ΛΕΞ: Περιμέναμε αυτό τον δίσκο ταπεινοί και πεινασμένοι
Στίχοι που ξεχωρίσαμε σε ένα δημοσιογραφικό άλμπουμ της ραπ
22 Νοέμβρη 23:57, είμαστε στο αμάξι στην Βασιλίσσης Όλγας και περιμένουμε πάνω από το spotify να ανέβει ο δίσκος του ΛΕΞ, η ομίχλη γυαλίζει τους δρόμους. Τα κίτρινα φώτα δημιουργούν αντανακλάσεις, δύο πιτσιρικάδες περνάνε τον δρόμο και φωνάζουν “βγήκε”. 00:00:10, η φωτογραφία του δίσκου GTK με τον ΛΕΞ να κάθεται με σταυρωμένα χέρια, και στο μπακραουντ εικόνες που ξεδιπλώνονται στα 11 τραγούδια. Φτάνουμε στο δημαρχείο, στα ηχεία παίζουν οι 3.000 στροφές, Όποιος ξεχνάει ξεχνιέται εδώ πέρα/ Περνάω από τα ίδια μέρη κάθε μέρα , σκέφτομαι την διαδρομή που κάνω κάθε μέρα εδώ και 7 χρόνια για να πάω στην δουλειά
00:04, “Αυτή η πόλη μας κρατάει ζωντανούς/Με αντάλλαγμα να γράφουμε τραγούδια για τους δρόμους/Θέλει ν’ ακούει για τρελούς/Για όλες τις γειτονιές και για όλους τους παρανόμους/ Δε μας πειράζει καθόλου /Μικρούς όλους μας τάισαν τα φρούτα του διαβόλου/Μετά μας αφήσαν να πνιγούμε στα βαθιά/ Και φυσικά, γίναμε η χειρότερη γενιά” αναλογίζομαι πώς τα βγάζω πέρα με βασικό μισθό μέσα στο άγχος ακούγοντας πάντα πως η γενιά μου είναι τεμπέλα και βαριά, ενώ μεγαλώσαμε σε μόνιμες κρίσεις από το ’09, όπως λέει είμαστε “χειρότερη γενιά.”
00:08, τα τζάμια του αυτοκινήτου έχουν θολώσει από τα χνώτα μας, “Αυτό είναι ραπ για τον λαό, όχι λαϊκό, δεν είναι το ίδιο” από εικόνες της κοινωνίας στα ακουστικά όλου του πλανήτη σαν να αφηγείται ιστορίες κάτω από γεμάτες πολυκατοικίες, μεσάνυχτα μέσα στο κρύο, ακούγοντας τον πια εκατομμύρια. 00:11, η Τσιμισκή είναι άδεια, η πόλη βουλιάζει στο σκοτάδι της τα βράδια, “Όλους μας κρατάει εδώ ένα αόρατο χέρι/Βγαίνει μεσάνυχτα απ’ το Θερμαϊκό και φτάνει ως τη Θέρμη”, μιζεριάζουμε, κάθε μέρα κράζουμε, μα μένουμε εδώ σαν να συμβιβαζόμαστε με το μέτριο και να μας κάνει, όπως ακριβώς λέμε με τις παρέες μας τα καλοκαίρια στις ταράτσες που πέφτει η εναλλακτική της Αθήνας στο τραπέζι.
00:12, αφήνουμε το αμάξι στο Λιμάνι και αράζουμε δίπλα στα κοντέινερ “Κι όταν τα λέμε όλοι μαζί/Καμιά φορά οι φωταγωγοί μυρίζουνε γιασεμί/ Θέλουμε κι άλλες γιορτές/ Μη μας ενώνει μόνο ο θάνατος.” Αυτός ο στίχος από το ” F.K.A”σκάει σαν κρότου λάμψης στις αναμνήσεις των πορείων για τα Τέμπη που πρώτη φορά ενώθηκαν τόσες γενιές μαζί, μας ένωσε ο θάνατος των δικών μας παιδιών.
00:16, το μελαγχολικό πιάνο της Αλήτικης αγάπης τρέμει από τα ηχεία στον Θερμαϊκό. Χωρωδία παιδιών αγκαλιάζει τα αυτιά μας, “Μεγάλωσες μονάχος σου μέσα στις γειτονιές όπου έπρεπε τα πάντα να προσέχεις/ όπου έπρεπε τα πάντα να προσέχεις/Σε σημάδεψαν τα πάθη κι οι αόρατες ουλές κι είναι αλήτικη η μόνη αγάπη που έχεις/ Περάσανε τα χρόνια και παρά τις αλλαγές, είσαι ακόμα εκείνο το παιδί που αντέχει/ Και καμιά φορά ξεχνάει τα λουλούδια στις γιορτές, είναι αλήτικη η μόνη αγάπη που έχει.” και σκάει ο ΛΕΞ…“όμως το σπίτι δεν είναι σπίτι αν δεν είσαι κι εσύ/κι ας έχει θέα στην Ακρόπολη το airbnb/ θα κατεβάσω το φεγγάρι να στο φέρω κοντά” κοιτάω το αγόρι μου σκέφτομαι τα δικά μου…”Μιλούσα στο καθρέφτη σα να βλέπω εχθρό μου” πόσες φορές ξύπνησα και με κοίταξα με απέχθεια από την εφηβεία μέχρι σήμερα.
