη δική του πόλη.

Μέχρι που η ανακοίνωση για το Καυτανζόγλειο έγινε πραγματικότητα — και για πρώτη φορά στη ζωή μου είχα τόσο άγχος μην τυχόν και δεν βρω εισιτήριο.

Η αρχική ημερομηνία αναβλήθηκε και η αναμονή όλων μας έγινε ακόμη πιο δύσκολη. Αλλά το Σάββατο ήταν αφιερωμένο στον ΛΕΞ.

Από το πρωί τα μάτια μου ήταν καρφωμένα στο ρολόι, μετρώντας τις ώρες — που έμοιαζαν με αιωνιότητα — μέχρι να φτάσει η πολυπόθητη στιγμή.

Όταν τελικά πάτησα το πόδι μου στο στάδιο, δύο ώρες πριν ξεκινήσει, ένιωθα ήδη μια γλυκιά στεναχώρια. Δεν είχε αρχίσει να ραπάρει ακόμη, κι όμως σκεφτόμουν πως κάποτε θα τελείωνε.

Το Καυτανζόγλειο, γεμάτο με σχεδόν 45.000 ανθρώπους, έμοιαζε να πάλλεται από ενέργεια. Και τη στιγμή που όλοι καταλάβαμε ότι ήρθε η ώρα, ξεκίνησε η μαγεία.

Από το πρώτο δευτερόλεπτο ο Θεσσαλονικιός Αλέξης μάς απογείωσε — ξεκινώντας να τραγουδά από τις κερκίδες, ενώ τα καπνογόνα φώτιζαν τον μαύρο ουρανό.

Δεν θα πω πως ήταν “αξέχαστη συναυλία” όπως συνηθίζεται να λέγεται, αλλά πως ήταν κάτι βαθύτερο: μια μοναδική εμπειρία, σχεδόν τελετουργική.

Δύο ώρες και κάτι παραπάνω ασταμάτητης μουσικής. Ο Vlospa, ο Zinon, ο Hgemonas και όσοι ανέβηκαν στη σκηνή έδεσαν απόλυτα με το vibe του ΛΕΞ, ξεσηκώνοντας ο καθένας με τη σειρά του το κοινό — μέχρι που ο τελευταίος guest, ο Bloody Hawk, ο οποίος… το τερμάτισε και προκάλεσε έναν μικρό σεισμό στη γειτονιά.

Πέρα από τα feats, που όλοι τους συνέβαλαν σε μια ανεπανάληπτη βραδιά, ο ΛΕΞ από μόνος του ήταν εκθαμβωτικός. Παλιά και νέα τραγούδια που τα τραγουδούσαν όλοι, ελάχιστο playback και ανάσες που δεν τελείωναν ποτέ.

Ο ΛΕΞ το έζησε όπως κι εμείς. Δεν ήταν ένας καλλιτέχνης που “απλώς έκανε μια συναυλία στην πόλη του” — ήταν ένας θεατής ανάμεσά μας.

Επικοινωνιακός, αληθινός, ένας από εμάς. Ένας άνθρωπος που φώναζε τα τραγούδια του με πάθος, που ξέμενε από ανάσες και ξανασηκωνόταν για να συνεχίσει. Γι’ αυτό και αποθεώθηκε σαν θεός από το κοινό του.

ΛΕΞ δεν σου ανήκει η πόλη, ούτε την έχεις επ ώμου σου, η χώρα αυτή είναι στα χέρια σου.

ΥΓ. Μην αργήσεις να κάνεις ξανά κάτι τέτοιο.