00:20, το μάτι μου πέφτει πάνω στις λάτζες που στέκονται απέναντι από τα ρυμουλικά “Κατά βάθος, όλοι ζούμε σε ταινίες/Λατρεύουμε το χρώμα που ‘χει ο Ήλιος/Όταν κρύβεται στις πολυκατοικίες” από το κομμάτι 24ωρα, το μυαλό μου τρέχει στις 17:00, που βγαίνω απεγνωσμένη στο μπαλκόνι μου στην Ολύμπου να κλέψω κλικ από το κινητό στις αντανακλάσεις που κάνουν οι λαμαρίνες της απέναντι πολυκατοικίας, κάθε μέρα, ίδια ώρα. 00:23, μπάινουμε και πάλι στο αμάξι ενώ το κινητό γράφει 76% υγρασίας, σκάνε οι “Νυχτερίδες” το τραγούδι του promote του δίσκου, “Λένε πως στη χώρα μου έχει θάλασσα/Προσέχω να βουτάω όπου τα πόδια μου πατώνουνε/Γιατί μες στον βυθό έχει πτώματα που με στοιχειώνουνε/Που ούτε όλοι οι γερανοί του λιμανιού δε με σηκώνουν”, η εικόνα του Θερμαϊκού αλλάζει, στο μυαλό αυτόματα, οι γερανοί -σήμα κατατεθέν της πόλης- γίνονται βαριοί και ασήκωτοι δεν χωράνε πια κοντέινερ αλλά ανθρώπους. 00:27, “Όλοι ιδρώνουμε κάτω απ’ τον Ήλιο/Είμαστε όλοι μας σημαντικοί/Κι ας μην πέφτουν τα φώτα σε όλους το ίδιο”, όλοι τις Δευτέρες σκύβουμε το κεφάλι σαν να χορεύουμε breakdance μέσα στο χάος κάθε βδομάδας που το άγχος τριβελίζει μέχρι το τελευταίο μας εγκεφαλικό κύτταρο.
00:30, “Χαρισέ μου πίσω αυτόν τον χορό/Δε σ’ το ζητάω, σε παρακαλώ/Για όσα τα φράγκα δεν μπορούν να αγοράσουν/Για όλα αυτά στο πλάι σου ξενυχτώ.” από το τραγούδι SL. 00:34 πάνω από την Εγνατία, δεν έχουμε σχολιάσει λέξη για τον δίσκο και έχουμε κάνει την βόλτα του άλμπουμ μεσάνυχτα στην πόλη, δεν μπορούσε να υπάρξει καλύτερο σκηνικό για την ακρόαση του καθώς “πέφτει” η “μωβ βορχή” “Λουλούδια που φυτρώνουν μες στην άσφαλτο/Γυρνάμε σαν να βγαίνουμε στο κάματο.”
Ο νέος δίσκος του ΛΕΞ είναι γεμάτος εικόνες από την πόλη, εικόνες που αν έχεις μεγαλώσει ή έστω ζήσει εδώ τις βλέπεις καθημερινά και ας πούμε πως είναι και ένας από τους λόγους που μένεις στην Σαλούγκα “εγκλωβισμένος” από τον Θερμαϊκό, στο Φάληρο, στα Διαβατά, στο Γεντί και το Λιμάνι. Εξάλλου, όποιος ξεχνάει, ξεχνιέται εδώ πέρα, περνάει απ’ τα ίδια μέρη κάθε μέρα. Από τα κορίτσια στο Only Fans, τα κορίτσια στα 24ωρα, τους υπαλλοίλους στις αποθήκες, τους πακετάδες, τις γραμματείς και τους ανήλικους νταλαβερτζίδες, μεγαλώσαμε μαζί και ας μεγαλώσαμε χώρια. Ακόμη και τα παιδιά που πάνε σεζόν και καίνε τα φράγκα σε ένα Σάββατο στη Χαλκιδική.
Δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του «Metro» – που μέχρι σήμερα τον ακούμε στα ακουστικά μας ταπεινοί και πεινασμένοι κυκλοφόρει το νέο του άλμπουμ «G.T.K.» (Για Την Κουλτούρα) με έντεκα νέα τραγούδια αλλά και μία μη αναμενόμενη συνεργασία με τον Ιταλό ράπερ, Guè, σε παραγωγή του DOF Twogee και του Ortiz, με στίχους ενός «δημοσιογραφικού ραπ» όπως ο ίδιος έχει δηλώσει ότι του αρέσει να κάνει, να γράφει δηλαδή για τα βάρη της πόλης, για την δικιά του και για τα προβλήματα που έχει η γενιά του και ακόμη πιο κάτω.
Στα τραγούδια του θα ακούσεις τίτλους ειδήσεων που αναφέρονται σε εκείνον και οι απαντήσεις που δίνει είναι εκείνες που θέλαμε να πούμε εμείς όταν τους διαβάζαμε ενώ ταυτόχρονα θα βολτάρεις στα σκοτεινά στενά και θα παρατηρείς ανθρώπους που ίσως πριν τον δίσκο να μην σήκωνες καν το κεφάλι να τους κοιτάξεις. Ο τύπος κατάφερε να κάνει μία χώρα να ξενυχτίσει σαν να περιμένει τη νίκη πρωταθλήματος στην πιο δύσκολη δύση.
ΛΕΞ, όρμα τους!
